Shedia

EN GR

28/05/2014

Αστικοί Μύθοι του Άγγελου Τσέκερη

σκίτσα: Δημήτρης Κορδαλής
 
Εμπρός για μια Ελβετία Νέα!
 
Την ώρα που ο Ομπάμα χαίρεται για την έξοδο της Ελλάδας από το τούνελ, μια μικρή ηπειρωτική χώρα στην καρδιά της Ευρώπης αναγκάζεται να ξεπουλήσει τις παραλίες της.
 
Την ώρα που η Ελλάδα βγαίνει απο την κρίση και βαδίζει δυναμικά στις λεωφόρους της ανάπτυξης, μια μικρή κεντροευρωπαϊκή χώρα, η Ελβετία, μπαίνει στην πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης και κοινωνικής κρίσης. 
 
Βασική αιτία για αυτό είναι η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, η οποία κυβέρνησε για 30 χρόνια τη χώρα, χωρισμένη σε δύο αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα, συνολικής δύναμης 12%. Τα δύο άλλα κόμματα, το Πανελβετικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Νέα Ελβετία, είχαν περιοριστεί σε ποσοστά που αθροιστικά είναι ζήτημα αν έφταναν το 85%. 
 
Όλο αυτό το διάστημα, η ελβετική Αριστερά λεηλάτησε συστηματικά τον δημόσιο τομέα και έστησε πελατειακά δίκτυα χρησιμοποιώντας συνδικαλιστές του Πανελβετικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Νέας Ελβετίας, οι οποίοι έγιναν, μάλιστα, αργότερα υπουργοί και βουλευτές. Μπορεί τα δύο αυτά κόμματα να ωφελήθηκαν εκλογικά, όμως, το γεγονός ότι αυτοί οι τύποι χαρακτηριζόντουσαν απο μια αδικαιολόγητη αγριάδα στο μάτι, μούσια και έναν ξύλινο λόγο σε πολύ κακά ελβετικά δείχνει το μέγεθος της επιρροής που ασκούσε η Αριστερά στις ιδέες τους. Αντίστοιχα δίκτυα στήθηκαν, επίσης, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, μετατρέποντας τις δημόσιες επενδύσεις σε περιουσίες και ψήφους. Γεγονός για το οποίο επίσης ευθύνεται η ελβετική Αριστερά που αμφισβητούσε το παλιότερο λειτουργικότατο μοντέλο της ελβετικής χούντας, στο οποίο τα πάντα τα κανόνιζε ο νομάρχης, ο μητροπολίτης και ο διοικητής του σταθμού χωροφυλακής με τα ΤΕΑ. 
 
 
Τέσσερις οι άξονες
 
Εξαιτίας της κατάστασης αυτής, απέτυχε η προσπάθεια εκσυγχονισμού της Ελβετίας, η οποία βασίστηκε σε τέσσερις στρατηγικούς άξονες παραγωγικής ανασυγκρότησης : 1) το αφορολόγητο των πλουσίων, 2) τη λεηλασία του δημόσιου τομέα απο διάφορους διορισμένους γιάπηδες, 3) τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε πανάκριβες εργολαβίες και σε ελβετικά υποβρύχια που γέρνουν και 4) την καταχρέωση όλων των Ελβετών με πιστωτικές κάρτες και δάνεια. 
 
Έτσι, η Ελβετία έχασε το τρένο του εκσυγχρονισμού και οδηγήθηκε στην κρίση. Το χρέος της χώρας έφτασε το 2010 στο 120% του ΑΕΠ. Με σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, όμως, και με πολλή προσπάθεια, σήμερα το χρέος βρίσκεται στο 170%, και η χώρα βλέπει φως στην άκρη του τούνελ που περνάει μέσα απο τις Άλπεις.
 
Σήμερα, η Ελβετία δίνει τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Τα μεγάλα στοιχήματα είναι η αναδιάταξη των πάγκων στις λαϊκές αγορές, η αύξηση συμμετοχής των ελβετών ασφαλισμένων στα φάρμακα, η ιδιωτικοποίηση του νερού και η απελευθέρωση των ελβετικών παραλιών απο διάφορους περίεργους που επιμένουν να πηγαίνουν εκεί για μπάνιο. 
 
Ειδικά η ιδιωτικοποίηση του νερού θα έχει τεράστια οφέλη για την κοινωνία. Τόσο στο Νότιο Σουδάν όσο και σε αγροτικές περιοχές της Κολομβίας, όπου ιδωτικοποιήθηκαν τα πηγάδια, οι κουβάδες και η βροχή, οι άνθρωποι απολαμβάνουν νερό εξαιρετικής ποιότητας, σε ελκυστικές τιμές, και η αγροτική παραγωγή εκτινάχτηκε στα ύψη. Η προπληρωμένη κάρτα κατανάλωσης νερού είναι απαραίτητο εφόδιο κάθε οικογένειας, ενώ οι εταιρείες ύδρευσης κληρώνουν και πλούσια δώρα για τους νέους καταναλωτές . Επίσης, η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει μεγάλη ιδεολογική σημασία, καθώς το δημόσιο νερό ήταν χαρακτηριστικό του ανελεύθερου, διεφθαρμένου και αντιπαραγωγικού καθεστώτος στη Σοβιετία και στα υπόλοιπα κομμουνιστικά κράτη.
 
Α για Ακαπούλκο
 
Οι παραλίες της Ελβετίας απελευθερώνονται, πλέον, απο τον λαϊκισμό και το χθες και παραδίδονται στην επιχειρηματικότητα και το αύριο. Κόντρα στα ιδεολογήματα, ο ελβετικός αιγιαλός είναι, πλέον, ανοιχτός στις αναπτυξιακές προκλήσεις της περίφραξης και της καταπάτησης, ενώ καθιερώνεται ένας λογικός συντελεστής δόμησης πάνω στο κύμα, στα πρότυπα του γραφικού Ακαπούλκο. Ό,τι δεν μπορεί να χτιστεί θα καλυφθεί με ξαπλώστρες, ομπρέλες και ξύλινες ράμπες, προσβάσιμες με λογικό εισιτήριο. Αποφασιστικής σημασίας για την ανάδειξη των παραλιών θα είναι η στήριξη της ηχορρύπανσης, ώστε η Ελβετία να προσελκύσει, επιτέλους , πλούσιους τουρίστες και όχι το αληταριό με τα σακίδια και τη σαγιονάρα.   
 
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι οτι οι δοκιμαζόμενες ελβετικές τράπεζες βγαίνουν απο την κρίση, αποκτώντας ξανά έναντι 0,30 ελβετικών φράγκων τις μετοχές τους, που είχαν πουλήσει πρόπερσι στο κράτος για 1,70 ελβετικά φράγκα τη μία. Αν και δεν σκοπεύουν να χορηγήσουν ρευστότητα στην οικονομία για τα επόμενα 30 χρόνια, πρόκειται για μια μεγάλη ανάσα, που τους επιτρέπει να κάνουν συγκινητικές διαφημίσεις στα κανάλια, με δεντράκια που μεγαλώνουν και αθλητές που πηδάνε τριπλούν, γεγονός που θέτει τη δοκιμαζόμενη Ελβετία σε νέα τροχιά ανάπτυξης.   
 
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η Ελβετία ακολουθεί μια απολύτως υπεύθυνη στάση, διαβεβαιώνοντας τους εταίρους της ότι θα αποπληρώσει τα χρέη της μέχρι δεκάρας, θα αποδεχτεί οικονομική επιτήρηση για 150 χρόνια, θα καταργήσει τον αναχρονιστικό θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης και θα κατεβάσει το μέσο μηνιαίο εισόδημα στα 350 ευρώ για όλους. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν έχουμε τέτοιο προβλήματα, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε απο αυτή την προσπάθεια και να μην τα θέλουμε όλα δικά μας. 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ