01/12/2014
Ο θείος έπαιξε σε Μουντιάλ!
του Γιώργου Αράπογλου
Οι παίκτες της ελληνικής οµάδας επέστρεψαν και έχουν να λένε ότι ήταν ευλογία όλα αυτά που έζησαν στο 12ο Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων.
«Oταν είδα τη µπάλα να µου στρώνεται, είπα στον εαυτό µου: “Αυτό δεν το χάνεις µε τίποτα”. Έβλεπα το τέρµα 40 µέτρα! Σούταρα. Αλλά, όταν είδα να καταλήγει στα δίχτυα, δεν το πίστευα! Πού να το φανταστώ ότι κάποτε θα έβαζα κι εγώ γκολ σε ένα Παγκόσµιο Κύπελλο!»
Κάπως έτσι µας περιέγραψε ο Αλέξανδρος το πρώτο του γκολ στο Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων το ίδιο βράδυ που, όπως το συνήθιζε, η αποστολή συγκεντρωνόταν στο ξενοδοχείο και έκανε τον απολογισµό της ηµέρας. Παρόλο που το φως ήταν λιγοστό, το πρόσωπό του έλαµπε και η συγκίνηση δεν µπορούσε να κρυφτεί από τα µάτια του.
Αυτή ήταν µόνο µια ελάχιστη αποτύπωση των όσων ζήσαµε στο 12ο Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων, που διεξήχθη το διάστηµα 19-26 Οκτωβρίου στο Σαντιάγο της Χιλής. Ένα δεκαήµερο γεµάτο συγκινήσεις, εικόνες που θα µείνουν χαραγµένες στη µνήµη, φίλους και εµπειρίες που ήδη για πολλούς αποτέλεσαν οδηγό για να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή τους.
Και πώς να µην είναι έτσι! Άνθρωποι από 42 χώρες, από το Κιργιστάν και το Χονγκ Κονγκ και από τη Γκάνα και τη Ναµίµπια ώς τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Νορβηγία και τη Φινλανδία, βρέθηκαν µαζί στον ίδιο χώρο, συνοµίλησαν σε γλώσσες που ούτε είχαν ακούσει ποτέ, αντάλλαξαν δώρα και στοιχεία επικοινωνίας και έζησαν µια εµπειρία που, όπως παραδέχθηκαν µόλις επιστρέψαµε στην Ελλάδα, ήταν ευλογία να την έχουν ζήσει.
Ο Νίκος ήρθε από τη Θεσσαλονίκη, ο Ραφαήλ και ο Στέλιος από τον Βόλο, ο Σπύρος, ο Θεοτόκης, οι δύο Αλέξανδροι και ο Σέργιος έρχονταν ήδη κάθε Κυριακή στις προπονήσεις µας στο Ρουφ. Ο καθένας τους κουβαλάει τον δικό του «σταυρό», τις δικές του εµπειρίες και προβληµατισµούς. Όµως εκεί, στην «Piazza La Moneda» του Σαντιάγο, έγιναν ένα µε ανθρώπους απ’ όλο τον πλανήτη και ενωµένοι έστειλαν το µήνυµα πως «µία µπάλα µπορεί να αλλάξει τον κόσµο».
Ο θείος στο Μουντιάλ
Αγωνιστικά, κρατώντας τις παραδόσεις, ήµασταν οι καλύτεροι «πελάτες» των περισσότερων οµάδων που βρεθήκαµε µαζί στο γήπεδο. Φάγαµε πολλά γκολ! Η «µαγεία», ωστόσο, ήταν όλα όσα συνέβαιναν πριν και µετά τη λήξη των αγώνων, αφού µοιραστήκαµε σπουδαίες στιγµές µε τα παιδιά σχεδόν όλων των οµάδων. Τι να πρωτοθυµηθεί κανείς! Ο Σέργιος και ο Ραφαήλ στα 17 τους χρόνια δεν είχαν φύγει ποτέ από το χωριό τους, τη Δηµητριάδα του Βόλου, και βρέθηκαν στην κεντρική πλατεία του Σαντιάγο να χορεύουν παραδοσιακούς αφρικάνικους χορούς µαζί µε τα παιδιά από τη Γκάνα.
Ο Αλέξανδρος, εκτός από το γκολ που πέτυχε –για το οποίο ο µικρός του ανιψιός καµαρώνει στην οµάδα που αγωνίζεται ότι ο θείος του έχει σκοράρει σε... Μουντιάλ!–, έκανε πολλούς φίλους, παρόλο που ο ίδιος δεν τα καταφέρνει πολύ µε τις ξένες γλώσσες. Ένας από αυτούς, ο λιλιπούτειος αθλητής από την Καµπότζη Λαχµέιντ, ο οποίος µπορεί να δηλώθηκε ότι ήταν 17 χρονών, αλλά αποκλείεται να ξεπερνούσε τα 12.
Αµφότεροι έκλεψαν τις καρδιές όλων µε το χαµόγελο, το πάθος και τη µαχητικότητά τους, και κυρίως το ήθος τους. Ο µικρός, πάντως, της «µιλάει» και λίγο της µπάλας, και αυτό το έδειξε και στο µεταξύ µας φιλικό, όπου χάρισε ορισµένες υπέροχες στιγµές – ειδικά όταν «χόρευε» ανάµεσα στα δύο δικά µας παππούδια, τον Θεοτόκη και τον Αλέξανδρο. Ο τελευταίος, µόλις επέστρεψε στην Ελλάδα, αγόρασε ελληνοισπανικό λεξικό, γιανα µπορεί να µιλά πιο εύκολα µέσω διαδικτύου µε τους χιλιανούς φίλους του.
Ιστορίες ζωής
Ο ελληνοαυστραλός διαιτητής Χάρι Μίλας µας πλησίασε και, µιλώντας µας ελληνικά µε την υπέροχη οµογενειακή προφορά, µας εµψύχωνε µόνο που µας έλεγε πως µας έχει για πάντα στην καρδιά του. Ο Χάρι χάρισε στον Αλέξανδρο τη σφυρίχτρα του και µια φόρµα διαιτητή, και ο αρχηγός µας, µε τη σειρά του, του χάρισε ένα κοµπολόι και ένα καπέλο της ΑΕΚ. Αγκαλιάστηκαν µε βουρκωµένα µάτια από τη συγκίνηση.
Έντονη συγκινησιακή φόρτιση είχαµε και όταν ο άγγλος δηµοσιογράφος Τζον Ρέγκλερ, ένα από τα «τοτέµ» της διοργάνωσης, πέρασε µαζί µας λίγη ώρα και µοιράστηκε τις σκέψεις του για την απώλεια του αδερφού του, την οποία πληροφορήθηκε µόλις λίγες ώρες πριν. «Είναι εγωιστικό να κλαις για εκείνον που “έφυγε”.
Ξέρω πως ο αδερφός µου θα ήθελε να έχει άλλη µία µέρα. Αυτό που έχω να κάνω είναι, εγώ που έχω την ευλογία να την έχω αυτήν τη µέρα, να την αφιερώσω στο να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο κόσµο ευτυχισµένο». Μεγαλείο ψυχής.
Η Άντζελα, η εντυπωσιακή αρχηγός της γυναικείας οµάδας των ΗΠΑ, µας αφηγήθηκε πως από τότε που ξεκίνησε να παίζει µπάλα κατάφερε να ολοκληρώσει για πρώτη φορά από τα 17 της χρόνια –σήµερα είναι 35– το πρόγραµµα απεξάρτησης και να αποκαταστήσει τις σχέσεις της µε τη µητέρα της, η οποία για χρόνια την είχε αποµακρύνει.
Οι Χιλιανοί είχαν σκληρή και ιδιατέρως ανταγωνιστική οµάδα. Κατέβηκαν να πάρουν το Κύπελλο και το κατάφεραν µε σχετική ευκολία. Στον µεταξύ µας αγώνα αντέξαµε µόλις 35’’ µέχρι να φάµε το πρώτο γκολ και 44’’ για το δεύτερο. Τελικό σκορ: 12-0.
Στο τέλος, τους αγκαλιάσαµε και αρχίσαµε να χορεύουµε µαζί τους στο κέντρο του γηπέδου. Ξαφνιάστηκαν ευχάριστα, αφού ήταν κάτι που δεν το περίµεναν µετά από µια τέτοια ήττα. Σε ένδειξη σεβασµού και αναγνώρισης, οι παίκτες σχηµάτισαν µε τα χέρια τους «τούνελ» για να περάσουν από κά-τω οι παίκτες µας και να πάρουν το θερµό χειροκρότηµα της κερκίδας.
Ο δικός µας, ο Νίκος, στον τελευταιο αγώνα µε τη Σκωτία πέτυχε µε περιπετειώδη τρόπο το πρώτο του γκολ. Ο πάγκος µας πανηγύρισε έξαλλα, παρόλο που το σκορ ήταν τότε 4-9.
Ο Νίκος, µε το τέλος του αγώνα, ξέσπασε σε κλάµατα. «Ήθελα να σκοράρω, να το αφιερώσω στη µνήµη του πατέρα µου, που µε βλέπει από ψηλά», µας εκµυστηρεύτηκε αργότερα.
Εικόνες και µνήµες που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς.
Όλα µπλε!
Ο Καµίλλο, ο χιλιανός φίλος µας που µας ενηµέρωνε για τον αγώνα του Ολυµπιακού µε τη Γιουβέντους από το κινητό του, η Μακαρένα και η Μπάλµπρε –που έπλυναν τις στολές µας σπίτι τους όταν οι διοργανωτές µάς ξέχασαν–, η Κλαούντια, ο Φελίπε, η Σάλι, η Άµπερ, εθελοντές και µέλη της οργανωτικής επιτροπής.
Οι φίλοι µας από όλο τον κόσµο. Ο Σκωτσέζος Ράιαν, ο Γερµανός Γίρζι, ο Κορεά-της Τσανγκ, η Αγγλίδα Μπέκα, η Τσέχα Κα-ταρίνα, που αναδείχθηκε καλύτερη τερµατοφύλακας στις γυναικείες οµάδες που συµµετείχαν στη διοργάνωση. Ο Μελ Γιανγκ, ιδρυτής του Παγκοσµίου Κυπέλλου Αστέγων, ο οποίος φωτογραφήθηκε µε την οµάδα µας και µας γύρισε 10 χρόνια πίσω, όταν, όπως παραδέχθηκε, πανηγύρισε την κατάκτηση του Euro 2004.
Οι υπέροχοι Άξελ και Καρολίνα, οι οδηγοί µας, που βρίσκονταν πάντα στο πλευρό µας και φρόντισαν να µη µας λείπει τίποτα. Ο Άξελ µας αποχαιρέτησε τραγουδώντας «έχω τρελαθεί, τα βλέπω όλα µπλε» και η Καρολίνα µας υποσχόταν πως δεν θα µας ξεχάσει ποτέ.
Και κάπως έτσι, ένα συγκλονιστικό ταξίδι ζωής έφτασε στο τέλος. Αποχαιρετήσαµε το Σαντιάγο γεµάτοι εικόνες που θα µας συντροφεύουν για πάντα. Ανθρώπους που θα φέρνουµε συνέχεια στο µυαλό µας. Όσα ζήσαµε αυτές τις 12 µέρες µάς έδωσαν το δικαίωµα να ονειρευόµαστε έναν καλύτερο κόσµο.
Πόσο καταλυτικό ρόλο µπορεί να παίξει άραγε µια τέτοια ανεπανάληπτη εµπειρία στις ζωές των ανθρώπων; Μελέτες κοινωνικών επιπτώσεων έχουν δείξει ότι σε υψηλό ποσοστό οι συµµετέχοντες σε ένα Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων, όταν πέσει η αυλαία και κλείσουν τα φώτα, κρατούν µέσα τους τη φλόγα για µια καλύτερη ζωή άσβεστη και ακόµη πιο δυνατή από πριν.
Πάνω από το 90% των συµµετεχόντων –σύµφωνα µε έρευνες που έχει πραγµατοποιήσει η διοργανώτρια αρχή του Παγκοσµίου Κυπέλλου Αστέγων– αποκτούν παραστάσεις τόσο σηµαντικές, που µεταλλάσσονται σε κίνητρο ζωής.
Ανακαλύπτουν νέες εσωτερικές δυνάµεις να το «παλέψουν», για το δικαίωµα στη στέγη, στην εργασία, στην εκπαίδευση, αλλά και για το δικαίωµα σε µια ζωή «καθαρή», χωρίς εξαρτήσεις.
Αυτός είναι, άλλωστε, και ο σκοπός του Παγκοσµίου Κυπέλλου Αστέγων και, βεβαίως, της ελληνικής οµάδας Αστέγων. Μέσα από τον αθλητισµό, να υποστηρίξει ανθρώπους να υποστηρίξουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Για µια καλύτερη ζωή.
Ο αθλητισµός στην υπηρεσία της κοινωνίας.
*Ο Γιώργος Αράπογλου ήταν ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στο 12ο Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων.
Μια ζωή «πελάτες»!
Αγωνιστικά, η ελληνική οµάδα ακολούθησε την παράδοση και έκανε ευτυχισµένες τις περισσότερες οµάδες που αντιµετώπισε. Η αρχή έγινε µε την Ιρλανδία, όπου χάσαµε το µέτρηµα µε το «καληµέρα». 11-1 έγραψε το τελικό σκορ.
Την άλλη µέρα, ο προπονητής των Ιρλανδών ζητούσε συγγνώµη, γιατί δεν είχε καταλάβει πόσο ψηλά είχε πάει το σκορ! Ακολούθησαν διαδοχικά νίκη µε Σουηδία 6-4, ήττα από το Μεξικό 0-7, φιλική ήττα από την παρέα του φίλου µας Λαχµέιντ,
την Καµπότζη µε 3-5, η συµµετοχή µας στη γιορτή των Χιλιανών και ήττα µε 0-12 και νίκη επί της Ουαλίας µε 5-1, που µας οδήγησε στην επόµενη φάση. Η Ναµίµπια µας «χόρεψε» αφρικάνικους χορούς, νικώντας µε 4-7.
Οι παίκτες της Βουλγαρίας µας «κοίµησαν» µε φιλοφρονήσεις το βράδυ στο ξενοδοχείο για να µας κερδίσουν το επόµενο πρωί µε 2-8 και η Αυστρία, µε προπονητή τον γνωστό από τη θητεία του στον Άρη Γκάµπριελ Πρίλαζνικ, εκµεταλλεύτηκε τις καλές σχέσεις µας για να πάρει τη νίκη µε 1-6. Η Ρουµανία µας άφησε να ελπίσουµε σε νίκη, µέχρι να µας κερδίσει µε 5-6. Η Αργεντινή έβαλε στη σύνθεσή της τον 65χρονο Άνιµπαλ και τη νεαρή Λουτσιάνα στο τέρµα για να µας χαρίσει τη νίκη µε 4-3, ενώ στο τελευταίο µας παιχνίδι, οι φίλοι µας οι Σκωτσέζοι, µε τους οποίους ήµασταν παρέα από την πρώτη µέρα, µας φόρτωσαν γκολ για το τελικό 7-9.
Τελικά, η ελληνική οµάδα τερµάτισε στην 22η θέση της διοργάνωσης, µε τελικό απολογισµό 3 νίκες, 8 ήττες και συνολικό ρεκόρ 33-72. Νικήτρια του τουρνουά τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες ήταν η Χιλή, µε νίκες 5-2 επί της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και 4-3 επί του Μεξικού αντίστοιχα.
Το βραβείο Fair Play κέρδισε επάξια η οµάδα της Φινλανδίας. Στην ελληνική αποστολή συµµετείχαν οι: Αλέξανδρος Αγγελής, Αλέξανδρος Καϊάφας, Σπύρος Γεωργόπουλος, Θεοτόκης Βονιτσάνος, Στέλιος Καρακώστας, Ραφαήλ Μπάφας, Σέργιος Κοτόφσκι, Νίκος Κακαβαλάδης. Προπονητής της οµάδας ήταν ο Γιάννης Κώτσος, ο οποίος συµµετείχε ως παίκτης και στο Παγκόσµιο Κύπελλο του 2009 στο Μιλάνο και αρχηγός της αποστολής ο δηµοσιογράφος Γιώργος Αράπογλου.
Το επόµενο Παγκόσµιο Κύπελλο Αστέγων θα διεξαχθεί το καλοκαίρι του 2015 στο Άµστερνταµ της Ολλανδίας.
Η οµογένεια και η πρεσβεία
Ο κ. Παναγιώτης Τσατσάκης ήταν σχεδόν µωρό όταν έφυγε µε τους γονείς του από την πατρίδα του την Κρήτη το 1958 προς αναζήτηση µιας καλύτερης τύχης στη µακρινή Βραζιλία. Παντρεύτηκε Βραζιλιάνα, την Ανιέζ, και ήρθε στο Σαντιάγο της Χιλής για ολιγοήµερες διακοπές, για πρώτη φορά έπειτα από πάρα πολλά χρόνια. Μας συνάντησε στο Μουσείο Εθνικής Ιστορίας της Χιλής, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η παρέλαση για την τελετή έναρξης του Παγκοσµίου Κυπέλλου Αστέγων. Τους προσκαλέσαµε να έρθουν στον πρώτο µας αγώνα απέναντι στην Ιρλανδία και ανταποκρίθηκαν, όντας οι πιο θερµοί υποστηρικτές µας. Η κ. Σοφία είναι Χιλιανή που έχει παντρευτεί Έλληνα και ζουν στο Σαντιάγο. Δεν µιλά ελληνικά, αλλά ήταν κάθε µέρα στις κερκίδες να φωνάζει «Vamos, vamos Grecia», κρατώντας την ελληνική σηµαία. Ήταν το σύνθηµα που ακουγόταν κάθε φορά που διασταυρωνόµασταν µε κάποια άλλη αποστολή. Και δώσ’ του οι αγκαλιές και οι χοροί. Δίπλα της, ο Αλβάρο, Χιλιανός που έχει σχέση µε Ελληνίδα. Στις κερκίδες βρέθηκε και η πρέσβης της Ελλάδας στη Χιλή, κ. Αγνή Μπαλτά. Μας κάλεσε και στην πρεσβεία, αλλά και στη γιορτή της ελληνικής κοινότητας για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ήταν µεγάλη µας τιµή.
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #21
- Τα φρουτάκια της βιτρίνας
- Υπερευαίσθητος Άι Βασίλης
- Διαδροµές κόντρα στον εφησυχασµό
- Η χειραγώγηση της επιθυµίας
- Ο θείος έπαιξε σε Μουντιάλ!
- «Σχεδία» σε ρότα κοινή
- Αλληλεγγύης το ανάγνωσµα
- «Ο Μπερκίν ήταν το παιδί όλων»
- Η «σχεδία» στο σανίδι
- «Δεν ζεις όµορφα µέσα στο µέτριο»
- Τα παιδία κάνουν Τέχνη
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Λόγια της πλώρης
- Εστιάζω του Κωστή Μπακόπουλου
- Επικοινωνία Οι αναγνώστες µας
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Για δυνατούς λύτες
- Παραδοξολογίες
- Αυτοσχέδια του Μιχάλη Κουντούρη
- Συναντήσεις
- Επείγοντα περιστατικά
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείµ
- Τρίλιζα στα άιπαντ
- Out & About
- Φθηνός σκούφος
- Πατριδογευσία
- Street News
Newsletter