Shedia

EN GR

24/04/2013

ΠΡΟΣΩΠΑ, του Γιώργου Αράπογλου

Σόνια Καννονιέρι, 56 Ετών
 
«Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, όπου γνώρισα τον άνδρα μου, αγάπησα τη χώρα και ήθελα να ζήσω εδώ. Στην αρχή, λόγω της απόστασης και της δουλειάς του, είχαμε μια σχέση μεταξύ Μιλάνο-Γενεύης-Αθήνας, μέχρι που τελικά παντρευτήκαμε και ήρθαμε να ζήσουμε εδώ.
 
Τα πρώτα χρόνια ήταν καλά. Έχω σπουδάσει Ιστορία της Φιλοσοφίας στην Ιταλία και, όταν πρωτοήρθα, δεν δυσκολεύτηκα να βρω δουλειά σε ένα φροντιστήριο ως καθηγήτρια ιταλικών. Ήμουν τυχερή γιατί ο εργοδότης μου ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος που ποτέ δε μας δημιούργησε προβλήματα και ήταν πάντα άψογος στη συμπεριφορά και τις πληρωμές του. 
 
Πριν ακόμα έρθει η κρίση, έβλεπα ότι δυσκολευόταν πολύ να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, αλλά δεν σκεφτόταν να κάνει απολύσεις. Την ίδια περίοδο, είχα μια πολύ καλή πρόταση σε μια μεγάλη εταιρεία, κι έτσι τον έβγαλα από τη δύσκολη θέση και αποχώρησα σε πολύ καλό κλίμα. 
 
Οι συνθήκες, ωστόσο, στην καινούρια εταιρεία ήταν πολύ κακές, με αποτέλεσμα το 2009 να χάσω τη δουλειά μου. Στο μεταξύ είχα χωρίσει με τον άνδρα μου, κι έτσι έμεινα μόνη να φροντίζω τις δυο μου κόρες. Από τότε ξεκίνησε η μεγάλη μου ταλαιπωρία. Έμεινα σχεδόν ένα χρόνο άνεργη. Κάποια στιγμή βρήκα δουλειά σε ένα συνεργείο καθαρισμού. Εκεί έζησα φριχτές στιγμές, συνάντησα απαξιωτικές συμπεριφορές και πολλές φορές έφτασα στα όριά μου. Ήταν απάνθρωπος ο τρόπος που συμπεριφέρονταν στους υπαλλήλους, ενώ οι αμοιβές ήταν εξευτελιστικές. Πολλές φορές ένιωσα τον εαυτό μου να καταπιέζεται να μην ξεσπάσει από την πίεση γιατί είχα ανάγκη να δουλέψω. Έπειτα από 8 μήνες, μου έκαναν τη «χάρη» να με διώξουν. 
 
Έτσι άρχισα πάλι να αναζητώ εργασία. Έκανα κάποια μαθήματα ιταλικών, αλλά και αυτά με την κρίση έχουν περιοριστεί πολύ. Που και που πηγαίνω και σε μια άλλη εμπορική εταιρεία και βοηθώ για λίγες ώρες με τις γνώσεις μου, ώστε να έχω λίγο εισόδημα παραπάνω, αλλά ακόμα κι αυτό δεν φτάνει.
 
Για τη «σχεδία» έμαθα από μια φίλη. Με ενημέρωσε για μια εκδήλωση και πήγα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γνώριζα ήδη για τα αντίστοιχα περιοδικά του εξωτερικού και, μόλις συναντήθηκα με τους ανθρώπους της «σχεδίας» δεν είχα κανέναν ενδοιασμό. Έγινα πωλήτρια από το πρώτο τεύχος και, αν και στην αρχή δυσκολεύτηκα μέχρι να οργανωθώ, τώρα πια είμαι πολύ ευχαριστημένη. 
 
Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το περιοδικό, έρχονται μας ρωτούν λεπτομέρειες, άλλοι ενδιαφέρονται να γίνουν πωλητές. Έχουν καταλάβει τι κάνουμε και όλοι θέλουν να βοηθήσουν. Για μένα, όμως, σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα από ένα ακόμα εισόδημα -που και αυτό δεν είναι αμελητέο. Πρώτη φορά μέσα στην ανεργία μου που κάνω μια δουλειά, όπου μου συμπεριφέρονται ανθρώπινα και με σέβονται. Παρόλο που έρχομαι από μακριά και το βράδυ επιστρέφω σωματικά κουρασμένη, έχω να λέω ότι σηκώνομαι με χαρά για να πάω στη δουλειά μου. Δεν πληρώνεται με τίποτα αυτό. Το μεγαλύτερο κέρδος μου είναι ότι εργάζομαι με αξιοπρέπεια και δεν με κάνουν να νιώθω σκλάβα, αλλά περήφανη». 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ