15/08/2015
Επείγοντα Περιστατικά
Η χαρά να είσαι οπαδός
Το ηµερολόγιο µισού και πλέον αιώνα εκλογικών θριάµβων
και προσωπικών διαψεύσεων ενός αµετανόητου ψηφοφόρου.
Κείμενο: Γιώργου Μπαζίνα
Κάθε φορά, οι εκλογές διεγείρουν µια διαδικασία προβληµατισµού στην ψυχοσύνθεσή µου. Λόγω ελαττωµατικής κατασκευής και της χρόνιας δυσπιστίας µου, αδυνατώ να απο-
λαύσω τις µικρές αυτές χαρές που αισθάνεται ο άδολος ψηφοφόρος, ο ενθουσιώδης οπαδός που συνήθως συνοδοιπορεί µε τους νικητές.
Ξεγελάω την ανεπάρκειά µου προβάλλοντας τη σκέψη µου, εισβάλλω ως ξενιστής στο µυαλό ενός ψηφοφόρου, αντλώ από προσωπικές εµπειρίες και ταυτίζοµαι µε τις ελπίδες και τις αυταπάτες που εξέθρεψαν διαχρονικά οι πολιτικές υποσχέσεις κι οι εναλλαγές της εξουσίας, ενθουσιάζοµαι και βιώνω µαζί του τη χαρά τού να είσαι οπαδός. Διατρέχω µαζί του όλη τη µεταπολεµική περίοδο, συµµετέχοντας νοερά στην εκλογική ιστορία µας µέσα από τα δικά του µάτια. Καταθέτω την καταγραφή του για κάθε χρήση:
Ηµερολόγιο εγκύρως ψηφίσαντα ψηφοφόρου.
16 Νοεµβρίου 1952 – Τι χαρά που µας έδωσε ο στρατάρχης Παπάγος! Επιτέλους, πήρε στα στιβαρά του χέρια τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, που όλοι αυτοί οι βενιζελικοί και κρυπτοκοµµουνιστές την είχαν οδηγήσει στη διάλυση και στην ακυβερνησία. Έφθασε η ώρα η Ελλάς να µεγαλουργήσει και να πατάξει το κοµµουνιστικό µίασµα µια και καλή. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού µίλησε. Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο Βασιλεύς! Προσελήφθην στην ΥΕΚΑ ως τεχνίτης Β΄. Τους πήγα βεβαίωση της ΕΘ.ΝΕ. για την εθνικόφρονα δράση µου στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα. Βεβαιώθηκαν ότι είµαι αµιγώς εθνικόφρων. Επιτέλους! Θα πάψω να σκάβω τάφους µε τρεις κι εξήντα. Εργασία. Ασφάλεια. Μέλλον.
8 Οκτωβρίου 1955 – Μεγάλη λύπη µας έδωσε ο στρατάρχης Παπάγος, που απεβίωσε προσφάτως. Αλλά µεγάλη χαρά µας έδωσε σήµερα ο βασιλεύς Παύλος. Επιτέλους, εµπιστεύθηκε την Ελλάδα στα στιβαρά χέρια ενός νέου πολιτικού, εκ Σερρών, που µεγαλούργησε στο Υπουργείο Δηµοσίων Έργων. Κωνσταντίνος Καραµανλής. Όλη η
Ελλάς παραληρεί. Τέρµα πια οι γέροντες στρατηγοί και το αρθριτορευµατικό περιβάλλον τους. Είναι καιρός η Ελλάς να πάει µπροστά µε νέους ηγέτες, να πατάξει µια και καλή το µίασµα του κοµµουνισµού. Η ΥΕΚΑ βάρεσε διάλυση. Ήταν η Υπηρεσία που συντηρούσαµε κρατικά αυτοκίνητα. Είχε πέσει πολύ ρεµούλα. Τους παλιούς θα τους βολέψουν σε άλλη θέση στο Υπουργείο Συγκοινωνιών. Οι νέοι πήραν πόδι. Δεν χρειάστηκε καν να µας το ανακοινώσουν. Πήγα ένα πρωί για δουλειά και το βρήκα καλοκαιρινό. Είχαν κλέψει ακόµη και τη µηχανή που µαστόρευα. Αν το ’ξερα, δεν θα είχα παντρευτεί. Τώρα, πάλι δουλειές του ποδαριού. Υποσχέσεις του βουλευτή. Είναι εξαιρετικός κύριος και µεγάλος πατριώτης. Μου έδωσε το λόγο του.
19 Φεβρουαρίου 1956 – Τι χαρά που µας έδωσε µε την εκλογή του ο Κωνσταντίνος Καραµανλής και η ΕΡΕ µας! Τι ηγέτης είναι αυτός. Όλη η Ελλάς παραληρεί. Επιτέλους, ένας πολιτικός που λέει λίγα και κάνει πολλά. Ο βουλευτής µας λέει ότι τώρα πραγµατικά θα βρούµε όλοι δουλειά. Ο λαός µίλησε για µια ακόµη φορά και απαίτησε εθνική διέγερση ή κάτι τέτοιο. Βέβαια όχι η πλειοψηφία του, αλλά τι σηµασία έχει; Είναι και πολύ µάγκας ο δικός µας. Εκλογικό σύστηµα που δεν χάνει ποτέ η εθνικόφρων παράταξις. Τριφασικό το ονόµασαν. Όπου πλειοψηφεί η ΕΡΕ, ισχύει ενισχυµένη αναλογική. Όπου χάνει, απλή αναλογική. Δεν ξέρω τι σηµαίνουν όλα αυτά, αλλά πήραµε την πλειοψηφία των εδρών µε τη µειοψηφία των ψήφων. Δεν πιάνεται ο άνθρωπος. Είναι ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έλεγε το πανό που κατεβάσαµε στην κεντρική πλατεία. Είναι γίγαντας. Η Ελλάς θα δει άσπρη µέρα, το µίασµα του κοµµουνισµού θα παταχτεί. Δεν ξέρω τι σηµαίνει µίασµα, αλλά είµαι σίγουρος ότι τα κοµµούνια φταίνε που δεν µπορώ να σταυρώσω µια δουλειά. Δεν µπορώ να φύγω για Αυστραλία, µου είπε ο βουλευτής. Φταίει που έχω γυναίκα και παιδί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκεί κάτω τους θέλουν µπακούρηδες.
11 Μαΐου 1958 – Τι χαρά που µας έδωσε µε την επανεκλογή του ο Κωνσταντίνος Καραµανλής! Η Ελλάς παραληρεί. Επιτέλους, ο ηγέτης µας θα µπορέσει να πάει την Ελλάδα µας ακόµα πιο µπροστά. Αυτή τη φορά παραληρούν και τα κοµµούνια. Η ΕΔΑ βγήκε δεύτερο κόµµα. Ποιος να το ’λεγε! Διαβάζω ότι η Ελλάς ευηµερεί. Το πιστεύω. Το εύχοµαι. Το ελπίζω. Ο βουλευτής µας µου υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά µπορώ να ελπίζω βάσιµα για τη δουλειά. Του είπα: «Αµάν, ό,τι να ’ναι». Μια δουλίτσα, ρε παιδιά. Δουλειά. Μεροκάµατο. Μεγαλώνω παιδί. Μου κατσικώθηκε κι ένας θείος στο σπίτι. Έχω και τον ανιψιό µου άνεργο και µου ζητάει ψιλά για τσιγάρα. Ντρέποµαι που δεν έχω να του δώσω. Ντρέπεται κι αυτός που µου ζητάει. Ο βουλευτής µας υποσχέθηκε να κοιτάξει να του κάνει τα χαρτιά για Γερµανία. Αµήν και πότε. Ξινή τους βγήκε των αριστερών η εκλογική τους επιτυχία. Ξερονήσια κι εξορίες ξανά. Δεν νιώθω καµιά χαρά γι’ αυτό. Από τον ράφτη τον Μηνά είχα αγοράσει για το παιδί το ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ. Πουλούσε βιβλία µε δόσεις. Ήταν να δίνω κάθε µήνα ένα τάλιρο. Δεν πειράζει, µου έλεγε. Όποτε είχα. Τον πήραν νύχτα.
29 Οκτωβρίου 1961 – Επανεξελέγη ο Καραµανλής. Κουνούσα κι εγώ µια ελληνική σηµαία µαζί µε τους άλλους. Για να πω την αλήθεια, δεν νιώθω και µεγάλη χαρά. Είµαι εθνικόφρων. Πιστεύω στην ΕΡΕ και στον ηγέτη µας. Δεν σκοπεύω να το πω πουθενά, αλλά ψήφισα τον Κρόκο τον γιατρό. Ανατριχιάζω που το λέω. Θεέ µου, συγχώρα µε, αλλά έδωσα ψήφο στην Αριστερά. Στο ΠΑΜΕ. Ένιωθα ότι του το χρώσταγα. Μου ξεγέννησε δωρεάν τη γυναίκα. Δεν ήθελε να µου πάρει λεφτά. Ο δικός µας ο βουλευτής, γιατρός κι αυτός, είναι δραχµοφονιάς. Ιδεολογία ιδεολογία, αλλά η τσέπη χωριστά. Δεν ξέρω. Δεν ένιωσα και µεγάλη χαρά αυτή τη φορά. Είναι που δεν περιµένω πια να µου βρουν δουλειά. Έκανα την κουζίνα της αυλής που βλέπει στο δρόµο µπακαλικάκι. Η γειτονιά νοµίζω ότι µε συµπαθεί. Όλοι κάτι ψωνίζουν. Η κυρά-Βγενία µε ρώτησε αν ξέρω από χτίσιµο. Αν ξέρω, λέει! Ειδικός! Πρώτη φορά έπιανα µυστρί στο χέρι, αλλά της έχτισα ένα υπαίθριο αποχωρητήριο παλατάκι. Με ρώτησε κι άλλος γείτονας πόσο θα του κοστίσει. Έχω την αίσθηση ότι δεν είµαι και πολύ καλά µέσα µου. Διαβάζω «Ακρόπολις» κι έχω την εθνικοφροσύνη µου ήσυχη. Αλλά πήρε το µάτι µου σε µια παπανδρεϊκή εφηµερίδα κάτι καταγγελίες για βία και νοθεία. Λέει ότι 218 χωροφύλακες βρέθηκε να δηλώνουν για εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους ίδια διεύθυνση κατοικίας – µια διώροφη µονοκατοικία. Κάτι δεν πάει καλά µε µένα. Αντί να βρίζω τα κοµµούνια και την προπαγάνδα τους, δεν µιλάω αλλά προβληµατίζοµαι. Εγώ να προβληµατίζοµαι! Τι άλλο θα µε βρει, Χριστέ µου!
3 Νοεµβρίου 1963 – Πρώτο κόµµα η Ένωση Κέντρου. Τι έγινε, ρε παιδιά; Αρχίζω να ανησυχώ. Η εθνικοφροσύνη, για να είναι εθνικοφροσύνη, πρέπει να είναι πλειοψηφούσα άποψη. Έτσι πάει. Θέλω να γιορτάζω και να χαίροµαι στις εκλογές. Θέλω να ελπίζω σε υποσχέσεις που θα µε κρατήσουν ψυχολογικά για ένα διάστηµα. Θέλω να πανηγυρίζω γιατί είµαστε οι πιο ωραίοι, οι πιο καπάτσοι. Αν πρόκειται να παθαίνω κατάθλιψη κάθε φορά, καλύτερα να πάω να γίνω αριστερός. Και γιατί έφυγε νύχτα ο Καραµανλής; Τι σόι ηγέτης είναι αυτός που µας εγκαταλείπει στα κρύα του λουτρού και φεύγει για Ζυρίχες και Λονδίνα; Πώς µας αφήνει έτσι µε κάτι -όπολους και έναν Παπαληγούρα στη θέση του; Διάδοχος του Μεγαλέξανδρου και πράσιν’ άλογα!
16 Φεβρουαρίου 1964 – Η Δηµοκρατία ενίκησε! Τι χαρά που µας έδωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δηµοκρατίας. Αυτός είναι ηγέτης. Μπορεί να είναι λίγο σιτεµένος πια, αλλά ντούρος κι ακάµατος. Η Ένωση Κέντρου θα ενώσει όλους τους Έλληνες σε µια µεγάλη παράταξη. Υπάρχει πιθανότητα να δούµε άσπρη µέρα, το έθνος να µεγαλουργήσει ξανά, η δηµοκρατία να εγκατασταθεί στην κοιτίδα που τη γέννησε, και, για να είµαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα τι πραγµατικά σηµαίνουν όλα αυτά.
21 Απριλίου 1967 – Η Δικτατορία νίκησε κι αυτή! Δεν νιώθω καµιά χαρά, αλλά νιώθω ανακούφιση. Βαρέθηκα να σκέφτοµαι και να αποφασίζω ποιον θα ψηφίζω. Τέρµα οι άχρηστες πολιτικές διαµάχες, οι ανεπρόκοποι της Bουλής, η διαφθορά και η κακοδιοίκηση. Άδολοι γενναίοι στρατιωτικοί ας τα αναλάβουν όλα για να λειτουργήσουν ρολόι. Μπορεί ο Παπαδόπουλος να είναι λίγο ακατάληπτος, αλλά έχει δίκιο. Η Ελλάς είναι άρρωστη. Θα µπει για λίγο στο γύψο να θεραπευτεί. Εγώ δεν έχω λόγους να ανησυχώ. Είµαι εθνικόφρων µε αποδείξεις και ντοκουµέντα. Έχω και συνταγµατάρχη γνωστό από τον Ζέρβα, ό,τι χρειαστώ να µη διστάσω, µου είπε. Ζήτω το Έθνος! Ζήτω η Επανάσταση!
24 Ιουλίου 1974 – Επέστρεψε ο ηγέτης µας. Ο Εθνάρχης µας. Τι χαρά που µας έδωσε και πάλι ο Κωνσταντίνος Καραµανλής. Ο σωτήρας µας. Ο πατέρας µας. Πόσο δίκιο είχε που έφυγε. Τα είχε προβλέψει όλα. Τελικά, αυτοί οι στρατιωτικοί αποδείχτηκαν πολύ χειρότεροι και από τους πολιτικούς. Αδίστακτοι, ανίκανοι, φαύλοι και εθνικοί µειοδότες. Ξεπούλησαν την Κύπρο µας. Μας έφτασαν στο χείλος ενός πολέµου που θα ήταν εθνική καταστροφή. Φρικτοί, απαίσιοι, αιµατοβαµµένοι δικτατορίσκοι. Και έδιωξαν και τον βασιλιά µας. Ντροπή και πάλι ντροπή!
17 Νοεµβρίου 1974 – Τι χαρά κι αυτή! Σαρώσαµε. Ο Καραµανλής και η Νέα Δηµο-κρατία τους πήρε και τα σώβρακα! 54,37%. 219 έδρες στη Βουλή. Δεν έχει ξαναγίνει. Φτιάχνουµε ιστορία. Μια νέα Ελλάδα. Ζήτω η Νέα Δηµοκρατία! Ζήτω ο Εθνάρχης µας!
8 Δεκεµβρίου 1974 – Η Δηµοκρατία µας δεν έχει ανάγκη τους βασιλιάδες κι άλλους τέτοιους αναχρονισµούς! Του δώσαµε πόδι! Ας πάει στα τσακίδια κι αυτός κι όλη η φάρα του! Τι ήθελε δηλαδή; Επειδή η Φρειδερίκη µού προίκισε την κόρη ως άπορο κορασίδα µε ένα χιλιάρικο στο Ταµιευτήριο, θα του χρωστάγαµε για πάντα. Ουστ!
20 Νοεµβρίου 1977 – Χαρές και πανηγύρια. Ο Εθνάρχης µας νικητής. Με 171 βουλευτές και το ΠΑΣΟΚ µακράν δεύτερο µε 93 βουλευτές. Τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων και των ανατροπών. Η Ελλάς είναι γεννηµένη για να µεγαλουργήσει και θα µεγαλουργήσει. Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω ο Κωνσταντίνος Καραµανλής! Ζήτω η Νέα Δηµοκρατία!
Μάιος 1980 – Η Ελλάς αποκτά τον Πρόεδρό της. Εχθροί και φίλοι τού αναγνωρίζουν τη Μεγαλοσύνη του, τον Εθναρχισµό του. Είναι γίγαντας. Ζήτω ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Καραµανλής!
18 Οκτωβρίου 1981 – ΠΑΣΟΚ! ΑΛΛΑΓΗ! ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ! Αναγνωρίζω στον Ανδρέα Παπανδρέου όλα τα συστατικά του µεγάλου ηγέτη. Είναι κι αυτός τεράστιος. Αυτός θ’ αλλάξει την Ελλάδα. Θα αποκτήσουµε, επιτέλους, εθνική αξιοπρέπεια. Θα µας σέβονται οι εχθροί µας και θα µας φοβούνται οι φίλοι µας. Ό,τι και να σηµαίνει αυτό. Εµπρός για την αλλαγή. Όσο κι αν προσπάθησα βαθιά δεξιά µέσα µου, δεν µου πήγαινε η καρδιά να ψηφίσω αυτόν τον τσεβδό τον Ράλλη. Ζήτω η Αλλαγή! Εδώ και Τώρα!
18 Ιουνίου 1989 – Νικήσαµε! Ως Νέα Δηµοκρατία νικήσαµε. Ποιος να µου το ’λεγε
ότι ο Ανδρέας θα κατέληγε ένας ξεµωρα-µένος γεροµοιχός βουτηγµένος στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Και ποιος να µου
το ’λεγε και να µην τον έκραζα ότι θα συγκυ-βερνούσαµε µε τους κοµµουνιστές. Κυβέ-ρνηση συνεργασίας υπό τον Τζαννετάκη. Τσίρκο γίναµε.
5 Νοεµβρίου 1989 – Δεν βαριέσαι. Πάλι στις κάλπες. Νικήσαµε, αλλά όχι αρκετά. Τίποτα προς πανηγυρισµό. Οικουµενική κυβέρνηση. Κάτι σε ανάλατη σούπα.
8 Απριλίου 1990 – Κερδίσαµε! Ίσα στο όριο. 150 έδρες. Και µια από τη ΔΗΑΝΑ για στήριξη. Ποιος να µου το ’λεγε. Με αρχηγό τον Μητσοτάκη. Φτου στον κόρφο µας.
10 Οκτωβρίου 1993 – Το ΠΑΣΟΚ νίκησε.
Ουδεµία έκπληξη. Για να είµαι ειλικρινής,
κι εγώ το ψήφισα. Δεν τον αντέχω τον γκα-ντέµη. Καλύτερα ο πορνόγερος, έστω και στα τελευταία του. Έχεις να ελπίζεις σε κάτι. Πολύ νεφελώδες βέβαια, και δεν ξέρω τι, αλλά κάτι. Ο Μητσοτάκης µε φοβίζει.
22 Σεπτεµβρίου 1996 – Το κοντό ανθρωπάκι που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ νίκησε.
Τι να χαρείς µ’ αυτόν τον Σηµίτη; Πολύ µι-ζεριασµένος για αρχηγός µου φαίνεται. Ας πάει στο καλό κι αυτός ο Έβερτ. Πήξαµε στους µαθητευόµενους αρχηγούς.
9 Απριλίου 2000 – Απίστευτο! Το κοντό ανθρωπάκι ξανακέρδισε. Τι πίτουρα κουβαλάει στο µυαλό του ο ελληνικός λαός; Μα τον Σηµίτη; Αρχίζω να βαριέµαι. Αν ο Κωστάκης δεν τα καταφέρει, τουλάχιστον την επόµενη φορά, χαιρέτα µου τον πλάτανο.
7 Μαρτίου 2004 – Νικήσαµε! Τι χαρά που µας έδωσε ο Κώστας Α. Καραµανλής. Και δεν του φαινόταν του βουβαλόπαιδου. Ηγέτης. Το έχει η οικογένεια! Τώρα θα καθαρίσει η Κόπρος του Αυγείου. Να πληρώσουν οι υπαίτιοι των σκανδάλων που µας βούλιαξαν στα σκατά. Να φύγει η πράσινη πανούκλα. Να χαράξει µια νέα µέρα. Τέλος στους νταβατζήδες. Διαφάνεια. Αξιοκρατία. Σεµνότητα. Ταπεινότητα. Και δουλειά για τα δικά µας παιδιά.
16 Σεπτεµβρίου 2007 – Νικήσαµε! Αλλά, δεν βλέπω να φτάνουµε και πολύ µακριά. Ό,τι υποσχεθήκαµε υποσχεθήκαµε. Φοβάµαι ότι µας τελειώνουν τα πυροτεχνήµατα. Κάποτε τα πίστευα κι εγώ. Ευτυχώς, κατάφερα και διορίστηκε η κόρη µου. Τώρα στ’ αρχίδια µου, µετά συγχωρήσεως. Ας γίνει της Ηλείας.
4 Οκτωβρίου 2009 – Νικήσαµε! Μεγάλη χαρά µας έδωσε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και συνεργάτες. Ποιος θα το πίστευε ότι ο Γιωργάκης θα ενηλικιωνόταν πολιτικά και θα γινόταν κοτζάµ ηγέτης µε ευµεγέθεις πολιτικές παρακαταθήκες! Έχει κάτι που µ’ αρέσει. Ένα νέο πνεύµα. Άξιους συνεργάτες. Αµφισβητίες. Αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Γκρέµισ’ τα όλα Γιώργο και ξαναφτιάξ’ τα απ’ την αρχή. Πάµε µαζί. Τράβα εσύ µπροστά κι έρχοµαι κι εγώ όποτε µπορέσω.
Έχει την ηθική µου συµπαράσταση. Πόσο χειρότερα µπορούν να τα κάνουν; Πρακτικά αδύνατον. Αλλά, αν τα καταφέρουν, τότε θα είναι οι πρωταθλητές της αποτυχίας.
6 Μαΐου 2012 – Είµαι λίγο µπερδεµένος. Σ’ όλη µου τη ζωή επιδίωκα να ‘µαι µε την πλευρά του νικητή. Είναι πολύ ανακουφιστικό και µε κάνει να αισθάνοµαι µιαν ασφάλεια, µιαν ικανοποίηση, αλλά αυτή τη φορά έχω µπει σ’ ένα τούνελ σύγχυσης και καχυποψίας. Δεν ξέρω τι ψήφισα. Διάλεξα ένα ψηφοδέλτιο στην τύχη, αρνήθηκα να κοιτάξω ποιο, το δίπλωσα και το ‘βαλα στο φάκελο. Δε ‘πα να γαµηθούν όλοι τους.
17 Ιουνίου 2012 – Δεν µου φαίνεται να νίκησε κανείς. Έριξα την ψήφο µου στον Σαµαρά. Όχι πως υπολήπτοµαι αυτόν τον κουτόµαγκα. Είπα µπας και πραγµατικά πιστεύει κάτι απ’ όσα λέει. Κι εκείνος ο Βενιζέλος µε τροµάζει, µε κοιτάζει µ’ ένα αγριεµένο µάτι κι είναι σαν να µου λέει πως εγώ, αποκλειστικά εγώ φταίω που δεν κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός κι ότι θα του το πληρώσω αυτό. Δεν µου πάει να ψηφίσω τους αριστερούς. Μου ανεβαίνει ένας κόµπος στο λαιµό. Μια ζωή εθνικόφρων, να καταλήξω να ψηφίσω τους λέτσους;
25 Ιανουαρίου 2015– Νικήσαµε! Μεγάλη χαρά µας έδωσε ο σύντροφος Τσίπρας. Α στο διάλο πια! Όλοι αυτοί µου γάνωσαν τ’ αυτιά, όλο µε σώζουν κι όλο εγώ βουλιάζω στ’ άπατα. Η κόρη µου σε διαθεσιµότητα, ο γιος µου άνεργος, εµένα µου κόψανε απ’ τη σύνταξη και µου τρώνε κι απ’ αυτή στα φάρµακα. Σ’ όλη µου τη ζωή πέρασα δύσκολες µέρες, αλλά ποτέ δεν ένιωσα πως έπιασα πάτο. Τώρα νιώθω πως µε ‘χωσαν πρώιµα σ’ ένα λάκκο που µ’ έβαλαν να σκάψω ο ίδιος. Εγώ ο µαλάκας. Μια ζωή εθνικόφρων, τελικά τι κατάλαβα. Τσίπρας και πάλι Τσίπρας. Δεν ξέρω τι σκατά θα κάνει, αλλά πιο σκατά δεν γίνεται. Ο δικός µου επίγειος χρόνος τελειώνει ανέκκλητα, έχω διαβεβαίωση γιατρού, γι’ αυτό και πραγµατικά δεν µου καίγεται πια καρφάκι για τίποτα...
ΕΠΙΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:
Οφείλω να δηλώσω ότι ένα µεγάλο µέρος αυτού του κειµένου είχε δηµοσιευτεί στη «ΓΑΛΕΡΑ», τη µακρινή εποχή του 2009. Η ΓΑΛΕΡΑ ήταν το περιοδικό-δροµολόγιο «για τις ακυβέρνητες πολιτείες», στο οποίο συµµετείχα ως ενθουσιώδης εθελοντής κωπηλάτης, σ’ ένα ταξίδι που µου άφησε όµορφες αναµνήσεις. Η «ΓΑΛΕΡΑ» προσάραξε στα ρηχά της οικονοµικής αδυναµίας, και ο φανταστικός ψηφοφόρος µου, ως τελευταία επιθυµία, επέµενε στην ολοκλήρωση της καταγραφής του, µε τις εντυπώσεις του από τις νεότερες εκλογικές αναµετρήσεις, µη µπορώντας να µου στοιχειοθετήσει µε σαφή τρόπο το λόγο της επιµονής του. Και για τους ίδιους ασαφείς λόγους δέχτηκα να το ολοκληρώσω.
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Λόγια της Πλώρης
- ΕστιάΖΩ
- Συναντήσεις
- Περιεχόμενα
- Επικοινωνία οι αναγνώστες μας
- Πρώτες Βοήθειες
- Για Δυνατούς Λύτες
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Υπεραλίευση
- Ανακούφιση
- Αστικοί Μύθοι
- Συνέντευξη - Αρούν Γκάντι
- Homeless Fonts
- Προς τη Δύση
- Συνέντευξη - Αρετή Γρηγοράτου
- Μαθήματα Ζωής
- Σωφρονισμός
- Συνέντευξη - Λέοντας Λογοθέτης
- Επείγοντα Περιστατικά
- Γκολ στη Φτώχεια
- Σχεδία LIVE!
- Out & About
- Φθηνός Σκούφος
- Πατριδογευσία
- Street News - της Αναστασίας Σιμιτσιάδη
Newsletter