Shedia

EN GR

26/02/2014

Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη

Όπως σε ριάλιτι
 
Το νοσοκομείο της Βασιλίσσης Βικτωρίας («Queen Victoria Hospital») ήταν το πρώτο νοσοκομείο γυναικών της Μελβούρνης. Ιδρύθηκε το 1896 «επ’ ωφελεία των φτωχών γυναικών που δεν ένιωθαν άνετα με άνδρες γιατρούς». Όλο το προσωπικό αποτελούνταν αποκλειστικά και μόνο από γυναίκες. Το 1946 μετεγκαταστάθηκε στη Lonsdale Street, στην καρδιά της πόλης. Η Lonsdale είναι ο «ελληνικός δρόμος» της μητρόπολης του Νότου, της κάποτε «τρίτης μεγαλύτερης πόλης σε ελληνικό πληθυσμό» (μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη). Απέναντι από το «Διεθνές», το «Μεντάλιον» και τον Σαλαπάτα (το πρακτορείο διανομής του αθηναϊκού Τύπου, όπου, κάθε εβδομάδα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 σχημάτιζαν ατελείωτες ουρές οι νεομετανάστες για να αγοράσουν το Βήμα, το Ρομάντσο και το Φαντάζιο), έστεκε επιβλητικό, σε ένα ολόκληρο τετράγωνο, το κτιριακό συγκρότημα του νοσοκομείου. 
Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της μεταναστευτικής ροής προς την Αυστραλία. Τα περισσότερα «μεταναστόπουλα» εκεί γεννηθήκαμε. Στο Κουίν Βικτόρια. Όταν έκλεισε (για την ακρίβεια, όταν μετεγκαταστάθηκε) στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, τιμώντας αυτή τη σχέση με την ζωντανή ιστορία, οι αρχές φρόντισαν να διατηρήσουν ανέπαφη μία πτέρυγα, πριν παραδώσουν για εκμετάλλευση το υπόλοιπο στον άγνωστο επιχειρηματία. Σήμερα, είναι εμπορικό κέντρο και χώρος στάθμευσης μαζί.
 
Εκεί γεννήθηκε και ο… υποφαινόμενος. Η ελληνίδα μάνα, μάλιστα, είχε φροντίσει να φυλάξει εκείνο το πρώτο πιστοποιητικό γέννησης, που εκδόθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του νοσοκομείου λίγες, μόλις, ώρες μετά τη γέννησή μου. «Υπηκοότητα: Αυστραλιανή» γράφει σε κάποιο σημείο.
 
Έτσι! Χωρίς ποτέ να με ρωτήσουν, μου έδωσαν την αυστραλιανή υπηκοότητα, από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα το φως αυτού του κόσμου. 
 
Διαβάζω τα ρεπορτάζ για τον νέο Μεταναστευτικό Κώδικα. Μεταξύ άλλων, προβλέπει ότι τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς θα μπορούν να αποφασίζουν στα 18 τους χρόνια  αν θα πάρουν την ιθαγένεια ή όχι. 
 
Αυτό είναι δημοκρατία! Να αποφασίζει μόνο του ένα παιδί που γεννιέται εδώ και δεν έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή του άλλη πατρίδα (πέρα από εκείνη των αφηγήσεων της μάνας ή της γιαγιάς που μπορεί να είναι το Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού, αλλά μπορεί να είναι και η Παραμυθιά Θεσπρωτίας) αν θέλει να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα.
 
Αλλά γιατί να ισχύει μόνο για τα παιδιά των μεταναστών και όχι για τα παιδιά των… Καλαματιανών και για όλα τα παιδιά; Ανεξαρτήτως καταγωγής των γονιών. Να αποφασίζουν τα παιδιά μόνα τους, όταν μεγαλώσουν πια, αν θέλουν να είναι Ελληνες και με τη βούλα. 
 
Ώς τότε, ας περιφέρονται, απάτριδες περίπου, και μέσα στην αμφιβολία, ως πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, ανάμεσά μας. Πρόβλημά τους.
 
Δεν γνωρίζω, επίσης, αν υπάρχει σχετική πρόβλεψη στον Μεταναστευτικό ή άλλον Κώδικα που να δίνει το δικαίωμα στους εν Ελλάδι διαμένοντες (ανεξαρτήτου φυλής ή χρώματος) να αποποιούνται την ελληνική ιθαγένεια. 
 
Γενικώς, το δημοκρατικό μας πολίτευμα να μας δίνει χρόνο να το… σκεφτόμαστε. Για όλα τα πράγματα. Μαζί, βεβαίως, και όλα τα απαραίτητα εργαλεία για την εκτέλεση της όποιας απόφασης παίρνουμε.
 
Και, αν δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε, ίσως θα πρέπει να ανακαλυφθούν (στο πλαίσιο πάντα μιας κοινωνικής πολιτικής υψηλού επιπέδου, κομμένης και ραμμένης για να υπηρετεί τον άνθρωπο) και επιπρόσθετα βοηθητικά εργαλεία, όπως είναι το «50%-%50%» και η «βοήθεια του κοινού».
 
Όπως συμβαίνει και στα ριάλιτι, καλή ώρα. Προτάσεις κάνουμε για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον η όλη διαδικασία.
 
Στο μεσοδιάστημα, δεκάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα θα μεγαλώνουν σε αυτόν τον τόπο περίπου ως ξένοι, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς τους είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν αλλού.
 
Πέρα από την πλάκα, το γεγονός ότι, εν έτει 2014, στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που «συζητούν» τι θα κάνουμε με παιδιά που γεννιούνται σε αυτό τον τόπο είναι τραγικό.
 
Και δεν είναι θέμα «ανθρωπιάς». Είναι μια πραγματικότητα. Είναι το αυτονόητο. Τα παιδιά που γεννιούνται εδώ είναι Έλληνες. Αυτή είναι η πατρίδα τους. Και αντί να τα αγκαλιάσουμε, όπως οφείλει να κάνει ένα κράτος και μια κοινωνία με όλους τους πολίτες, κάποιοι τα βάζουν σε έναν προθάλαμο αναμονής, τάχα για να αποφασίσουν μόνα τους όταν μεγαλώσουν.
 
«Η ελληνική διοίκηση επιχειρεί να αποτρέψει τα παιδιά από το να ζητήσουν την ελληνική ιθαγένεια», διάβαζα κάπου ένα σχετικό σχόλιο.
 
Πράγματι, έτσι μοιάζει. Δεν είναι δυνατόν. Είναι παράλογο.
 
  
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ


ΓΙΝΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ

©ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΚΟ - ΝΙΚΙΟΥ 2 - 10560 ΑΘΗΝΑ

Τηλ: +30 213 023 1220 Email: info@shedia.gr

DotByDot