27/03/2013
Editorial
Το κτίριο στις αρχές της οδού Πρίνσες (Princes Highway) κάποτε ήταν εργοστάσιο. Ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, σκάρτα πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο στο Σίντνεϊ, που, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, φιλοξενούσε τις εγκαταστάσεις της παλαιότερης ομογενειακής εφημερίδας «Το Βήμα» (πρωτοκυκλοφόρησε το 1914!) και του ελληνόφωνου ραδιοφωνικού σταθμού 2ΜΜ.
Εκείνο τον καιρό ήταν που αποφάσισε ο ιδιοκτήτης του εκδοτικού συγκροτήματος να κάνει το μεγάλο βήμα: Να γκρεμίσει το οικοδόμημα όλο και στη θέση του να ανεγερθεί κτιριακό συγκρότημα 160 και πλέον πολυτελών διαμερισμάτων. Αυτή ήταν η δουλειά του εκ Κατερίνης ορμώμενου Γρηγόρη Γαβριηλίδη, ή Greg Gav. Ο Γαβριηλίδης ήταν (και παραμένει υποθέτω) ιδιοκτήτης μιας μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας, της Mars Group.
Εξ αρχής, το κτίριο το είχε αγοράσει για να το μετατρέψει σε διαμερίσματα και όχι για να στεγάσει τις ανάγκες μιας ταπεινής ιστορικής παροικιακής εφημερίδας. Την ευκαιρία περίμενε. Την βρήκε στα τέλη εκείνης της δεκαετίας.
Δεν γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες.
Θυμάμαι όμως, την τεράστια μακέτα που επί μήνες έφραζε τη μισή είσοδο του κτιρίου. Ήταν εκεί για τους κατοίκους της περιοχής, η ζωή των οποίων –δεν χωρά αμφιβολία- θα επηρεαζόταν, τρόπον τινά, από το οικοδομικό τέρας που θα φύτρωνε στις αυλές των σπιτιών τους.
Θυμάμαι επίσης, τα «απογεύματα ενημέρωσης» των κατοίκων που διοργάνωναν οι άνθρωποι του Γαβριηλίδη στον τεράστιο πίσω χώρο του τετραγώνου, εκεί, που κάποτε θα βρυχιόνταν μέρα νύχτα τα τεράστια μηχανήματα του παλιού εργοστασίου. Νομίζω ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της πόλης.
Οι ενημερώσεις ήταν κι αυτές κάτι που επέβαλε η τοπική νομοθεσία.
Πολλοί κάτοικοι είχαν εκφράσει τις αντιρρήσεις τους. Άλλοι επειδή το νέο συγκρότημα θα τους έκοβε τη θέα προς το απέναντι πάρκο, άλλοι λόγω της κυκλοφορικής κίνησης που θα έφερναν μαζί τους οι νέοι γείτονες, άλλοι, πάλι, επειδή πίστευαν ότι το κτίριο αποτελούσε κομμάτι της ιστορικής κληρονομιάς της πόλης και έπρεπε να κριθεί διατηρητέο. Όλοι συμμετείχαν και ο καθένας μπορούσε να εκφράσει τη γνώμη του.
Τη βραδιά που επρόκειτο να συνεδριάσει το δημοτικό συμβούλιο του Μάρικβιλ (Marrickville) για να αποφασίσει αν θα δώσει άδεια για να προχωρήσει το έργο ήμασταν όλοι εκεί. Εμείς (οι εργαζόμενοι) για να υποστηρίξουμε διά της παρουσίας μας τον εκδότη-κατασκευαστή, οι κάτοικοι που αντιδρούσαν, ο μεγαλοεργολάβος. Ήταν και η μακέτα εκεί. Υπήρχε ένταση. Παρακολουθούσα βαριεστημένα τη συζήτηση, αφού ήταν κάτι σαν δουλειά για μένα.
Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου μου φάνηκε –και ήταν- συμβιβαστική. Αντί για επτά ορόφους και 160 τόσα διαμερίσματα ο Γαβριηλίδης έπαιρνε άδεια να χτίσει «μόνο» 5 ορόφους και 130 τόσα διαμερίσματα. Τέτοια πράγματα. Αναλάμβανε, επίσης, την υποχρέωση να κρατήσει αναλλοίωτη την πρόσοψη του κτιρίου. Αυτό μου είχε κάνει εντύπωση.
Όλοι δυσαρεστημένοι μου φάνηκαν στο τέλος.
Τα ανέσυρα από το θάλαμο της μνήμης όλα αυτά, τις προηγούμενες μέρες που διάβαζα διθυράμβους για την ανάπλαση της οδού Πανεπιστημίου. Σε μια τόσο σημαντική παρέμβαση στο κέντρο της μαραζωμένης πόλης μας, γιατί έχω την εντύπωση ότι απουσιάζουν αυτοί στους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνεται; Οι κάτοικοι.
Ρωτήθηκαν; Δεν ξέρω. Δεν νομίζω. Έχω προσωπικά μιλήσει με πάνω από είκοσι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων από το κομμάτι της Χαριλάου Τρικούπη μέχρι την Ομόνοια. Ανησυχούν. Κάποιοι ελπίζουν, κιόλας. Κανείς τους, όμως, δεν μου είπε ότι ρωτήθηκε.
«Διάβαζα κάπου ότι έγινε, λέει, μια μελέτη από κάποιο πανεπιστήμιο και πως, σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, όλοι μας θέλουμε την πεζοδρόμηση. Περίεργο. Εμάς όλους εδώ γύρω, που ξέρω, δεν μας ρώτησε κανείς. Πού πήγαν;». Είναι απορίες ιδιοκτήτη καταστήματος με είδη ρουχισμού, χαμηλά στην Πανεπιστημίου.
Κι εγώ διάβαζα ότι αφού μάθαμε όλοι το όνομα του ολλανδού ανάδοχου του έργου, η μακέτα έχει εκτεθεί προς λαϊκό προσκύνημα στο μετρό του Συντάγματος.
Μας είναι αρκετό ως κοινωνία;
Και η περίφημη δημόσια διαβούλευση; Ο διάλογος όλων των εμπλεκομένων δεν θα συνείσφερε στον ακόμα πιο αποτελεσματικό σχεδιασμό ενός τόσο σημαντικού έργου;
Έπειτα, παγκοσμίως, τα μοντέλα των πεζοδρομήσεων δεν είναι εξ ορισμού «πετυχημένα» (βλ. σχετικό ρεπορτάζ «Ο δρόμος για τη Δαμασκό», σελ. 22-23). Ως εργαζόμενοι και κάτοικοι του κέντρου, δεν θα έπρεπε να έχουμε τόσες απορίες.
Η πόλη μας μάς αφορά όλους. Και όλοι μας πρέπει να έχουμε λόγο.
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #2
- Μια «σχεδία» υψηλών ταχυτήτων, της Ελένης Καλαματιανού
- Περιοδικά δρόμου: Υποστηρίξτε τις τοπικές επιχειρήσεις! Του Θέμη Εξαρχέα
- Ο δρόμος για τη Δαμασκό, του Χρήστου Αλεφάντη
- Εξαγωγές υπάρχουν! της Μαρίας Ψαρά
- Η επέλαση των επενδυτών, του Κρίτωνα Αρσένη
- Κρίση γέλιου, του Γιώργου Αράπογλου
- Γήπεδα γκολφ και στις ταράτσες! της Άννας Κομμένου
- Η επανάσταση του ποδηλάτου, του Σέργιου Μήλη
- Η µετάλλαξη μιας κοινωνικής οικονομίας, του Βασίλη Παπακριβόπουλου
- Αν βρούμε και Τερματοφύλακα! Του Σέργιου Μήλη
- Εύη Βουλγαράκη : «Η Χρυσή Αυγή στον αντίποδα της χριστιανικής διδασκαλίας». Συνέντευξη στον Σπύρο Ζωνάκη
- Ελευθερία Αρβανιτάκη: «Η κρίση βάλλει κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Συνέντευξη στη Μαρία Ψαρά
- Τζέιµι Όλιβερ: «Έχω ζήσει µια τρελή ζωή µε γρήγορους ρυθμούς». Συνέντευξη στην Jane Graham
- Γελοιογραφία, του Μιχάλη Κουντούρη
- Editorial
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Επικοινωνία. Οι αναγνώστες γράφουν
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Για δυνατούς λύτες, της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείμ
- ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ, του Σπύρου Ζωνάκη
- ΕΣΤΙΑΖΩ. Φωτογραφίες: Δημήτρης Μιχαλάκης
- Επείγοντα περιστατικά, του Γιώργου Μπαζίνα
- Αστικοί μύθοι, του Άγγελου Τσέκερη
- Out & About, του Νέστορα Πουλάκου
- Φθηνός Σκούφος
- Πατριδογευσία
- Street News, της Αναστασίας Σιμιτσιάδη
- Πρόσωπα, του Γιώργου Αράπογλου
Newsletter