Shedia

EN GR

29/01/2014

Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη

Ο άνθρωπος
 
Ξεφυλλίζω τα πρώτα έντεκα τεύχη της «σχεδίας». Κυριακάτικο, ηλιόλουστο πρωινό, στη γειτονιά επικρατούσε ησυχία. Η μόνη κίνηση, στο μπαλκόνι του τέταρτου ορόφου της απέναντι πολυκατοικίας. Ένας νεαρός άνδρας, καλογυμνασμένος, ημίγυμνος άπλωνε τη μπουγάδα, στη μπλε ηλεκτρίκ μεταλλική απλώστρα. Χωρίς φανελάκι, στην καρδιά του χειμώνα. Είναι ένα από τα μείζονα θέματα του γραφείου, στις στιγμές χαλάρωσης.  
 
Ξαναδιαβάζω. 
 
«Η “σχεδία” υπάρχει για να δώσει ελπίδα σε συνανθρώπους μας που μοιάζει να τα έχουν χάσει όλα», γράφαμε σε εκείνο το εντιτόριαλ του πρώτου τεύχους. Τότε που ξεκινούσαμε για το παρθενικό μας ταξίδι σε πραγματικά αχαρτογράφητα νερά -- για να δανειστούμε και τον τίτλο του πρόσφατου TedEx.
 
Ένας χρόνος «σχεδία»
 
Θεωρητικά, αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο εύκολο σημείωμα των τελευταίων δώδεκα μηνών. Θεωρητικά μόνο. Στην πράξη, αποδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο.
 
Τι να πρωτογράψει κανείς;
 
Έχουν περάσει έξι μήνες από το διεθνές συνέδριο των περιοδικών δρόμου που έγινε το περασμένο καλοκαίρι στο Μόναχο. Ήταν η πρώτη μας παρουσία, ως «σχεδία», σε αυτή την σπουδαία, για ένα σωρό  λόγους, παγκόσμια σύναξη. 
 
Αν κάτι έχει αποτυπωθεί πιο έντονα στο θάλαμο της μνήμης από τα τόσα που μάθαμε στις τέσσερις μέρες του συνεδρίου, ήταν η εμμονή όλων, μα όλων, σε ένα και μόνο ζητούμενο: Τον άνθρωπο.
 
«Τα περιοδικά δρόμου είναι ο άνθρωπος», επαναλάμβανε όλη μέρα και κάθε μέρα η Χίλντεγκαρ Ντενίγκερ, οικοδέσποινα και διευθύντρια του περιοδικού δρόμου του Μονάχου «BISS». 
 
Ο άνθρωπος. 
 
Δέχομαι έναν εσωτερικό καταιγισμό σκέψεων και εικόνων.
 
Ξεχωρίζει η εικόνα του Γιάννη. Που, με υψωμένες τις γροθιές και με χαμόγελο πλατύ, μας γνέφει «καλημέρα» πίσω από το τζάμι του γραφείου. Ο Γιάννης μένει σε μια γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια πια.
 
Μετά, «ακούω» ξανά τη φωνή της άγνωστης κυρίας που κάλεσε στο γραφείο, αργά ένα απόγευμα, πριν από λίγες μόλις μέρες. «Ξέρετε, αγόρασα τη “σχεδία” από την Αιόλου σήμερα το πρωί, κατά τις 11:00. Κατά λάθος, ο άνθρωπος μου έδωσε δύο αποδείξεις. Σας πήρα τηλέφωνο να σας το πω, μην τύχει και τις χρεωθεί»! Δεν θα τις χρεωθεί. 
 
Ποιος μας έλεγε, αλήθεια, για μια άλλη υπέροχη κυρία που τις πρώτες εβδομάδες κοντοστεκόταν λίγα μέτρα από τον πωλητή, στην πλατεία Καπνικαρέας, επειδή ντρεπόταν(!) να τον πλησιάσει για να αγοράσει το περιοδικό!
 
Ο άνθρωπος. Είναι ο πωλητής. Είναι και ο αγοραστής-αναγνώστης. Αυτοί είναι η «σχεδία». Η κοινωνία ολόκληρη στο ίδιο κατάστρωμα.
 
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση». Η ρήση του Αντρέ Μπρετόν είναι καρφιτσωμένη στον πίνακα ανακοινώσεων. Από πάνω, ακριβώς, το ποίημα του Κώστα Ουράνη «Η Αγάπη» και πιο δίπλα ανακοινώσεις για δωρεάν φάρμακα στο φαρμακείο αλληλεγγύης των Πατησίων και δωρεάν φαγητό στα συσσίτια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Και άλλες πολλές. Στον απέναντι πίνακα, αναρτώνται κάθε εβδομάδα οι αγγελίες για ενοικιαζόμενα διαμερίσματα (κυρίως γκαρσονιέρες στο κέντρο) που έχει «επιμεληθεί» προσεκτικά η Μπέσσυ. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι της «σχεδίας» στέκονται, πλέον, σε αυτόν τον πίνακα.
 
--Με τι τιράζ θα είσαστε ικανοποιημένοι; Ρωτούσαν και εξακολουθούν να ρωτούν οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι στις κουβέντες μας.
 
--Ξέρετε, για μας, ο δείκτης ικανοποίησης δεν μετράται έτσι ακριβώς. Η ικανοποίησή μας δεν μετράται με αντίτυπα, αλλά με το χαμόγελο των ανθρώπων. Όσο πιο πλατύ τόσο πιο χαρούμενοι είμαστε κι εμείς. 
 
Ο Παναγιώτης και ο Ντίνος μάς «τρέχουν» αυτές τις μέρες. Ο πρώτος νοίκιασε στην Ευελπίδων και ο δεύτερος στην πλατεία Κολιάτσου.  Σε συνεργασία με άλλους καταπληκτικούς φορείς και ανθρώπους προσπαθούμε να σταθούμε δίπλα τους σε όλη τη διαδικασία. Κρεβάτια, τραπεζαρίες, κουτάλια, κουζινάκια.
 
Τι να πρωτογράψει κανείς;
 
Συνεχίζουμε.
 
ΥΓ.: Στις σελίδες 34-45 υπάρχει ένα μικρό αφιέρωμα, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους κυκλοφορίας. 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ