Shedia

EN GR

25/06/2014

Η µάχη της µπουγάδας, του Βασίλη Παπακριβόπουλου

Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Ακροδεξιάς στη Γαλλία δίνουν αυξήσεις στους εαυτούς τους και ανοίγουν μέτωπο ενάντια στο… άπλωμα των ρούχων.
 
Η εντυπωσιακή άνοδος της γαλλικής Ακροδεξιάς στις πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσε και μια ευκαιρία για να εξεταστούν τα πρώτα δείγματα γραφής των δημοτικών αρχών στους λιγοστούς δήμους που κατέκτησε πριν από λίγους μήνες το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν. 
 
Έχουμε και λέμε λοιπόν: κόψιμο της χρηματοδότησης στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών στις οποίες στηρίζεται σημαντικό μέρος του γαλλικού κοινωνικού κράτους, αύξηση του μισθού του δημάρχου, κατέβασμα της ευρωπαϊκής σημαίας και όλων των κοινοτικών συμβόλων από τα κτίρια του δήμου, άρνηση πραγματοποίησης εορτασμών για την επέτειο της κατάργησης της δουλείας από την επανάσταση του 1848, μείωση των δημοτικών τελών (η οποία αναμένεται ότι –στο όνομα του ισοσκελισμού του δημοτικού προϋπολογισμού– θα οδηγήσει και στη μείωση των κοινωνικών παροχών προς τους οικονομικά ασθενέστερους δημότες, ευνοώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τους πλουσιότερους), μπλοκάρισμα της ανέγερσης αιθουσών προσευχής για τους Μουσουλμάνους δημότες και προσπάθεια κλεισίματος των υφιστάμενων με πρόσχημα την έλλειψη κάποιων προδιαγραφών… 
 
Όμως, χωρίς αμφιβολία, αυτός που πρωτοτύπησε ήταν ο Ρομπέρ Μενάρ, ο πρώην ηγέτης της οργάνωσης «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα», μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης ΜΚΟ, η οποία διακρίθηκε στην εξυπηρέτηση της προπαγάνδας των δυτικών κυβερνήσεων, ενώ δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να κάνει κερδοφόρες μπίζνες με αραβικά καθεστώτα που δεν φημίζονται ιδιαίτερα για τις επιδόσεις τους στην προώθηση της ελευθεροτυπίας. Αμέσως μόλις κατέκτησε το Δήμο του Μπεζιέ στη Νότια Γαλλία (72.000 κάτοικοι, η μεγαλύτερη πόλη που κέρδισε το Εθνικό Μέτωπο), έλαβε τις εξής τρεις αποφάσεις: να οπλίσει τη δημοτική αστυνομία, να απαγορεύσει την κυκλοφορία νέων κάτω των 13 ετών μετά τη δύση του ηλίου για να μην κάνουν «κακές παρέες» και… να απαγορεύσει το άπλωμα των ρούχων και το τίναγμα των χαλιών! Αυτό θα πει προτεραιότητα στα καυτά προβλήματα των δημοτών!     
 
 
Ζήτημα αισθητικής
 
Σύμφωνα με την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, «απαγορεύεται το άπλωμα ρούχων στα μπαλκόνια, στα παράθυρα και στις προσόψεις κτιρίων που είναι ορατά από το δρόμο. Απαγορεύεται, επίσης, το τίναγμα των χαλιών.» Κι ο λόγος; «Τα κτίρια συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην αντίληψη που έχουμε για την ποιότητα του περιβάλλοντος και έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομική και τουριστική ελκυστικότητα της πόλης».
 
Έτσι, για τους ακροδεξιούς του Εθνικού Μετώπου, τα απλωμένα ρούχα κι η εικόνα του τινάγματος ενός χαλιού στο μπαλκόνι παραπέμπουν συνειρμικά στους «φτωχούς» και «κατώτερους» πληθυσμούς των νοτιότερων περιοχών της Ευρώπης και –οποία φρίκη! – στην εικόνα των αραβικών πόλεων της απέναντι πλευράς της Μεσογείου. Τι υποβάθμιση, αλήθεια… Και τι θα γίνει με τα ρούχα που κάπου και κάπως θα πρέπει, βέβαια, να στεγνώσουν; Προφανώς, οι κάτοικοι του ηλιόλουστου Μπεζιέ θα πρέπει να μιμηθούν το παράδειγμα του υποτίθεται «καλαίσθητου», «ευυπολήπτου» κι «αξιοπρεπούς» ευρωπαϊκού Βορρά όπου –ελλείψει ήλιου– οι κάτοικοι καταφεύγουν στα ηλεκτρικά στεγνωτήρια.  
 
 
Το άπλωμα ως δικαίωμα
 
Πέρα από την κωμική πλευρά αυτής της υστερίας, ο Μενάρ και το επιτελείο του υιοθετούν –ενδεχομένως εν αγνοία τους– αντιλήψεις και στάσεις ζωής των συντηρητικών αμερικανών, οι οποίες όχι μόνο έχουν προκαλέσει συγκρούσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και έχουν σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. 
 
Πράγματι, εδώ και αρκετά χρόνια, στα δικαστήρια των Ηνωμένων Πολιτειών έχει μεταφερθεί μια μάλλον πρωτότυπη διαμάχη: η μεγάλη μάχη του δικαιώματος στο άπλωμα της μπουγάδας!... 
 
Οπτική ρύπανση
 
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, περίπου το 20% των Αμερικανών δεν έχει το δικαίωμα να απλώνει τη μπουγάδα του σε εξωτερικούς χώρους. Οι κανονισμοί, τόσο των ιδιωτικών «περίκλειστων πόλεων»  στις οποίες ζει απομονωμένο και «προστατευμένο» μεγάλο μέρος της εύπορης λκευκής μεσαίας τάξης όσο και ενός πολύ μεγάλου αριθμού συγκροτημάτων κατοικιών και πολυκατοικιών, απαγορεύουν αυστηρότατα το άπλωμα ρούχων σε χώρους που βρίσκονται στην παραμικρή οπτική επαφή με κατοίκους άλλων κατοικιών ή με τους περαστικούς. 
 
Μάλιστα, παρόμοια απαγόρευση υφίσταται ακόμα και για ορισμένους οργανωμένους καταυλισμούς στους οποίους ζουν μέσα σε τροχόσπιτα άτομα από τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, των οποίων ο αριθμός έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. 
Η εξήγηση συνίσταται στο γεγονός ότι για την συντηρητική και βαθιά πουριτανική νοοτροπία πολλών Αμερικανών, τα απλωμένα σε κοινή θέα εσώρουχα αποτελούν φριχτή «οπτική ρύπανση», μια πραγματική πέτρα του σκανδάλου. Επιπλέον, για το αμερικανικό φαντασιακό, τα απλωμένα ρούχα συμβολίζουν τη φτώχεια, τη μιζέρια και την κακομοιριά. Και για το καλβινιστικό πνεύμα με το οποίο είναι διαποτισμένη ολόκληρη η αμερικανική κουλτούρα, η φτώχεια είναι πραγματικό αμάρτημα, η απόδειξη ότι δεν περιλαμβάνεσαι στους «Εκλεκτούς του Θεού» που προορίζονται για τον Παράδεισο… 
 
 
Αιολικά… στεγνωτήρια
 
Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια, σε κάθε νοικοκυριό, το στέγνωμα των ρούχων γινόταν με τη βοήθεια των ηλεκτρικών στεγνωτηρίων. Μάλιστα, όπως δήλωνε το 2009 ο δικηγόρος Αλεξάντερ Λη, οικολόγος ακτιβιστής και ιδρυτής της ομάδας Laundry List στην www.rue89.nouvelobs.com, «τα περισσότερα παιδιά σε αυτή τη χώρα δεν γνωρίζουν σε τι πραγματικά χρησιμεύει ένα μανταλάκι. Νομίζουν ότι τα ‘χουμε για να κλείνουμε το σακουλάκι με τα τσιπς». Όμως, όταν άρχισε να γίνεται λόγος για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την τεράστια συμβολή σε αυτό του «αμερικανικού τρόπου ζωής»  και την ανάγκη να υπάρξει εξοικονόμηση ενέργειας, ορισμένοι οικολόγοι έβαλαν στο στόχαστρο της κριτικής τους αυτές τις ιδιαίτερα ενεργοβόρες συσκευές, οι οποίες σε πολλές περιοχές της χώρας με ζεστό και ξηρό κλίμα είναι κάτι παραπάνω κι από περιττές. Υπολόγισαν δε ότι ευθύνονται για το 10% της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος των αμερικανικών νοικοκυριών και ότι με τα «αιολικά στεγνωτήρια» (όπως πομπωδώς αποκαλούν το… παλιό καλό άπλωμα της μπουγάδας στον ήλιο, για να του προσδώσουν την απαιτούμενη αίγλη που του λείπει στο μυαλό των Αμερικανών) μπορεί να υπάρξει σημαντική –και πανεύκολη– μείωση των εκπομπών CO2 στην ατμόσφαιρα.
 
Έτσι, ολοένα και συχνότερα, οι δικαστές αποδεικνύονται ευαίσθητοι στην οικολογική επιχειρηματολογία και, στο εξής, σε ολοένα περισσότερες πολιτείες –από την Χαβάη ώς το Όρεγκον και από τη Φλόριντα ως το Κολοράντο και τη Βιρτζίνια– οι ένοικοι μπορούν πλέον να αγνοούν τους παλαιότερους κανονισμούς και να απλώνουν τα ρούχα τους.
 
 Όμως, αυτή η κατάσταση συχνά εξοργίζει τους εχθρούς των μανταλακιών, οι οποίοι επιπλέον φοβούνται ότι –σε μια συγκυρία κατάρρευσης της κτηματαγοράς– τα ακίνητά τους θα χάσουν ακόμα περισσότερο την αξία τους εξαιτίας αυτής της «ξεδιάντροπης» και «μίζερης» συμπεριφοράς των γειτόνων τους. Μάλιστα, τον Ιούλιο του 2008, στο Μισισιπή, ένας από αυτούς έφθασε στο σημείο να σκοτώσει το γείτονά του και δικαιολογήθηκε ως εξής στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν: «Βαρέθηκα να του επαναλαμβάνω επί έναν ολόκληρο χρόνο ότι δεν μπορούσα να βλέπω τα ρούχα του απλωμένα απέναντι από το παράθυρό μου». Σοκαρισμένος από αυτό το γεγονός, ο βρετανός σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ Στίβεν Λέικ, προβληματισμένος από το γεγονός ότι «όσο κι αν το άπλωμα ενός ρούχου μάς φαίνεται μια εντελώς ασήμαντη πράξη, στην πραγματικότητα, αφορά ζητήματα όπως τα ατομικά δικαιώματα, η ιδιοκτησία, οι κοινωνικές τάξεις, η αισθητική και το περιβάλλον», γύρισε την ταινία «Drying for Freedom», κάνοντας λογοπαίγνιο με το dying (πεθαίνοντας) και το drying (στεγνώνοντας). Επιπλέον, οι «ακτιβιστές των μανταλακιών» έχουν ανακηρύξει στην Αμερική την 19η Απριλίου ως «National Hanging Day» (Εθνική Ημέρα Απλώματος)…
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ