28/08/2013
Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
Ζητούσαν και συγγνώμη!
Στα μέσα του Ιούνη, οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής προσκάλεσαν τα παιδιά της Εθνικής Αστέγων για ένα φιλικό παιχνίδι, στο Δημοτικό Γήπεδο Χαϊδαρίου. Η υποδοχή που επιφύλαξαν στην αποστολή ήταν εντυπωσιακή. Ούτε η εθνική Βραζιλίας να ήταν! Αγκαλιές, φιλιά, ζεστές κουβέντες, ζεστασιά. Πάνω απ’ όλα σεβασμός. Οι άνθρωποι-εργαζόμενοι του ΨΝΑ έχουν αληθινές ευαισθησίες. Καταλαβαίνουν καλά τι συμβαίνει. Άλλωστε, στα μεταξύ μας πειράγματα, μας το έλεγαν: «Έτσι κι αλλιώς, κι εμείς σε λίγο καιρό με την Εθνική Αστέγων θα αγωνιζόμαστε»! Λόγια που κρύβουν και μια έντονη ανησυχία για το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους.
Στο γήπεδο μάς φόρτωσαν γκολ (4-8), με τον Παναγιώτη να έρχεται από τον πάγκο και να πετυχαίνει χατ-τρικ. Τους κάναμε ήρωες, με άλλα λόγια.
Με τη λήξη του αγώνα μαζευτήκαμε όλοι σε μια γωνιά του γηπέδου, αγκαλιασμένοι, με γέλια, πειράγματα και τον ιδρώτα να στάζει από τα πρόσωπα και τις φανέλες. Ήταν η ώρα της απονομής των επάθλων. Από την ομάδα των Αστέγων το κύπελλο παρέλαβε ο Θανάσης Τσαβαλής. Ωσεί παρών στο γήπεδο, στα πανηγύρια ο Θανάσης είναι πάντα πρώτος.
Αλλά είχε και συνέχεια.
Μετά τη λήξη του αγώνα, οι οικοδεσπότες μας έκαναν το τραπέζι στα παιδιά της Εθνικής Αστέγων, σε ένα όμορφο εστιατόριο του Χαϊδαρίου. Η ατμόσφαιρα ξεχείλιζε αγάπη και αλληλεγγύη. Φάγαμε, ήπιαμε πορτοκαλάδα (απαγορεύεται το αλκοόλ για τα παιδιά της ομάδας στις δημόσιες εξορμήσεις μας!), τραγουδήσαμε κιόλας.
Κάποια στιγμή, με φωνάζει σε μια γωνία ο Ηλίας Ράγγος. Ήταν ο άνθρωπος που μας είχε υποδεχθεί στο γήπεδο. Εκείνος που κατάφερε να μας αποπροσανατολίσει με δηλώσεις του τύπου: «Λυπηθήτε μας! Εμείς δεν έχουμε καλή ομάδα» και τέτοια. Στάχτη στα μάτια ήθελε να μας ρίξει. Και δυστυχώς το κόλπο έπιασε.
Μαζί του η πρόεδρος του συλλόγου κ. Μένια Λουκέρη, ο γραμματέας κ. Σταύρος Καλαρίτης και ο κ. Γιώργος Ζαΐρης. Αφού μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας, η πρόεδρος βγάζει ένα φάκελο και μου το δίνει.
«Χίλια συγγνώμη, αλλά δεν μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε περισσότερα!», μου είπε με εμφανή στενοχώρια.
Δεν ήξερα πού και πώς να κρυφτώ. Από την έκπληξη, τη ντροπή. Είχα αιφνιδιαστεί. Δεν μας είχε ξανασυμβεί.
Ο φάκελος περιείχε χρήματα. Για την ακρίβεια, περιείχε 1.250 ευρώ. Άνθρωποι βιοπαλαιστές, της διπλανής πόρτας, της πόρτας μας της ίδιας, με τους εαυτούς τους να βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο την εργασιακή ανασφάλεια και την κρίση, κατάφεραν να συγκεντρώσουν για την εθνική αστέγων 1250 ευρώ. Και ζητούσαν και συγγνώμη!
Τα τελευταία δύο χρόνια, η πρωτοβουλία «Γκολ στη Φτώχεια» δεν έχει δει ούτε ένα ευρώ από τους γνωστούς και μεγάλους «χορηγούς», παρά τις όποιες προσπάθειες των ανθρώπων της να αναδείξουν και να δείξουν τι ακριβώς είναι η ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα Αστέγων. Μια ομάδα που εδώ και επτά χρόνια είναι μέλος του παγκόσμιου κοινωνικού και αθλητικού κινήματος που φέρει την ονομασία «Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων».
Μια ομάδα και μια παρέα ανθρώπων –αγόρια και κορίτσια μαζί– που παίζει ποδόσφαιρο για όλους τους καλούς λόγους: Για τον άνθρωπο, για την κοινωνία. Άλλωστε, ο άνθρωπος –και όχι το όποιο κύπελλο– είναι στο επίκεντρο του θεσμού.
Η μπάλα για τον άνθρωπο. Και όχι για το στοίχημα. Ένα ποδόσφαιρο στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι μια κοινωνία στην υπηρεσία του ποδοσφαίρου, όπως συμβαίνει ειδικά σε αυτόν τον τόπο. Το ποδόσφαιρο ως κοινωνικό εργαλείο.
Δεν γκρινιάζουμε. Μακριά από εμάς η γκρίνια και οι αφορισμοί. Αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και δεν κάνει χατήρια. Δεν μπορείς να κρυφτείς από δαύτη, ούτε να την αγνοήσεις. Ευτυχώς.
Οι απλοί, σεμνοί και ταπεινοί, λοιπόν, είναι εκείνοι που καταλαβαίνουν. Εκείνοι που ανταποκρίνονται. Οι λίγοι υπόλοιποι παίζουν μεταξύ τους και για πάρτι τους. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.
Ανέκαθεν πιστεύαμε ότι η αγάπη και η αλληλεγγύη στη βάση είναι η δύναμή μας. Είναι αυτά που όχι απλά θα μας κρατήσουν όρθιους. Δεν αρκεί αυτό. Η αγάπη και η αλληλεγγύη μεταξύ των εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, μεταξύ όλων ημών, είναι αυτά που στο τέλος του δρόμου, θα μας βγάλουν νικητές.
Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε.
(Στις σελίδες 40-44 φιλοξενείται ένα εκτενές αφιέρωμα στο 11ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Αυγούστου στο Πόζναν της Πολωνίας. Επίσης, στις σελίδες 24-27 φιλοξενείται ένα εκτενές ρεπορτάζ για την άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο τομέας της ψυχικής υγείας).
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #7
- Η γελοιογραφία ως δάσκαλος, του Γιώργου Αράπογλου
- Αθεράπευτα ανεπαρκείς, του Σπύρου Ζωνάκη
- Περίπατοι στην Ιστορία, του Νέστορα Πουλάκου
- Ο άνθρωπος στο επίκεντρο, του Σέργιου Μήλη
- Κονκισταδόρες µε ψηφιακή κάµερα, του Ιάσονα Πιπίνη
- Το ωραιότερο γκολ! του Γκολεαδόρ
- Τώρα τρέχουµε! του Γκολεαδόρ
- «Πηγάδια» της έκφρασης, της J από την Οµάδα της ΑΒ4 ΑGORA
- Η ουτοπία της ισότητας. Συνέντευξη του Λεονάρδο Παδούρα στον Ιάσονα Πιπίνη
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείµ
- Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
- Γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη
- Επικοινωνία Οι αναγνώστες µας
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Παραδοξολογίες του Βαγγέλη Χερουβείµ
- Για δυνατούς λύτες της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη
- Εστιάζω του Κωστή Μπακόπουλου
- Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα
- Aστικοί µύθοι του Άγγελου Τσέκερη
- Φθηνός σκούφος του Χρήστου Κωστή
- Out & About του Νέστορα Πουλάκου
- Street News της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Πρόσωπα του Γιώργου Αράπογλου
Newsletter