Shedia

EN GR

24/04/2013

«Αλληλεγγύη και επιστροφή στις αληθινές αξίες». Συνέντευξη του Μάρκου Κούµαρη στο Μπάµπη Πολυχρονιάδη

Ο τραγουδιστής των Locomondo µιλάει για τη νέα του «Οδύσσεια» και την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουµε τις πραγµατικές µας ανάγκες. 
Συνέντευξη του Μάρκου Κούµαρη στον Μπάµπη Πολυχρονίαδη
 
Τον Μάρκο Κούµαρη οι περισσότεροι τον ξέρουν στον… πληθυντικό. Είναι οι «Locomondo». Είναι η ηγετική φυσιογνωµία ενός εκ των πλέον αγαπηµένων µουσικών σχηµάτων των ηµερών µας (όσο και αν δεν του αρέσουν τέτοιου τύπου προσδιορισµοί). Δεν είναι µόνος του βεβαίως. Είναι και ο Γιάννης, ο Σπύρος, ο Σταµάτης και τα άλλα παιδιά, η συνάντηση µε τους οποίους –όπως τονίζει- είναι από µόνη της µια «κορυφαία στιγµή». Στη συνέντευξη που παραχώρησε στη «σχεδία», ο Μάρκος Κούµαρης µιλάει για το νέο «στουντιακό» δίσκο των Locomondo που έρχεται, επιστρέφει στο «περιγραφικό» Pro και προτείνει µια πιο ψύχραιµη και αισιόδοξη προσέγγιση για να ξεπεράσουµε όλοι µαζί –ατοµικά και συλλογικά-  τα χρόνια της κρίσης.  
 
«Οδύσσεια», νέο άλµπουµ προσεχώς από τους Loco µετά από πόσα χρόνια; 
Κοίτα, η τελευταία φορά που κάναµε στουντιακό δίσκο ήταν το 2007 όταν ηχογραφήσαµε το «Γαµήλιο Πάρτυ» και το «We wanna dance». Πράγµατι, αργήσαµε από τότε, γιατί είχε µεσολαβήσει ο live δίσκος, το σινγκλ του «Goal» και µετά ήταν η ηχογράφηση του τραγουδιού «Griechischer Wein» που έγινε εδώ και στη Γερµανία, και εντάχθηκε στη συλλογή µας που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό ως «Locomodo Best Of». Οπότε ναι, ολοκληρωµένο στούντιο άλµπουµ είχαµε να κάνουµε σχεδόν έξι χρόνια. 
 
«Οδύσσεια», Μάρκο, είναι ο τίτλος και του οµώνυµου τραγουδιού που έχει γραφτεί για τα δέκα χρόνια της µπάντας τα οποία συµπληρώνετε φέτος και για τις συναυλίες που έχετε κάνει σε όλη την Ελλάδα και όχι µόνο…
Κυρίως, αυτό. Αρχικά γράφτηκε ένα κοµµάτι για το οποίο δεν είχαµε τον τίτλο. Θέλαµε να το πούµε «Rap, Ska, Reggae, Hip Hop», δηλαδή για τα στυλ µουσικής που ταξιδεύανε σε όλη την Ελλάδα. Μετά όµως είδαµε ότι είχε και ένα στίχο το κοµµάτι που λέει «αυτό είναι Οδύσσεια, δεν είναι περιοδεία» και συνειδητοποιήσαµε ότι πραγµατικά είµαστε δέκα χρόνια µαζί από τις πρώτες συναυλίες και τις πρώτες ηχογραφήσεις. Από την πρώτη φορά που µπήκαµε στο στούντιο πέρασαν δέκα χρόνια, οπότε είπαµε να ονοµάσουµε «Οδύσσεια» και το κοµµάτι και το δίσκο, γιατί είναι µία µουσική… οδύσσεια.
 
 
Εσύ ως άνθρωπος τι νιώθεις ότι έχεις αποκοµίσει µέσα από αυτή την οδύσσεια της τελευταίας δεκαετίας;
Έχω αποκοµίσει πάρα πολλά. Έχει γίνει κοµµάτι της ζωής µου και έχω αποκτήσει κάποιους φίλους πλέον µε τους οποίους έχουµε ζήσει πράγµατα µαζί. Ασχολούµαι µε αυτό που µου αρέσει, έχω αποκοµίσει πάρα πολλές εµπειρίες που δεν θα τις άλλαζα µε τίποτα. Και θα ήθελα να το διατηρήσω για όσο θα έχουµε δυνάµεις.
 
Πώς ήταν τα πράγµατα όταν έµπαινες επαγγελµατικά στο χώρο της µουσικής και ιδιαίτερα από τη στιγµή που αντιπροσωπεύατε ένα µουσικό ιδίωµα, τη ρέγγε, που δεν ήταν διαδεδοµένη µε ελληνικό στίχο στην Ελλάδα;
Πάντα η αρχή είναι πιο δύσκολη γιατί αντιµετωπίζεις τη δυσπιστία. Ιδιαίτερα µέχρι να φτιάξεις το πρώτο σου κοινό. Κάναµε τα πρώτα βήµατά µας, επιλέγοντας το δύσκολο δρόµο. Στις δέκα προτάσεις που µας έκαναν, στις εννιά λέγαµε «όχι» γιατί θέλαµε να κάνουµε ακριβώς αυτό που είχαµε στο κεφάλι µας, και αυτό που εµείς θεωρούσαµε σωστό. Οπότε δεν ανοίξαµε µεγάλα ονόµατα στις πίστες και στα σκυλάδικα, και δεν κάναµε, επίσης, µεγάλα διαφηµιστικά τα οποία θα µπορούσαν να µας αποφέρουν προβολή και χρήµατα. Κάναµε πάρα πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, προσθέτοντας έτσι κάθε χρόνο λίγο κόσµο παραπάνω στο κοινό µας, πάντα όµως µε τους δικούς µας όρους.
 
Ως Locomondo, πάντως, έχετε καταφέρει και κάτι άλλο πολύ σηµαντικό, τουλάχιστον για όσους γνωρίζουν τις παθογένειες της ελληνικής µουσικής σκηνής, να µείνετε όλα τα µέλη της µπάντας µαζί και ενωµένοι όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κάτι που δεν το συναντάς εύκολα... 
Ναι, δεν το συναντάς, ίσως επειδή πολλοί επικεντρώνονται µόνο στη µουσική ικανότητα και όχι στην ταύτιση χαρακτήρων. Μια µπάντα είναι µια ωραία παρέα που περνάει πολλές όµορφες αλλά και πολύ δύσκολες στιγµές. Δύσκολες στιγµές είναι όλα αυτά που σου συµβαίνουν όταν είσαι στο δρόµο, όταν πεινάς, όταν κρυώνεις, όταν νυστάζεις, όταν τα χρήµατα δεν επαρκούν ή όταν έχεις να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Σε αυτές τις στιγµές χρειάζεσαι άτοµα µε τα οποία να µπορείς να συνεννοείσαι ή, τέλος πάντων, να έχεις βρει έναν κώδικα επικοινωνίας µε βάση τον αλληλοσεβασµό. Είναι πολύ σηµαντικό να ξέρει ο καθένας τις αρµοδιότητές του και να κατανοεί ότι για το καλό του συνόλου πρέπει να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Εµείς φροντίσαµε από την αρχή να έχουµε µία ισορροπία.
 
Αν σου ζητούσα να µου αναφέρεις µερικές από τις πιο σηµαντικές και κοµβικές ίσως στιγµές αυτής της δεκαετίας, ποιες θα ήταν αυτές, όσον αφορά τη µπάντα;
Κοίτα, εδώ βέβαια ο καθένας θα σου έλεγε άλλα… Για µένα σηµαντική είναι η στιγµή της γνωριµίας µε τα παιδιά, δηλαδή της δικής µου µε τον Γιάννη τον Βαρνάβα (σ.σ. κιθάρα) πρώτα, έπειτα γνωρίσαµε τον Σπύρο Μπεσδέκη (µπάσο) και τον Σταµάτη Γούλα (πλήκτρα). Στην αρχή ήταν ο Στέφανος Ψαραδάκης και µετά ο Στράτος Σούντρης (τύµπανα), ο Θανάσης ο Ταµπάκης (ηχοληψία) και µετά ο Μιχάλης ο Μουρτζής (κρουστά). Είναι σηµαντικό το πώς γνωριστήκαµε και δηµιουργήσαµε τον πυρήνα της µπάντας. Δεύτερος µεγάλος σταθµός είναι το ταξίδι στην Τζαµάικα, όπου εκεί πήραµε το «χρίσµα» από µεγάλους µουσικούς της ρέγγε και µπορέσαµε να συνεχίσουµε µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Και τρίτη µεγάλη στιγµή ήταν όταν ανοίξαµε τη συναυλία του Manu Chao, οι συζητήσεις µαζί του και όλα όσα ζήσαµε από κοντά µε τους Radiobemba. 
 
 
Το «Pro» έγινε επιτυχία στην Ιταλία µε τον τίτλο «PES». Θες να µας πεις για το σχήµα που έκανε τη διασκευή, και γενικά την ιστορία πώς σε προσέγγισαν οι Ιταλοί για το κοµµάτι και πώς κατόρθωσε να πάει σφαίρα και εκει;
Γράψαµε το «Pro» πριν από πολλά χρόνια όπως ξέρεις, και προσέλκυσε το ενδιαφέρον ενός πολύ γνωστού hip hop σχήµατος στην Ιταλία που λέγεται «Club Dogo». 
 
Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν τους ήξερα όταν µου ζήτησαν συνεργασία. Πρότειναν να κάνουν µια διασκευή µε ιταλικό στίχο, µου την έστειλαν, την άκουσα, και µου φάνηκε πολύ επιτυχηµένη. Στη συνέχεια, έγινε και video clip και εξελίχθηκε σε ένα από τα καλοκαιρινά hits στην Ιταλία το περασµένο καλοκαίρι. Aπ’ ό,τι είδα, έχει χρησιµοποιηθεί και σε κάποια παιχνίδια του…Pro Evolution! Γενικά είχε πλάκα! Αν και είναι άλλης µουσικής «σχολής» από εµάς, το έκαναν µε ωραίο τρόπο. Κράτησαν το ρεφραίν, πρόσθεσαν κάποια κουπλέ και στιχουργικά περιέγραψαν την… εµπειρία του «Pro» µε το δικό τους τρόπο.
 
Α, είπες τη µαγική λέξη! «Περιέγραψαν». Το λες κάθε φορά που µιλάτε για το «Pro» σε συναυλίες. «Μια περιγραφή και όχι µια προτροπή». Ξεπεράσατε τον κίνδυνο να είναι το «Pro» το κοµµάτι που σας χαρακτηρίζει και το περνάτε πλέον, όχι στο τέλος, αλλά στο µέση των συναυλιών σας, ενώ είναι εντυπωσιακό ότι στο τέλος ο κόσµος ζητάει να πείτε κοµµάτια όπως ο «Γλάρος», το «Αστέρια στη Σκηνή» κ.ά. Το καλοκαίρι του 2006, πάντως, όταν είχε πρωτοακουστεί το «Pro» παραλίγο να σας «χαρακτηρίσει»... 
Ναι, θα ήταν κρίµα να χαρακτηριστούµε µόνο από αυτό. Πιστεύω ότι, εν τέλει, η δουλειά που κάνει ένας τραγουδοποιός είναι να περιγράφει την πραγµατικότητα ακριβώς όπως τη βλέπει. Και µπορεί να περιγράψει πολλά πράγµατα. Ένας άνθρωπος που θαυµάζω και «κλέβω» ή «αντιγράφω» πολλά στοιχεία από αυτόν είναι ο Bruce Springsteen, ο οποίος έχει γράψει κοµµάτια, περιγράφοντας τις ζωές διαφόρων ανθρώπων γύρω του από έναν τίµιο βιοπαλαιστή µέχρι έναν serial killer. Για παράδειγµα, το κοµµάτι «Nebraska», που έγινε και τίτλος του δίσκου του, περιγράφει την ιστορία ενός κατά συρροή δολοφόνου που παρέα µε ένα νεαρό κορίτσι σκοτώνουν δέκα άτοµα… Δεν θα έλεγες σε καµία περίπτωση ότι ο Springsteen επικροτεί τους κατά συρροή δολοφόνους. Κάνει µια περιγραφή θέλοντας να δώσει µέσα από το δικό του πρίσµα κάποιους χαρακτήρες από την αµερικανική πραγµατικότητα της δεκαετίας του ’80. Εν µέρει, το ίδιο πράγµα κάνουµε και εµείς. 
 
Στο «Pro» περιγράφεται µια κατάσταση που θεωρούµε ότι αξίζει να ειπωθεί. Ο «Γλάρος», αντίστοιχα, είναι µία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Στον επόµενο δίσκο έχουµε τη «Βερονίκη», έχουµε τον «Κύριο Κώστα», έχουµε τα «Βαριά Τιµόνια» που είναι πάλι ιστορίες ανθρώπων που πιστεύω ότι ο κόσµος αξίζει να τις ακούσει. Ένας τρόπος, λοιπόν, που γράφουµε τραγούδια είναι το story telling και εκεί συγκαταλέγω και το «Pro». Δεν θέλαµε να συνθηµατοποιηθεί αυτό και να γίνει η σηµαία του γκρουπ. Είναι µια από τις πολλές περιγραφές της πραγµατικότητας που βλέπουµε γύρω µας. Όπως και το «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» που το έχει κάνει σύνθηµα ο καθένας για τους λόγους τους. Ο ένας µπορεί να θεωρεί ότι κάνει ζέστη στην Ελλάδα και ότι αυτό λέει το κοµµάτι, ο άλλος µπορεί να θεωρεί ότι οι Έλληνες είµαστε πολύ χαρωποί άνθρωποι και ένας τρίτος µπορεί να θεωρεί… (γέλια) ότι οι Έλληνες είναι πολύ µίζεροι άνθρωποι, κάτι που λένε εν µέρει τα κουπλέ... Δηλαδή, κανένα από τα τρία δεν είναι η απόλυτη αλήθεια, αλλά το κοµµάτι ολόκληρο παίζει µε αυτά τα τρία στοιχεία. Ο ακροατής το κάνει σύνθηµα και το οικειοποιείται µε τον τρόπο που το αντιλαµβάνεται ο ίδιος. Δεν µπορείς να παρέµβεις σε αυτό. Το ίδιο συµβαίνει και µε το «Pro». 
 
Το οικειοποιούνται και αυτοί που τους αρέσει η κάνναβης και αυτοί που θεωρούν ότι κατακρίνει τη χρήση κάνναβης. Έτσι συµβαίνει µε τα τραγούδια… Το είχε πει και ο Σιδηρόπουλος ότι απ’ τη στιγµή που φύγει από σένα το τραγούδι δεν σου ανήκει πια, γιατί ο άλλος το οικειοποιείται, το κάνει δικό του.
 
 
Είσαι από τους ανθρώπους που στήριξαν την προσπάθεια της «σχεδίας» από την πρώτη στιγµή, παίζοντας λάιβ µε κάποια ακόµη µέλη της µπάντας στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Τι σηµαίνει η προσπάθεια της «σχεδίας», κατά τη γνώµη σου;
Πολιτισµός είναι ο τρόπος που αντιµετωπίζουµε τους πιο αδύναµους. Δηλαδή, µια πολιτισµένη χώρα αποκτά αυτό το προσωνύµιο όταν φέρεται σωστά στους πιο αδύναµους, στους πιο αδικηµένους, στους ανθρώπους τους οποίους η ζωή τα έφερε έτσι που να µην έχουν τις ίδιες δυνατότητες µε τους υπολοίπους. Καλό είναι αυτοί οι άνθρωποι να στηρίζονται µε κάθε τρόπο. Κανονικά αυτά θα έπρεπε να τα αναλαµβάνει το κράτος… Και στα κενά του κράτους µπαίνουν τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως είναι η «σχεδία» που είναι αξιόλογη, και δίνουν στηρίγµατα. Θεωρώ ότι είναι µια πολύ έξυπνη προσπάθεια, ακούω ότι πάει και πολύ καλά και ελπίζω να αποδώσει σε βάθος χρόνου. 
 
Σε αυτούς τους καιρούς της βαθιάς οικονοµικής κρίσης, τι µήνυµα θα έστελνες στον κόσµο και κυρίως στους νέους που νιώθουν ότι δεν έχουν µέλλον στον τόπο τους;
Αυτό που προκαλεί το µεγάλο άγχος και την αρνητική διάθεση, τη Mala Onda που λέµε σε ένα από τα τραγούδια µας, είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσης. Δηλαδή, σε φτωχότερες κοινωνίες του παρελθόντος που ήταν πολύ πιο φτωχές, που τα εισοδήµατα ήταν πολύ χαµηλότερα, που οι άνθρωποι διασκέδαζαν πολύ λιγότερο και δούλευαν περισσότερο, που δεν είχαν καλή ιατρική περίθαλψη, που δεν είχαν πολυτέλειες όπως να έχει ο καθένας το αµάξι του, και που όλοι πήγαιναν µε το λεωφορείο, σίγουρα µπορείς να πεις ότι οι κοινωνίες αυτές ήταν σε πιο δύσκολη θέση, αλλά οι άνθρωποι είχαν αισιοδοξία και προοπτική. 
 
Παρόλο που η γενικότερη κατάσταση στην οικονοµία ήταν έτσι, έβλεπες στον ορίζοντα έναν καινούριο ήλιο να ανατέλλει, έβλεπες ότι στην Αµερική και την Ευρώπη υπήρχε και βελτίωση στην υγεία, στην παιδεία… Η ευηµερία ερχόταν µε αργούς έστω ρυθµούς. Ξεκινούσε από τις προηγµένες χώρες και απλωνόταν σιγά σιγά και σε µας στους νότιους λαούς της Μεσογείου. 
 
Είχες µια προσµονή και µια προοπτική ότι το µέλλον θα είναι καλύτερο. Τώρα, βλέποντας τις ειδήσεις δεν βλέπεις προοπτική, αλλά µόνο τα πράγµατα να χειροτερεύουν. Ο φόβος και η απελπισία, όµως, δεν πρέπει να µας τυφλώσει, να µας κάνει να στραφούµε ο ένας εναντίον του άλλου. Εκεί πιστεύω είναι το κλειδί. Έχουµε και την ευφυΐα και την τεχνολογία ως ανθρώπινο είδος να ανταπεξέλθουµε και να βρούµε τις λύσεις που θα µας βοηθήσουν να ζήσουµε καλύτερα. Αρκεί να έχουµε τη θέληση.
 
Χρειάζεται ένας έξυπνος χειρισµός µε µεγαλύτερη αλληλεγγύη, επιστροφή στις βασικές αξίες και στο τι χρειαζόµαστε πραγµατικά για να ζούµε… Αντί να στεκόµαστε στο τι έχουµε χάσει, ας δούµε τι έχουµε διατηρήσει και πώς µπορούµε να πορευτούµε µε αυτό.  
   
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ