Shedia

EN GR

26/06/2013

Λόγια της πλώρης, του Χρήστου Αλεφάντη

Μια πονεμένη ιστορία
 
Με έχει πονέσει πολύ η ΕΡΤ. Πάρα πολύ. Έχω χάσει αμέτρητες νύχτες ήρεμου ύπνου, αμέτρητες παραγωγικές ημέρες. Τα τελευταία 15 χρόνια, μάλιστα, υπήρξαν ιδιαίτερα μαρτυρικά. Και όποιος είναι οπαδός του Παναθηναϊκού θα με καταλάβει ακόμα καλύτερα.
 
Ως ομογενής της Αυστραλίας, η «Φωνή της Ελλάδας» ήταν για δεκαετίες η μοναδική μας γέφυρα με την πατρίδα. Την προ διαδικτύου εποχή, εκεί στη δεκαετία του ’80 και στις αρχές του ’90, τη ζεύξη με την πατρίδα αναλάμβανε το ελληνόφωνο πρόγραμμα του αυστραλιανού κρατικού ραδιοφώνου SBS. 
 
Συνδεόταν δορυφορικά με το πρόγραμμα της ΕΡΑ για ειδήσεις, αλλά και για τις αθλητικές μεταδόσεις. 
 
Από τα μέσα της δεκαετίας το ’90 το ρόλο του διαμεσολαβητή σε αυτές τις πιο γλυκές επαφές ανέλαβε το διαδίκτυο. Ήταν τα χρόνια που ξεκινούσε και η παντοκρατορία του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
 
Το θέτω συχνά το ερώτημα, στις διάφορες παρέες: Ξέρετε πόσο βάρβαρο είναι να δέχεσαι γκολ στις 4:30 τα ξημερώματα;
 
Βλέπετε, λόγω της διαφοράς της ώρας (η Αυστραλία είναι 7 με 9 ώρες μπροστά), οι παθιασμένοι ομογενείς –και είμαστε πολλοί– έπρεπε να ξυπνήσουμε στις 3:00 και στις 4:00 το πρωί για να συνδεθούμε μέσω του διαδικτύου με την ΕΡΑ ΣΠΟΡ να ακούσουμε τους αγώνες των αγαπημένων μας ομάδων. Η γειτονιά εκεί στο Νιούταουν του Σίντνεϊ μπορεί να κοιμόνταν ύπνο βαθύ, αλλά εμείς –ασάλευτοι θυμάμαι για να μη ξυπνήσουμε κανέναν– ακούγαμε τον έλληνα σπίκερ να μας μεταφέρει τον «παλμό των ελληνικών γηπέδων».
 
Η συντριβή όταν τρώγαμε το γκολ της ήττας, εκεί γύρω στις 5 και κάτι το πρωί, ήταν απερίγραπτη. Πού να το πεις; Με ποιον να μοιραστείς τον πόνο σου; Σε ποιον να εκφράσεις τα παράπονά σου για τη διαιτησία; Και άντε να ξανακοιμηθείς μετά… Τις περισσότερες φορές πηγαίναμε κατευθείαν στη δουλειά. Ποια δουλειά, δηλαδή;… Με τι κουράγιο να δουλέψεις, όταν έχεις ξεκινήσει την εβδομάδα σου με ήττα από τον αιώνιο εχθρό;
 
Στην τυραννία της απόστασης, οι ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις της ΕΡΑ ήταν ένα αποτελεσματικό παυσίπονο, για πολλούς δε εξ ημών ακόμα και γιατρικό. Και δεν ήταν μονάχα το ποδόσφαιρο, βεβαίως. Ήταν οι ειδήσεις, οι πολιτιστικές εκπομπές, τα πάντα. Μα, το βασικότερο ήταν η γλώσσα που ακούγαμε.
 
Θυμήθηκα, επίσης, ένα άλλο περιστατικό που συνέβη μέσα στο χειμώνα που πέρασε. Πρόκειται για ένα sms που έλαβα από φίλο που ζει στη Μελβούρνη. «Είμαι σπίτι και κάνω διορθώσεις. Ακούω από το διπλανό δωμάτιο την ελληνική τηλεόραση και είναι η πιο γλυκιά μελωδία». «Music to my ears» ήταν για την ακρίβεια ο όρος που χρησιμοποίησε. Ο Αντώνης είναι καθηγητής και διόρθωνε, λοιπόν, στο σπίτι τις κόλλες των μαθητών του. Η ανοιχτή τηλεόραση στο σαλόνι δεν μετάδιδε κάποια συναυλία, τις ειδήσεις της ΝΕΤ άκουγε ο Αντώνης. Αυτή ήταν η γλυκιά μελωδία που έφτανε στα αυτιά του. Και δεν ήταν οι ειδήσεις αυτές καθ’ αυτές που του έβγαζαν αυτό το ευχάριστο συναίσθημα, αλλά η γλώσσα που άκουγε. Η γλώσσα μας και γλώσσα του. Η αίσθηση της πατρίδας. 
 
Πριν λίγες μέρες ήρθε και το μήνυμα της Δαφνούλας, μιας Ελληνίδας τρίτης γενιάς που μεγαλώνει στη Μελβούρνη. Η Δάφνη έχει γνωρίσει την Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις του παππού και της γιαγιάς. Οι εικόνες της δορυφορικής ΕΡΤ ήταν εκείνες που έδωσαν σχήμα και μορφή σε αυτές τις αφηγήσεις του μετανάστη παππού.
 
Και δεν αφορούν μόνο τη Δάφνη οι εικόνες της κρατικής τηλεόρασης. Σε αυτόν εδώ τον τόπο είμαστε πολλοί οι «μετανάστες» (γέννημα-θρέμμα αυτής της γης), στον Έβρο, στη Φλώρινα, στο Άργος, ακόμα και στην Αθήνα, που διψάμε για την Ελλάδα που αναδεικνύουν μόνο η κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία.
 
Το είπε πάρα πολύ εύστοχα ένας κύριος που άκουγα στο «πειρατικό πρόγραμμα» της ΝΕΤ: «Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για το λουκέτο στην ΕΡΤ ότι έχει μόνο 4% τηλεθέαση. Και οι εθελοντές αιμοδότες, όμως, είναι μόνο το 4% του πληθυσμού στην Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν αυτοί;».
 
Αν δεν υπήρχε η ΕΡΤ;
 
Χρήστος Αλεφάντης
c.alefantis@shedia.gr
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ