Shedia

EN GR

28/05/2014

Στέµµα τους µια µπάλα, του Θάνου Σαρρή

Η νικήτρια του διαγωνισμού της FIFA για τη δύναμη του αληθινού ποδοσφαίρου  είναι μια συλλογή συγκλονιστικών ανθρώπινων ιστοριών.   
 
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Κράουν Τρέις (Crown Trace FC) ήταν η μεγάλη νικήτρια στο διαγωνισμό «Power of Football» της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA). Στην τελική τριάδα των ιστοριών, που σκοπό έχουν να αναδείξουν τη δύναμη του ποδοσφαίρου στην επίσημη ιστοσελίδα της FIFΑ, έφτασε και το δικό μας κείμενο με θέμα την Εθνική Αστέγων. Την τριάδα συμπλήρωσε ένα άλλο καταπληκτικό πρότζεκτ από το Οχάιο των ΗΠΑ. Πρόκειται για μια ποδοσφαιρική λίγκα που έχει συσταθεί για παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Η πρωτιά κρίθηκε στις λεπτομέρειες, απ’ ότι μαθαίνουμε κι εμείς. Δεν έχει σημασία. Φυσικό επόμενο ήταν για μας να θελήσουμε να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία των παιδιών από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο που πήραν το βραβείο του νικητή.
 
Η Κράουν Τρέις προέρχεται από μια περιοχή με πολύ υψηλή εγκληματικότητα στη νησιωτική χώρα της Καραϊβικής. Ξεκίνησε το 2008 με 18 παιδιά και, σταδιακά, έγινε προορισμός όλο και περισσότερων πιτσιρικάδων που έψαχναν διέξοδο. Την επόμενη χρονιά, μπήκε για πρώτη φορά και σε διοργάνωση, με τους αντιπάλους να κοιτούν καχύποπτα και να αναρωτιούνται: «Από που έρχονται αυτοί οι κλέφτες;».
 
 
Ο Νίκολας Γκρίφιθ είναι εμπνευστής του πρότζεκτ της ομάδας Κράουν Τρέις. 
 
«Το όνομα της μικρής μου πόλης είναι Κράουν Τρέις και βρίσκεται στην περιοχή Τσαγκουάνας. Οι αρχές συνηθίζουν να λένε για τη χώρα μου ότι είναι ένα... «hotspot» (εστία) εγκλήματος. Η καρδιά μου μαύριζε όταν ήμουν 20 χρονών. Περπατούσα στην περιοχή μου και έβλεπα μπροστά μου περιστατικά τζόγου, διακίνηση ναρκωτικών, βία, μικρές κοπέλες να μένουν έγκυες, βιασμούς και άλλα πολλά. Πονούσα πολύ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αφού έβλεπα μια ολόκληρη γενιά να παίρνει τον λάθος δρόμο. Προσπαθούσα για μήνες να σκεφτώ πώς μπορώ να βοηθήσω. Ίδρυσα, λοιπόν, ένα μικρό ποδοσφαιρικό κλαμπ, και από την πρώτη στιγμή είχε θετικό αντίκτυπο», δηλώνει στη «σχεδία» ο Γκρίφιθ.
 
 
Όνειρα & fair play
 
Πώς βοήθησε, όμως, η μπάλα την ταλαιπωρημένη κοινωνία; «Το ποδόσφαιρο, αρχικά, τους δίδαξε πολλά όσον αφορά την πειθαρχία. Έμαθαν τι σημαίνει «fair play» και βοηθήθηκαν στο να αποκτήσουν ικανότητες που θα τους βοηθήσουν σε άλλους τομείς της ζωής τους. Πριν από κάθε προπόνηση μιλάμε πάντα για την πραγματική ζωή. Τους ενθαρρύνουμε να θέσουν στόχους, να τους ακολουθήσουν και, στο τέλος, να τους φέρουν εις πέρας. Το ποδόσφαιρο τους βοηθάει και πνευματικά. Μαθαίνουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και θεωρούν ότι έχουν αξία, παρότι είναι στιγματισμένοι».
 
Κάθε παίκτης κρύβει και τη δική του ιστορία. Ο μικρός Ισαάκ Λιτς μένει με τον ναρκομανή πατέρα και την κωφάλαλη μητέρα του. Ζει, αναπνέει και τρέφεται με ποδόσφαιρο. Η οικογένειά του επιβιώνει μόνο από την πρόνοια και μέσω του ποδοσφαίρου καταφέρνει να ξεπερνά τις καθημερινές προκλήσεις.  Ο Άαρον Μπεστ πήγε στην ομάδα όταν ήταν 7 ετών. Με πατέρα πρώην αλκοολικό και ναρκομανή που αρκετές φορές ξεσπούσε πάνω του και μητέρα με έξι ακόμα παιδιά να θρέψει. Μεγαλώνοντας, του βγήκε η οργή. Ξεκίνησε να κάνει μαθήματα διαχείρισης θυμού με δασκάλους στο σχολείο του. Μέσω του ποδοσφαίρου, όχι απλά κατάφερε να ελέγξει τον εαυτό του αλλά και να κάνει τρομερά βήματα στη θέση του τερματοφύλακα. «Θέλω να γίνω τερματοφύλακας στην Εθνική και να πάρω υποτροφία για να παίξω ποδόσφαιρο σε διεθνές επίπεδο», μοιράζεται το όνειρό του με τη «σχεδία». Η Τενέσα Πάλμερ δεν γνώρισε ποτέ πατέρα. Μεγάλωσε στους δρόμους με πολλές δυσκολίες, τις οποίες δεν θέλει να δει δημοσιευμένες και το σεβόμαστε. «Η ζωή μου ήταν δύσκολη», τονίζει. Απείθαρχη όσο λίγα παιδιά στο ξεκίνημα, κατάφερε να βγάλει τρομερό ταλέντο ως τερματοφύλακας και να ξεχωρίσει σε διεθνές επίπεδο. Πλέον, παίζει στην Εθνική Κ-20.
 
 
Ο Τισόουν Μίλερ
 
Τα τραγικά περιστατικά δεν λείπουν. Ο Νίκολας διηγείται στη «σχεδία»:  «Πάντα μου έρχονται δάκρυα όταν θυμάμαι τέτοια περιστατικά. Έχουν γίνει απόπειρες δύο φορές για τη ζωή ενός παίκτη μου και ήμουν μπροστά. Η πρώτη κατέληξε σε μαχαίρωμα. Ο Τισόουν Μίλερ ήταν μόλις 14 ετών όταν καυγάδισε με έναν άλλον νεαρό. Ο Τισόουν κατέληξε σοβαρά τραυματισμένος με μαχαίρι στο πρόσωπο και σε πέντε από τα δάχτυλά του. Ήρθε στην αυλή μου αιμορραγώντας πολύ, περιμένοντας να τον πάω στο νοσοκομείο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι. Κατάφερε να επιζήσει.
 
 Τη νύχτα πριν από τα 15α γενέθλιά του, αποφάσισα να τον κεράσω κάτι. Καθόμασταν μπροστά από το σπίτι μου, όταν ένα αμάξι εμφανίστηκε, άνοιξε το πίσω τζάμι και, στη συνέχεια, έφυγε. Κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, αλλά δεν ήξερα τι μπορεί να έχει κάνει και τον ψάχνουν. Σίγουρα, πάντως, δεν έψαχναν εμένα. Ο Τισόουν επέμεινε να γυρίσει μόνος του σπίτι, αν και του είπα ότι δεν είναι ασφαλές. Δύο λεπτά αφότου έφυγε, είδα το ίδιο αμάξι να εμφανίζεται. Άκουσα πυροβολισμούς. Φώναξα δυνατά και ξεκίνησα να κλαίω ανεξέλεγκτα, επειδή πίστευα ότι τον πυροβόλησαν. Άκουσα πέντε πυροβολισμούς. Μετά τον είδα να έρχεται τρέχοντας και να φωνάζει: «Κόουτς, κόουτς, δεν με πυροβόλησαν, κοίτα, κοίτα». Επηρεαστήκαμε πολύ και οι δύο. Για το υπόλοιπο της χρονιάς δεν παίξαμε άλλο ποδόσφαιρο. Αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του 2012. Όμως, το κακό τρίτωσε. Στις 24 Μαΐου, ο Τισόουν Μίλερ, που είχε γίνει, πλέον, ιδρυτικό στέλεχος της ομάδας μας και είχε φέρει πολλούς φίλους του, σκοτώθηκε από την αστυνομία μετά από μια ληστεία που έκανε μαζί με τρεις ακόμα σε μια γυναίκα. Άφησε ένα μεγάλο κενό στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να καλύψω».
 
 
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ανάλογες πρωτοβουλίες, η υποστήριξη είναι πενιχρή έως ελάχιστη. «Είμαστε μια ομάδα μικρής κατηγορίας και δεν είμαστε πολύ αναγνωρίσιμοι. Αλλά η κοινωνική δουλειά που κάνουμε είναι μεγαλύτερη από κάθε επαγγελματικό σύλλογο. Τα ΜΜΕ τώρα ασχολούνται με την ιστορία μας. Δεν με ενδιαφέρει η φήμη και τα πλούτη, μόνο το πώς θα σώσουμε τη γενιά μας που έχει χάσει την ελπίδα. Κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και 8 χρόνια περίπου, με χρήματα από την τσέπη μου, λόγω της έλλειψης υποστήριξης. Θα ευχόμουν να είχαμε κάποιους χορηγούς, για να μας βοηθήσουν και με τις επόμενες γενιές, είτε σε τοπικό είτε σε διεθνές επίπεδο. Τα παιδιά πραγματικά χρειάζονται βοήθεια. Δεν μπορούμε να χάσουμε άλλους. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο δείχνει και αποτελεί μια πραγματική πρόκληση», τονίζει ο Γκρίφιθ.
 
Κλείνοντας, μιλάει για το μεγάλο βραβείο της FIFA: «Το ότι κατακτήσαμε το βραβείο μάς δίνει δύναμη και ελπίδα. Νιώθω ενισχυμένος να συνεχίσω το ταξίδι μας. Ένιωσα τόσο συντετριμμένος όταν έχασα τον παίκτη μας μετά τη ληστεία. Ποτέ δεν ένιωσα αναγνώριση στη χώρα μου. Αν η FIFA και ο κόσμος επιβραβεύει τους κόπους μου, είναι μεγάλη τιμή. Δεν έχει να κάνει με το αυτοκίνητο, αλλά με την ανταπόκριση στη ζωή μας, την κοινότητά μας, την ιστορία μας. Είναι πραγματικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από το να δίνεις τον εαυτό σου για τους άλλους». 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ