25/09/2013
Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
Οι «μαύροι» της Πορτ Αγκάστα
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ο Νίκος Κάλπης, κυνηγημένος από το Καλαμάκι της Μικράς Ασίας, βρέθηκε, το 1926, να κυνηγάει το μεροκάματο στα χυτήρια χρυσού της Πορτ Αγκάστα, μιας επαρχιακής πόλης της Αυστραλίας, 320 χιλιόμετρα βόρεια της Αδελαϊδας. Στην άκρη του πουθενά, δηλαδή.
«Κάθε πρωί, πριν ακόμα χαράξει, μαζεύονταν όλοι οι μετανάστες έξω από την πύλη του χυτήριου, περιμένοντας την άφιξη του επιστάτη. Με το που θα έφτανε, έβαζε μια φωνή: ‘υπάρχει κανάς λευκός εδώ;’. Οι λευκοί έκαναν ένα βήμα μπροστά. Είχαν προτεραιότητα στο μεροκάματο. Λέγοντας ‘λευκός’, ο επιστάτης εννούσε τους αγγλοσάξονες. Ολοι οι υπόλοιποι, κυρίως Ελληνες, Ιταλοί και Μαλτέζοι, ήταν… μαύροι. Αν δεν έφταναν οι λευκοί, οι θέσεις θα συμπληρώνονταν από τους μαύρους…», θα αφηγηθεί την ιστορία σε ομογενειακή εφημερίδα ο γιος του Τζακ, 75 χρόνια αργότερα.
Fast forward 90 χρόνια.
Τον περασμένο Νοέμβριο και για πολλές μέρες μια είδηση μονοπωλούσε τα αυστραλιανά μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και όχι μόνο. Η αγγλική Guardian είχε εκτενές ρεπορτάζ για το θέμα, ακολούθησαν και άλλα μεγάλα διεθνή Μέσα. Ποια ήταν όμως, η είδηση;
Μια λεκτική ρατσιστική επίθεση μια παρέας νεαρών Αυστραλών σε γαλλίδα φοιτήτρια. Ένα βράδυ, στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου, στη Μελβούρνη.
«Μίλα αγγλικά μωρή γ…η, αλλιώς ψόφα!» είπαν στην έντρομη 22χρονη φοιτήτρια και συνέχισαν να την «λούζουν» με διάφορα προσβλητικά επίθετα, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.
Τη σκηνή κατέγραψε στο κινητό του ένας επιβάτης, την ανέβασε στο «Youtube» και ακολούθησε ο κακός χαμός! Από τις αρχές και από τους απλούς πολίτες.
«Τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν έχει καμία απολύτως θέση στην κοινωνία μας» διακήρρυτε η υπερσυντηρητική «Herald Sun» στην πρώτη της σελίδα. Η καταδίκη ήταν καθολική, οι αστυνομικές αρχές κινητοποιήθηκαν. Από κοντά και η κοινωνία ολόκληρη.
Τον Ιούλιο (οκτώ μήνες αργότερα), οι θύτες συνελήφθησαν και βρίσκονται αντιμέτωποι πλέον με σοβαρές κατηγορίες για τη ρατσιστική επίθεση. Επαναλαμβάνω η βία ήταν μονάχα λεκτική. Ούτε μαχαίρια, ούτε γροθιές, ούτε κλωτσιές.
Την ίδια στιγμή, στην πατρίδα μας (μια κατ’ εξοχήν μεταναστευτική χώρα), η βία εις βάρος των μεταναστών είναι τόσο βαθιά ενταγμένη στην καθημερινότητά μας, που πλέον ήταν θέμα χρόνου να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Συμμορίες ρατσιστών, οργανωμένα και συντονισμένα, κάνουν μοτοπορείες σε γειτονιές αλλόχρωμων συμπολιτών μας, κυνηγούν, ξυλοκοπούν, μαχαιρώνουν, σκοτώνουν.
Στις ουρές του σούπερ μάρκετ, στα γκισέ του μετρό, στις ουρές του ΙΚΑ, παντού και καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της ίδιας βίας, χωρίς –οι περισσότεροι- να αντιδρούμε.
«Μίλα ελληνικά, μωρή γ…. Ή αλλιώς τράβα στην πατρίδα σου!»
Θέλει πολύ κουράγιο να ζεις στην Ελλάδα σήμερα. Θέλει πολύ κουράγιο να είσαι μάνα με αφρικανικές ρίζες και το κοριτσάκι σου να έρχεται μέρα παρά μέρα, κλαίγοντας στο σπίτι, επειδή πέφτει θύμα bullying, λόγω χρώματος.
Πρωταίτιος αυτής της κοινωνικής βαναυσότητας είναι, βεβαίως, το ίδιο το κράτος. Εδώ, ο ρατσισμός μοιάζει σχεδόν θεσμοθετημένος. Ολοι μας είμαστε απροστάτευτοι. Ελληνες ιθαγενείς και μη.
Η κρατική αδιαφορία τρέφει το ρατσιστικό μίσος, ισοπεδώνοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και αρμονίας. Μέχρι να πάρει μπροστά το κράτος, θα ζούμε στα χαρακώματα.
Το ρατσιστικό μίσος είναι το πιο χυδαίο και ανεξέλεγκτο. Πάντα αναζητάει καινούργια θύματα. Εχει γραφτεί πολλές φορές. Σήμερα είναι οι μαύροι, αύριο είναι οι «γκέι», αντιμεθαύριο είναι οι γυναίκες που φορούν ντεκολτέ, την επόμενη οι άστεγοι, οι φτωχοί. Όλοι. Πάντα θα υπάρχει ένας επόμενος στόχος.
Και να που φτάσαμε στο αύριο.
Ένας 34χρονος δολοφονήθηκε στην Αμφιάλη επειδή ήταν αντιρατσιστής.
Σε ποια κοινωνία χωράει τόσο μίσος; Σε καμία. Ή μάλλον, όχι. Τόσο μίσος χωράει στις κοινωνίες που οι αρχές δεν έχουν αρχές.Και αν, επιτέλους, δεν υπάρξουν αρχές, δεν θα υπάρξει και τέλος.
Είναι χρέος μας, όμως. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί να διεκδικήσουμε και να βάλουμε ένα τέλος στην κατηφόρα. Να αντιδράσουμε.
Ο καναπές κάνει κακό στην υγεία όλων μας.
*Στις σελίδες 24-27 φιλοξενείται ρεπορτάζ για τη ζωή και τους μύθους της Αυστραλίας, ενώ στη σελίδα 31 θα διαβάσετε για τα αποτελέσματα μιας επιστημονικής μελέτης που επιβεβαίωνει ότι ο καναπές σκοτώνει!
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #8
- Ο καναπές σκοτώνει! της Μαρίας Μανωλέλη
- Θα πάω στην Αστραλία! του Χρήστου Αλεφάντη
- Μια άλλη αγορά είναι εφικτή, του Βασίλη Παπακριβόπουλου
- Η «σχεδία» του δίκαιου εµπορίου, του Σέργιου Μήλη
- Ανοιχτό κάλεσµα, της J, από την Οµάδα της AB4 AGORA
- Μαρσάρουµε τις ελβιέλες µας! του Σέργιου Μήλη
- Καταστροφικές εµµονές. Συνέντευξη του Γιώργου Αργείτη στον Σπύρο Ζωνάκη
- «Δεν υπάρχει περιθώριο για πρόσκαιρους πανηγυρισµούς». Συνέντευξη της Μαριέττας Γιαννάκου στη Μαρία Ψαρά
- Κάντε ποδόσφαιρο, όχι πόλεµο! Συνέντευξη του Γκαντ Σάλνερ στον Θάνο Σαρρή
- «Οι χαλεποί καιροί δεν εµφανίζονται ξαφνικά». Συνέντευξη της Μαρίας Πρωτόπαππα στον Νέστορα Πουλάκο
- Ο καλλιτέχνης δεν είναι κάτι το «ξεχωριστό». Συνέντευξη των ΦΥΤΑ στη J, από την Οµάδα της AB4 AGORA
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Επικοινωνία Οι αναγνώστες µας
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείµ
- Παραδοξολογίες του Βαγγέλη Χερουβείµ
- Για δυνατούς λύτες της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη
- Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη
- Εστιάζω του Κωστή Μπακόπουλου
- Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα
- Aστικοί µύθοι του Άγγελου Τσέκερη
- Out & About του Νέστορα Πουλάκου
- Φθηνός σκούφος της Κωνσταντίνας Μαύρου
- Πατριδογευσία του Χρήστου Κωστή
- Street News της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Πρόσωπα, του Γιώργου Αράπογλου
Newsletter