Shedia

EN GR

26/06/2013

ΠΡΟΣΩΠΑ, του Γιώργου Αράπογλου

Γεννήθηκα στη Γερμανία από γονείς μετανάστες. Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα το 1972 ήμουν περίπου επτά ετών. Ζήσαμε ένα χρόνο στην Καλαμπάκα, από όπου καταγόταν η μητέρα μου και, στη συνέχεια, ήρθαμε στην Αθήνα. Εργαζόμασταν όλοι, περνούσαμε καλά. Ακόμα και όταν οι γονείς μου κάποια στιγμή χώρισαν, δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Κάποτε, ο αδερφός μου παντρεύτηκε, έκανε δική του οικογένεια και αποτραβήχτηκε. 
 
Εγώ έκανα πολλές δουλειές. Γνώριζα καλά ξένες γλώσσες κι έτσι εργάστηκα για τέσσερα χρόνια στη Σαντορίνη ως ξεναγός. Έχω, μάλιστα, να λέω ότι σε αυτά τα χρόνια ανέβηκα στο ηφαίστειο 700 φορές από το 1987 ως το 1991 με περίπου 75.000 τουρίστες! Δούλεψα, επίσης, σε ξενοδοχεία και ταξιδιωτικά γραφεία, ενώ όταν επέστρεψα στην Αθήνα εργάστηκα σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα ξενοδοχεία. 
 
Έχω εργαστεί σε πολλά νησιά όπως στην Κω, στη Νάξο, στη Μύκονο. Το 2001 μου είχε γίνει μια πάρα πολύ καλή πρόταση για την Τήνο, αλλά την αρνήθηκα γιατί τότε αρρώστησε η μητέρα μου και έπρεπε να μείνω να τη φροντίσω. Τελικά, την έχασα το 2004 και τότε ήταν που άρχισαν τα μεγάλα ζόρια. Τότε εργαζόμουν σε μια εταιρεία με πυροσβεστήρες από όπου απολύθηκα το 2006. Δεν τα παράτησα, αλλά συνέχισα να προσπαθώ. 
 
Μοίρασα διαφημιστικά φυλλάδια, δούλεψα επτά μήνες ως ασφαλιστής, ακόμα και σε τηλεπωλήσεις για πιστωτικές κάρτες. Οι περισσότερες δουλειές που έκανα, όμως, ήταν με ημερομίσθιο και αυτό πολύ χαμηλό και δεν μπόρεσα να αντεπεξέλθω. Χρωστούσα αρκετά ενοίκια και τελικά μου έκαναν έξωση. Στην αρχή φιλοξενήθηκα σε φίλους και το 2008 ήταν η πρώτη φορά που κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι στην περιοχή του Μοσχάτου. 
 
Από τότε ανακάλυψα όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες που μπορούσαν να προσφέρουν το οτιδήποτε. Έχω φιλοξενηθεί σε πολλά νοσοκομεία, όπου και υποβλήθηκα σε όλες τις απαιτούμενες ιατρικές εξετάσεις. Έμεινα επίσης μια βδομάδα στον ξενώνα της Εκκλησίας. Όταν αρχίσεις να μαθαίνεις στο παγκάκι το συνηθίζεις. Σήμερα κοιμάμαι σε μια στάση μαζί με άλλα τρία άτομα. Επιλέγω συνήθως πάρκα, πλατείες, όποιο μου φαίνεται πιο ασφαλές μέρος. Έχω δεχθεί επίθεση στο δρόμο και με έχουν κλέψει πέντε φορές. Το χειρότερο είναι όταν μου κλέβουν τα χαρτιά μου.
 
Για το περιοδικό έμαθα τυχαία από κάποιον που γνώρισα μέσω μιας οργάνωσης αλληλεγγύης. Συναντήθηκα με κάποιον σύμβουλο εργασίας και με έστειλε να δουλέψω εδώ. Το είχα δει και νωρίτερα αλλά δεν είχε πάει το μυαλό μου να το δοκιμάσω. Μπήκα στο περιοδικό στον δεύτερο μήνα. Από την πρώτη στιγμή είδα ότι ο κόσμος το υποδέχεται με αγάπη και με εντυπωσίασε που μπορώ να κάνω τη δουλειά μου πιο εύκολα. 
 
Έχει απήχηση σε όλες τις ηλικίες. Έρχονται οι αναγνώστες σε μένα, επικοινωνούμε, με ρωτούν για παλαιότερα τεύχη. Είμαι ενθουσιασμένος και δουλεύω φουλ τάιμ. Έχω δώσει περίπου 300 τεύχη σε λιγότερο από 30 μέρες! Μου δίνει ένα σοβαρότατο εισόδημα που δεν μπορούσα με τις άλλες δουλειές μου να βγάλω. 
 
Θα παραμείνω όσο μπορώ. Έχω καταλάβει ότι αντίστοιχα περιοδικά υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Μακάρι να μας είχε έρθει νωρίτερα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πλέον είμαι σε θέση να πληρώσω ένα πολύ μικρό ενοίκιο σε μια γκαρσονιέρα και να μπορώ να συντηρηθώ. Με τη βοήθεια και των κοινωνικών υπηρεσιών μπορώ να ελπίζω ότι πολύ σύντομα, μετά από τέσσερα χρόνια, θα μπορέσω επιτέλους να φύγω από τη στάση.
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ