Shedia

EN GR

26/06/2013

Με την ταχύτητα του... Ήλιου.

Από την Ξάνθη μέχρι την Αθήνα, ένας 26χρονος κόβει βόλτες ανά την Ελλάδα πάνω σε μια σανίδα long board!
 
Το Καλοκαίρι του 2012 ο εικοσιεξάχρονος skateboarder Ήλιος ξεκίνησε από την Κοζάνη με προορισμό την Αθήνα πάνω σε μια σανίδα long board. Από τότε έχει κάνει δύο ακόμα ταξίδια αυτού του τύπου. Ένα με μονόροδο ποδήλατο και ένα ακόμα με long board το οποίο ολοκλήρωσε πριν από λίγες εβδομάδες. Από την Ξάνθη στην Αθήνα, το σύνολο 829 χιλιόμετρα! Παρακάμπτοντας την πετατημένη, τις προγραμματισμένες διακοπές σε τουριστικά θέρετρα, ξενοδοχεία κ.λπ., βγάζει τη γλώσσα στις παραδοσιακές πρακτικές των διακοποδάνειων, των προπληρωμένων «all inclusive» διακοπών σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ανεβαίνει στη σανίδα του και ξεκινάει για ένα περιπετειώδες ταξίδι, γεμάτο εκπλήξεις –ευχάριστες και όχι σπάνια δυσάρεστες εναλλακτικές διακοπές; Τρέλα; Εκκεντρικότητα ή μήπως οι διακοπές ορίζονται μόνο από το τι διακόπτει κανείς; Στα λόγια του εύκολα διακρίνει κανείς τον ενθουσιασμό. Τραυματισμένος αλλά γεμάτος χαρά μιλάει στη «σχεδία» για τα μέρη που είδε και τους ανθρώπους που γνώρισε, επιβεβαιώνοντας πως η μεγαλύτερη αξία σε ένα ταξίδι είναι η διαδρομή.
 
Γιατί επέλεξες τη σανίδα long board για τα ταξίδια σου;
Ο σκοπός μου είναι κάνω όμορφες και φθηνές διακοπές. Βλέπω πολλά μέρη, αθλούμαι, γνωρίζω ανθρώπους... Αν θες να βρεις κάποιο μήνυμα σε όλο αυτό, νομίζω πως είναι ότι δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να κάνεις κάτι αξιόλογο που να σε γεμίζει.
 
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε ένα τέτοιο εγχείρημα;
Η κακή οργάνωση και μόνο. Ένα κομμάτι εξοπλισμού που λείπει ή ακόμα και τρεις μπλούζες παραπάνω μπορούν να σου κάνουν το ταξίδι μαρτύριο. Χρειάζονται πολλά αντικείμενα. Η προμήθειά τους είναι ο καλύτερος φίλος και το βάρος τους ο χειρότερος εχθρός. Η προετοιμασία του σακιδίου είναι απίστευτα πολυπαραγοντική διαδικασία.
 
Πάντως, ένα τέτοιο ταξίδι δεν πρέπει να είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Πρέπει να έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και εναλλαγές συναισθημάτων. Ίσως και να τα παρατήσεις ακόμα…
Είναι τεράστιες και καταιγιστικές οι εμπειρίες, οι εικόνες που ζεις σε ένα τέτοιο ταξίδι. Δέχεσαι πληροφορίες και ερεθίσματα από παντού. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση συνέχεια, να μετράς πολλούς παράγοντες ταυτόχρονα σε κάθε σου στιγμή για να προλάβεις τις όποιες αναποδιές και να διασφαλιστεί η ασφάλεια του ταξιδιού. Βλέπεις τόσα μα τόσα τοπία, και ταυτόχρονα σκέφτεσαι για την πρόσληψη και προμήθεια νερού και τροφής με τρόπο που να επαρκούν, χωρίς όμως να κουβαλάς πολύ βάρος.
 
Μετράς την ιδανική αναλογία επίδοσης/κόπωσης ανάλογα με την άσφαλτο, τον άνεμο, το βάρος που μεταφέρεις, το χρόνο που απομένει μέχρι να σκοτεινιάσει, την απόσταση που απομένει για το στόχο της ημέρας και τις υψομετρικές διαφορές της. Φροντίζεις να είσαι ορατός στους οδηγούς κάθε οχήματος, ανεξαρτήτως κλίσης, στροφών και φωτισμού, κάνοντας κατάλληλα σήματα για την ασφαλή διέλευση και αποφεύγοντας τους απρόσεκτους οδηγούς. Τέλος, να κινηματογραφείς και να σχολιάζεις κατάλληλα τα αξιοσημείωτα τοπία και συμβάντα, φροντίζοντας να έχεις μπαταρία και χώρο αποθήκευσης δεδομένων για όλο το ταξίδι... Αν τα παραπάνω σου ακούγονται ως «απομυθοποίηση της περιπέτειας», κάνεις μεγάλο λάθος! Συμβάλλουν στην εναλλαγή συναισθημάτων και διαμορφώνουν τη μοναδικότητα κάθε στιγμής. Όσο για το αν θα διέκοπτα ταξίδι, η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Όταν είμαι υγιής και κατάλληλα εξοπλισμένος σταματάω κάθε βράδυ επειδή... νυστάζω. Με τον σωματικό παράγοντα ως σταθερά στην εξίσωση, παίρνω ευχαρίστηση από ό,τι κι αν συμβεί και συνεχίζω! 
 
Ποιές ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχεις συναντήσει και ποια η ωραιότερη στιγμή; 
Σε ένα τέτοιο ταξίδι, οι δυσκολίες και οι όμορφες στιγμές ταυτίζονται! Νιώθεις τη φύση να επιδρά πάνω σου και να γίνεστε ένα. Για παράδειγμα, στις 26 του περασμένου Ιουλίου ανέβαινα το βουνό του Μπράλου με 15 κιλά φορτίο. Η κλίση είναι τόσο απότομη και οι στροφές τόσες πολλές που κανείς δεν κατεβαίνει πια (πόσω μάλλον να ανεβαίνει) ούτε με αυτοκίνητο. Για δύο ώρες, η καρδιά και οι πνεύμονες δούλευαν στο όριο. Σε κάθε στροφή όμως η απότομη άνοδος έδινε νέο τοπίο, νέο ορίζοντα και αυτοπεποίθηση. Μοναδική εμπειρία. Βέβαια, πριν την κορυφή λίγο έλειψε να λιποθυμήσω. Κρύφτηκα κάτω από μια μικροσκοπική σκιά, μουδιασμένος από τα μάτια μέχρι τα ακροδάχτυλα, μόνος στην ερημιά. Μισή ώρα αργότερα ανέβηκα τα τελευταία 100 μέτρα. Σε μια άλλη περίπτωση, στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου, η δεύτερη μέρα με βρήκε να ταξιδεύω με 20 κιλά φορτίο για 130 χιλιόμετρα και να βρέχει όλη μέρα. Παρ’ όλη τη δυσκολία τα τοπία που συναντούσα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Γιγάντιοι πλάτανοι παντού, καλυμμένοι με αναρριχητικά φυτά, άφηναν επιλεκτικά το φως να περνά, δημιουργώντας τοπίο που θα ποθούσε κάθε σκηνοθέτης. Απλά, δεν περιγράφεται. Οι μόνες όμορφες στιγμές με μηδενικό βαθμό δυσκολίας ήταν οι πολυαναμενόμενες συναντήσεις με φίλους μέσω διαδικτύου!
 
Η επαρχία σε σχέση με την Αθήνα εν μέσω κρίσης πως σου φάνηκε; Οι άνθρωποι που συνάντησες τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς εδώ στην πόλη;
Δεν είναι πρώτη φορά που συναντώ ανθρώπους της επαρχίας, έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα πριν και μετά την κρίση. Συνάντησα πολλά κτίρια και εργοστάσια ερειπωμένα σε επαρχιακές οδούς, παρατημένα χωράφια... Φαινόμενα που παρατηρούσες και παλιότερα, όμως πια έχουν ενισχυθεί. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε τι μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση, ακόμα και εκείνοι που επιμένουν στις «λύσεις» που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν… Ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Αγοράζουμε τα πάντα εισαγόμενα σε μια χώρα με αγροτική παράδοση και οικονομία, στήνουμε φωτοβολταϊκά στα χωράφια και απορούμε γιατί ερημώνει η επαρχία και καταστρέφεται η οικονομία της πρωτογενούς παραγωγής. 
 
Ας παράγουμε ό,τι χρειαζόμαστε και ας αναλώνουμε ό,τι παράγουμε, αλλιώς αναπαριστούμε το μύθο του πίθου των Δαναΐδων. Όσο για τους ανθρώπους, σίγουρα μέσω της μικρής αγροτικής παραγωγής εξασφαλίζουν έστω την τροφή τους, ένα πλεονέκτημα που ωθεί όλο και περισσότερους νέους στην ύπαιθρο. 
 
Αυτό που είδα εγώ είναι πως οι δραματικές επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε δεν είναι το ίδιο… δραματικές στην επαρχία. Διαπίστωσα επίσης ότι πολλοί είναι εκείνοι, που παρά την κρίση, απλά αρνούνται να αλλάξουν νοοτροπία, φιλοσοφία και στάση ζωής…
 
 
Θα επιχειρούσες κάτι αντίστοιχο και στο εξωτερικό;
Δώσε μου χρόνο χωρίς υποχρεώσεις και κάνω τα πάντα!
 
Ποιος σε βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια; Έχεις σκεφτεί να αναζητήσεις χορηγό για τα ταξίδια σου;
Χορηγός μου είναι η αλληλεγγύη των ανθρώπων γύρω μου! Είτε πρόκειται για φίλους που μου δανείζουν εξοπλισμό, με φιλοξενούν ή με βοηθούν με οποιοδήποτε τρόπο, είτε για ανθρώπους που συναντώ στο δρόμο. Πραγματικά πιστεύω ότι χωρίς το παραμικρό κόστος μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και –μέσα από την ανθρώπινη επαφή, επικοινωνία και συνεργασία– να πετύχουμε αληθινά σπουδαία πράγματα. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς διαχειριζόμαστε τους πόρους και τις δυνατότητές μας για την πρόοδο και την ευημερία μας σε αυτό τον πλανήτη.
 
Έχεις σχέδια για άλλα ταξίδια με long board ή μονόροδο ή κάποιο άλλο όχημα;
Θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι 1.500-2.000 χιλιομέτρων ένα καλοκαίρι, ιδανικά μέσα στο 2013. Θέλω να ξεκινήσω από την Κωνσταντινούπολη και να ακολουθήσω βόρειες συνοριακές πόλεις, να περάσω παραλιακά από τη δυτική και τη στερεά Ελλάδα και μέσω Κορίνθου να κάνω το γύρο της Πελοποννήσου.
 
Θα διευκόλυνε η συμμετοχή και άλλων ατόμων σε ένα τέτοιο ταξίδι; 
Η μοναξιά έχει το τίμημά της, αλλά παρέχει και αρκετές ευκολίες. Για παράδειγμα μπορείς να κινείσαι με το ρυθμό σου, να ξεκουράζεσαι όπου, όποτε και για όσο θέλεις. Άλλωστε, οι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν εκατό χιλιόμετρα την ημέρα με long board σε βουνά και το βράδυ να είναι ξεκούραστοι είναι ελάχιστοι... Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος θέλει να έρθει μαζί για ένα τμήμα της επόμενης διαδρομής –αν όχι για όλη– μπορεί να με βρει ακόμα και στο youtube (www.youtube.com/2poi7bounce1uni).
 
Μου είπες ότι στο ταξίδι σου φιλοξενείσαι σε διάφορα σπίτια (συγγενών, φίλων και γνωστών). Τελικά οι Έλληνες είναι φιλόξενος και «έξω καρδιά» λαός; Αντιμετώπισες καχυποψία;
Ας πούμε πως ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του. Από συμπεριφορές έχω δει τα πάντα... Μια μέρα ένα νέο παιδί με πρόφτασε για να μου δώσει τον αριθμό του, να ειδοποιήσει ανθρώπους στο νομό του κατά μήκος της διαδρομής μου για οτιδήποτε χρειαστώ και να μου προσφέρει οδηγίες για πιθανή αντιμετώπιση άγριων ζώων στα βουνά της Ροδόπης! Αν φερόμασταν όλοι έτσι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για εγκληματικότητα, νεοναζί, ρατσισμό και διακρίσεις. Από την άλλη, έχω πέσει θύμα εγκατάλειψης τροχαίου. Με χτύπησε με το αυτοκίνητό του ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Ευτυχώς δεν έπαθα κάτι σοβαρό. Όλοι έχουμε ακούσει για περιστατικά εγκληματικής αδιαφορίας και ανευθυνότητας, αλλά σαφώς και ευτυχώς δεν αποτελούν τον κανόνα. Δεν πρόκειται να κάνω γενικόλογους χαρακτηρισμούς ή αφορισμούς για το αν και πόσο φιλόξενοι είμαστε ως λαός. 
 
Επιμένω μονάχα στην αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη στοιχίζει από τίποτα ώς ελάχιστο και προσφέρει από πολλά ώς τα πάντα.
 
 
Ένα τέτοιο ταξίδι που σε φέρνει σε άμεση επαφή με το περιβάλλον, τις ομορφιές του αλλά και τους κινδύνους του. Πώς το βιώνει αυτό ένας άνθρωπος της πόλης; 
Όσο μου αρέσει η φύση, άλλο τόσο μου αρέσει η πόλη, δίνουν τις δικές τους δυνατότητες και εμπειρίες. Αυτό που με σοκάρει είναι το άσχημο πάντρεμα των δύο. Με σοκάρουν, για παράδειγμα, τα σκουπίδια όλων των ειδών αριστερά και δεξιά του δρόμου στην ύπαιθρο. Αντίστοιχα με ενοχλεί η υποκρισία του δέντρου στη μέση του στενού πεζοδρομίου, του δήθεν καλλωπισμού τη στιγμή που δεν φροντίζουμε να έχουμε αστικά πάρκα και καίμε τα δάση μας. Αν λοιπόν κάτι μου αφήνουν τα ταξίδια μου είναι η ηρεμία που φέρνουν η μοναχικότητά τους. Η άνεση του χρόνου να παρατηρώ και να σκέφτομαι τα ερεθίσματα που προσλαμβάνω κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου. 
 
Μήπως έχει έρθει ή ώρα να περάσεις τις επόμενες διακοπές σου σε ένα ξενοδοχείο all inclusive; Ακούραστα τελείως!
Για κανένα λόγο! Η χλιδή είναι απόκλιση του ανθρώπινου είδους από τον ανθρωπισμό. Θα προτιμούσα αυτά τα άσκοπα έξοδα να συμβάλλουν στη σίτιση/στέγαση ανθρώπων, σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή εκπαίδευση/παιδεία ανθρώπων με τις αντίστοιχες ελλείψεις. Νομίζω πως αν αντί να ξοδεύουμε χρήματα για τα είδη πολυτελείας, τον οπλισμό και το κίτρινο κύκλωμα δημοσιότητας, επενδύαμε σε ανταποδοτικούς ανθρωπιστικούς και περιβαλλοντικούς σκοπούς, θα δίναμε λύσεις σε πολλά από τα φαινομενικά «εγγενή αναγκαία ή αναπόφευκτα κακά» της ανθρωπότητας. Έχουμε μπει σε ένα «λούκι» να συντηρούμε πλασματικά προβλήματα χάριν μιας μη ρεαλιστικής και εν τέλει αναποτελεσματικής πλεονεξίας. Συνοψίζοντας, η θέα ακριβών τοίχων δεν είναι διακοπές.

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ