Shedia H ψυχή σε ακινησία

14/08/2019 Το περιοδικό

H ψυχή σε ακινησία

Πώς είναι δυνατόν στα θύματα των πυρκαγιών να μην προσμετρώνται τα χιλιάδες ζώα που καίγονται ζωντανά αναρωτιέται, δικαίως, και με θυμό, ένας αναγνώστης της «σχεδίας».

κείμενο: Μανώλης Πεταλάς

Σε κανενός τα αυτιά δεν έφτασαν ποτέ οι οιμωγές, οι θρήνοι και οι ικεσίες των τόσων και τόσων χιλιάδων ζωντανών πλασμάτων, των απέραντων πληθυσμών ζώων που εγκλωβίζονται και καίγονται κατά τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο, μαζί με τη «χαμηλή βλάστηση», τις «δασικές εκτάσεις» και κάποιες ηλίθιες κατοικίες, κάθε φορά που τρέχουμε να σβήσουμε κάποια πυρκαγιά, μήπως απειλήσει το φυσικό μας περιβάλλον, τα σπίτια μας, τα υλικά αγαθά μας, ίσως και μερικούς από τους συνανθρώπους μας; Και όλα αυτά τα εκατομμύρια ζωντανών ψυχών που καίγονται μαζί με τις κατοικίες τους, τα αγαθά τους και σύσσωμες τις οικογένειές τους; Ούτε καν να μνημονευθούν δεν αξίζουν; Ποια είναι αυτή η κοινωνία, που δικαιούται να αξιολογεί κατ΄ αυτόν τον αυθαίρετο και, τελικά, χυδαίο τρόπο, το δικαίωμα στη ζωή; την ίδια την ουσία της ζωής;

Κανείς μα κανείς, από τους ευσεβείς, ευαίσθητους, υπερεκπολιτισμένους συνανθρώπους μας, από αυτούς που δεν δικαιούνται να μη γνωρίζουν, ότι η ζωή είναι ένα ενιαίο συμβάν και διατηρεί τις ίδιες ιδιότητες και τις ίδιες συνέπειες, σε όλες τις εκδοχές της, κανείς από όλους αυτούς δεν ήλθε να εκφράσει τη συντριβή του και τη συμπόνοιά του για τον φρικτό ομαδικό θάνατο τόσων χιλιάδων ζωντανών ψυχών. Κανείς και ποτέ. Ούτε καν από σεβασμό στο ίδιο το φαινόμενο της ζωής. «Ο θάνατος μιας και μόνο μέλισσας που δολοφονείται από της βασίλισσά της μετράει όσο όλες οι σφαγές στο Νταχάου». Έτσι το προσδιόρισε ένας από τους πιο εμβριθείς γνωστικούς και εγώ μαζί του.

Φωτογραφία: Σώζοντας ένα σκυλάκι από τις φλόγες. Εurokinissi/Βασίλης Παπαδόπουλος

Φτάνει να αναλογιστεί κανείς τις χιλιάδες των ζώων όλων των μεγεθών και όλων των σχημάτων που προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πύρινο θάνατο, φωνάζοντας με ήχους που εμείς αρνούμαστε να κατανοήσουμε και που, απαθείς, τους απωθούμε πριν καν φτάσουν στα αυτιά μας. Όλους αυτούς τους έμψυχους συγκατοίκους μας στη γη που καίγονται μαζί με τη «χαμηλή βλάστηση» και τις «δασικές εκτάσεις», χωρίς ο μαζικός θάνατός τους να διεγείρει έστω και μία αμυδρά έκφραση λύπης, μία σκέψη συμπόνοιας. Αυτή και μόνο η ρατσιστική αδιαφορία, αυτή η άθλια φυλετική απάθεια αρκεί για να θέσει τον άνθρωπο στην πιο χαμηλή βαθμίδα κλίμακας του ζωικού σύμπαντος.

Βαθιά ακινησία στις ψυχές και στο νου του ανθρώπου. Ειδεχθής συμφεροντολογισμός και άγνοια. Άγνοια μέχρι τον πυθμένα της ύπαρξης. Ντροπή και απελπισία. Τόσα δέντρα, τόσες κολώνες της ΔΕΗ, τόσες αυλές, τόσα σπίτια, τόσοι άνθρωποι ενδεχομένως, τόσα αυτοκίνητα, τόσες παραθεριστικές κατοικίες. Έτσι μετριέται η ζημιά, κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις αναγκαζόμαστε να συνυπολογίσουμε ζωντανά πλάσματα, αυτό γίνεται αποκλειστικά και μόνον από την άποψη του οικονομικού κόστους που αυτά εκπροσωπούν. Μελίσσια, στάνες, ορνιθοτροφεία κ.λπ.

Οι ελεύθερες μέλισσες, τα μυρμήγκια, οι αράχνες, τα σκαθάρια, οι πασχαλίτσες, οι σφήγκες, οι ακρίδες, τα τριζόνια, τα αλογάκια της Παναγίας, τα σκουλήκια, οι χρυσόμυγες, οι σαύρες, τα σαυράκια, οι σκαντζόχοιροι, οι χελώνες, τα χελωνάκια, τα φίδια, τα κουνέλια, οι αλεπούδες, οι νυφίτσες, τα κουνάβια, οι αρουραίοι, τα αηδόνια, τα κοτσύφια, οι καρδερίνες, τα αγριογούρουνα, τα ζαρκάδια, τα ελάφια, τα τζιτζίκια, οι κουκουβάγιες, οι …

Θα περιμένω κάποτε να ακούσω από κάποιον από τους διάφορους «αρμόδιους της ζωής» να μνημονεύει, έστω από στατιστικό χρέος, και όλα αυτά τα αναρίθμητα ζωντανά θύματα των πύρινων συμφορών.

comments powered byDisqus

Αρχειο

Κατηγοριες

Το περιοδικό

Shedia

H ψυχή σε ακινησία

Διαδωστε το

Αρχειο

Κατηγοριες

Το Newsletter της Σχεδιας

ΣΧΕΔΙΑ TWEETS