Shedia

EN GR

27/11/2013

Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη

Απεξαρτημένη αγάπη
 
Θυμάμαι μια τηλεοπτική διαφήμιση που έβλεπα επί χρόνια. «A pet is for life and not just for Christmas» ήταν το κεντρικό μότο και η ουσία του διαφημιστικού σποτ. «Ένα κουτάβι είναι για μια ζωή, και όχι μόνο για τα Χριστούγεννα», είναι η σχετικά ελεύθερη απόδοση. 
 
Ήταν μια καμπάνια φιλοζωϊκής οργάνωσης που παρότρυνε τους πολίτες να το σκεφτούν καλά πριν αποφασίσουν να κάνουν δώρο στα αγαπημένα τους πρόσωπα ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι για τα Χριστούγεννα. 
 
Για πολλούς εξ ημών, δεν υπάρχει πιο χαριτωμένη εικόνα από ένα κουταβάκι που σου κουνάει την ουρά και σε κοιτάει με λαχτάρα στα μάτια. Αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Πολλά από αυτά τα ζωντανά, τις μέρες μετά τις γιορτές, καταλήγουν στα σκουπίδια. Ως άχρηστα δώρα.
 
Ας το σκεφτούμε κι εμείς καλά, λοιπόν, πριν αποφασίσουμε να βάλουμε… κόκκινη κορδέλα στο κουταβάκι της βιτρίνας (ή ακόμα καλύτερα σε κάποιο αδέσποτο).
 
Αλλά η διαφήμιση έρχεται και επενέρχεται στο νου για άλλο λόγο.
 
Σκέφτομαι όλα αυτά τα μπαζάρ, γκαλά, παζάρια, ανοιχτά συσσίτια αγάπης, πλειστηριασμούς κ.λπ. κ.λπ. που διοργανώνονται, κατά παράδοση, το μήνα Δεκέμβριο. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ενέργειες που διοργανώνονται από υπέροχους, ευαίσθητους και αγωνιστές συμπολίτες μας, είτε ιδιωτικά είτε κάτω από την ομπρέλα ενός φορέα, και φανερώνουν πραγματική αγάπη και αλληλεγγύη. Κάποια –ελάχιστα– γίνονται για μια φωτογραφία, μια λεζάντα, μια δήλωση των «επισήμων». Συμβαίνουν παντού.
 
Είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές όλων. Θαυμάζουμε όλους εκείνους που αφιερώνουν χρόνο (και χρήμα) για τη διοργάνωση εκδηλώσεων αγάπης. 
 
Αλλά, να… 
 
Όλοι εμείς που σπεύδουμε να υποστηρίξουμε διά της παρουσίας μας τέτοιου τύπου δράσεις θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, όπως και με τα κουταβάκια, έτσι και η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι συνυφασμένη με το «πνεύμα των Χριστουγέννων» μονάχα. Πρέπει να είναι προτεραιότητά μας όλη τη χρονιά.
 
Με τον ίδιο τρόπο που η πείνα, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμούς βασανίζουν συμπολίτες μας και την κοινωνία ολόκληρη.  Όλη τη χρονιά. Για χρόνια ολόκληρα.
 
Δεν μπορεί η αλληλεγγύη να είναι σαν τη γαλοπούλα: Ένα χριστουγεννιάτικο έθιμο.
 
Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός άστεγου συμπολίτη μας, δυο μέρες, μια εβδομάδα, ένα μήνα μετά το μεγάλο «χριστουγεννιάτικο τραπέζι» όπου κατάφερε να χωρέσει.
 
Τι να σκέφτεται άραγε; Την υπερφωτισμένη με τα φλας της κάμερας γεμιστή γαλοπούλα του γκαλά της προπαραμονής των Χριστουγέννων ή την εγκατάλειψη που ένιωθε από την επόμενη μέρα κιόλας; Ή μάλλον, ούτε καν από την επόμενη μέρα. Από το ίδιο απόγευμα. Πρέπει να είναι συντριπτική η μοναξιά.
 
Όχι πως δεν υπάρχει αγάπη. Αντιθέτως. Υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες, και κάθε μέρα που περνά διαπιστώνουμε ότι οι πολλοί πραγματικά νοιάζονται και βρίσκουν, σιγά-σιγά, τρόπους να εκφραστούν.
 
Καθημερινά, ακούμε και μαθαίνουμε για δεκάδες απλές, σεμνές πράξεις αλληλεγγύης από σεμνούς και απλούς συμπολίτες μας. 
 
Την παραμονή του (άτιμου!) deadline, ο ιδιοκτήτης ενός καφέ που είναι στο δίκτυο του «καφέ που περιμένει» μας έλεγε πως ένας άγνωστος μπήκε στο μαγαζί με ένα κιλό φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ. «Για τον καφέ που περιμένει», είπε, χαμογέλασε και έφυγε!
 
Σε πολλά μέρη, έχουν κινητοποιηθεί οι γειτόνισσες. Φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού, κέικ και όλα τα καλά και τα πηγαίνουν στα μαγαζιά του δικτύου «για να τρώει κι ένα γλυκό ο άνθρωπος μαζί με το καφέδακι του». Στο Βουλγαρέλι Άρτας, ο καφές έγινε ζεστή σοκολάτα για τους άπορους μαθητές των γύρω χωριών. Το ίδιο και στο Κιλκίς.
 
Οι άνθρωποι της «σχεδίας» μάς μεταφέρουν κάθε μέρα –μα κάθε μέρα– υπέροχες ιστορίες αγάπης στις συναλλαγές τους στα «πόστα». 
 
Αν μας γίνει η έμπρακτη έκφραση αυτής της αγάπης και της αλληλεγγύης συνήθεια –απεξαρτημένη από γιορτές και «παγκόσμιες ημέρες» –, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος και πιο όμορφος, πολύ πιο γρήγορα.
 
Καλές γιορτές.
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ