Shedia

EN GR

27/02/2013

«Θα έχουν κακά ξεμπερδέματα όσοι κάνουν τους μάγκες». Συνέντευξη στην Μαρία Ψαρά

Ο γνωστός ηθοποιός κατακεραυνώνει εκείνους που επί δεκαετίες βασιλεύουν στο βασίλειο της λαμογιάς και δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στους νέους που δεν «χαμπαριάζουν».
 
Συνέντευξη του Γιάννη Μποσταντζόγλου στην Μαρία Ψαρά
 
«Μη μιλάς... καφενόβια», του έλεγε ο πατέρας του, ο θρυλικός Μποστ. Την συμβουλή του όμως δεν την τήρησε ποτέ ο Γιάννης Μποσταντζόγλου. Ευτυχώς.  Γιατί δεν μασάει τα λόγια του και λέει αλήθειες που έχουμε ανάγκη να ακούμε.
 
Τον συναντήσαμε στην Αθήνα, σε ένα διάλειμμα των παραστάσεων που δίνει η ομάδα «Ξυπόλητο Τάγμα» σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όλο το καλοκαίρι, η παράσταση «Αέρααααα» με σκηνοθέτη τον Κώστα Καζάκο, ταξίδευε στα θέατρα της χώρας για να στείλει ένα μήνυμα: «δεν θα μας τρελάνετε εσείς, εμείς θα σας τρελάνουμε». 
 
Αυτό είναι το προσωπικό μότο του Γ. Μποντσαντζόγλου. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Σχεδία» μας μίλησε για τη ζωή του στην εποχή των Μνημονίων, την... «ευρωπαϊκίλα» που θέλουν να μας περάσουν και για την ενιαία δημοκρατική αριστερά που ευελπιστεί να ξαναζήσει...
 
- Πώς ζείτε εσείς την εποχή των… Μνημονίων;
 
- Βρέθηκα φεσωμένος από χρήση καρτών με υψηλά επιτόκια, αλλά και από ένα μαγαζί που άνοιξα και μπήκα μέσα 150.000 ευρώ. Και έφτασε το χρέος 200-300.000 ευρώ. Τώρα έχω φτάσει να το ελέγξω, με την βοήθεια ενός φίλου μου που ξέρει αυτά γιατί εγώ δεν έχω ιδέα. 
Αλλά έζησα τον εφιάλτη των εισσπρακτικών. Να παίρνει η τύπισσα μεσημέρι επανειλημμένως στο σπίτι και με σκαιότατο τρόπο να μου ζητάει πίσω τα λεφτά. Εγώ να της λέω πως δεν έχω και ας ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες και εκείνη να σκούζει «μα τα πήρατε»! Εκείνη την περίοδο, πέρασα πολύ δύσκολα.
 
Τώρα, το έχω φιλοσοφήσει: ούκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Σκέφτομαι, τι θα γίνει; Θα με πάνε «μέσα». Εντάξει, δεν με πειράζει, θα ξεκουραστώ. Θα διαβάσω τα βιβλιαράκια μου, θα ηρεμήσω. Και το εννοώ. Δεν θα ήταν ευχάριστο για τα παιδιά, τη γυναίκα και τη μητέρα μου. Αλλά αν έφτανα στο σημείο αυτό, δεν θα με εξέπληττε καθόλου. Και στο λέω με ψυχραιμία, όχι χάριν εντυπωσιασμού.
 
Δεν έχουν όλοι την ψυχραιμία ή τη νηφαλιότητα να αντεπεξέλθουν. Ή την αναισθησία, που μου καταλογίζουν όλες οι γυναίκες της ζωής μου. Γι αυτό έχουμε τόσες αυτοκτονίες. Κι εγώ δίπλα στην αυτοκτονία ήμουνα και είπα «Όχι, δεν θα με τρελάνουνε αυτοί, θα τους τρελάνω εγώ».
 
Αλλά δεν έχουν όλοι αυτήν την ψυχραιμία. Ο άλλος σου λέει, «θα γίνω ρεζίλι στη γειτονιά». Εγώ απομυθοποιώ τον εαυτό μου, λέω χέστηκα, είμαι και μάγκας. Κι εγώ θέλω να είμαι συνεπής, αλλά κι εγώ έβγαζα 10.000 το μήνα και έχω φτάσει να μη βγάζω ούτε δεκάευρο. Για να βγάλω ένα χιλιάρικο, περιμένω 6 μήνες. Έτσι μας αντιμετωπίζει το σύστημα. Απαξιωτικά. Για αυτούς, είσαι ένας αριθμός. Αυτοί κάνουνε ασκήσεις επί χάρτου. Η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, ο ένας και ο άλλος, λένε «πρέπει να μαζευτούνε. Κόψτε συντάξεις». Πολύ έξυπνο εκ μέρους τους... Μας είχε 50 χρόνια λάσκα για να αγοράζουμε Mercedes και AEG και τώρα, μέσα σε μια μέρα, σου λέει ο άλλος από 1000 που παίρνεις να ζήσεις με 100. Ε, εγώ δεν ζω έτσι. Αυτή είναι η απάντηση.
 
- Τι πιστεύετε για την πολιτική κατάσταση;
 
- Ξέρεις, ο μπαμπάς μου ήταν δημοσιογράφος και τα συζητάγαμε εκτενέστερα στο σπίτι. Έχω ζήσει από 5 χρονών, που άρχισα να συνειδητοποιώ τα πράγματα, μέχρι τώρα που είμαι 60, ότι κανείς στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για το καλό του λαού που αποτελεί το κράτος. 
 
Αν θέλανε, μού είναι αδιανόητο να καταλάβω πώς δεν έχουν επιτύχει να διώξουν τη γραφειοκρατία, να εξυπηρετούν τον κόσμο, να κάνουν έργα χωρίς κτηνώδεις ρεμούλες -βλέπε Άκης, Ολυμπιακούς, υποβρύχια, χιλιάδες πράγματα. Όλα αυτά μας φτάσανε εδώ, και τώρα την πληρώνει ο κόσμος.
 
Αυτοί κάνουν ασκήσεις επί χάρτου. Δεν είναι του πεζοδρομίου. Δεν ξέρουν πώς γίνεται η δουλειά. Αυτό είναι. Τόσο απλό. Είναι άπραγοι, άβουλοι, μέσα στις δαντέλες και τις γκουβερνάντες που τους μεγάλωσαν πού να καταλάβουν πώς βγαίνει το νοίκι, η εφορία, το χαράτσι, δεν τους απασχόλησε ποτέ. 
Τότε γιατί εμάς να μας ενδιαφέρει η δική τους προσωπικότητα; Τόσα χρόνια τα έχουν κάνει σκατά. Τι έχουν κάνει; 
 
Από αυτά που άκουγα επί 50 χρόνια δεν έχει διορθωθεί τίποτα. Ούτε η άμυνα, ούτε η παιδεία, η πρόνοια, οι συντάξεις, οι δρόμοι, η γραφειοκρατία, η καθαριότητα. Πες μου έναν τομέα που να έχουν κάνει έργο και θα πω ναι, ταπεινά υποκλίνομαι, ζητώ συγγνώμη. Πάντα βασίλευε η λαμογιά, η απατεωνιά, το ρουσφέτι, ο γνωστός του γνωστού για να μας βολέψει. Όλα αυτά δεν αποτινάσσονται σε δύο χρόνια επειδή έφτασες στον πάτο... 
 
- Εσείς έχετε «μπλέξει» με την πολιτική;
 
- Εχω μεγαλώσει με την ενιαία δημοκρατική αριστερά, τους Λαμπράκηδες. Λάτρευα τον Παναγούλη –έχω και ένα αυτογραφάκι του που μου έδωσε όταν ήμουν πιτσιρικάς, Αυτοί ήταν οι ήρωές μου. 
 
Τα χω περάσει όλα, Λαμπράκηδες, Ρηγάδες, ΚΝΕ, όλα. Και έφυγα από όλους γιατί ήταν όλοι μαλάκες. Πολύ μπλα μπλα και χωρίς το δια ταύτα, χωρίς διάθεση...  συγκολλήσεως. 
 
Λεω για τον εαυτό μου, ότι είμαι από τους πιο κουρασμένους ανθρώπους στην Ελλάδα. Ποια είναι η ανταμοιβή; Να φτάσω στα 70 και να μη μου φτάνει η σύνταξη να δώσω χαρτζιλίκι για τα παιδιά μου και να πληρώσω τη ΔΕΗ. Γιατί τα ‘φαγε ο Τσοχατζόπουλος, ο Πάγκαλος, ο Γιωργάκης, 
Θα ναι καλύτερος ο Τσίπρας; Μα αυτός θα επωμιστεί τις μαλακίες μισού αιώνα. Δεν θα μπορέσει, δεν θα τον αφήσουν. Ήδη διατελούν κι αυτοί σε αμηχανία. Και βλέπω την απίστευτη εχθρότητα μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς... Δεν ομονοούν!
Εγώ λοιπόν είμαι υπέρ της ενιαίας δημοκρατικής αριστεράς. Όταν ενωθεί η Αριστερά, λέω ότι θα ξαναμπω.
 
- Πώς σχολιάζετε την αγωνία των κομμάτων εξουσίας να «μας σώσουν»;
 
- Αυτό που συζητάει ο κόσμος είναι ότι δεν «βγαίνει». Δεν έχει το... σονσόν της Λαγκάρντ, το ελιτίστικο του Σόιμπλε, του Γκέσνερ την μεγαλοαστούρα. Ο λαός λέει «Δουλεύω όλη τη μέρα και δεν βγαίνω. Τι θα κάνω με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την πεθερά μου, το χάλι μας». 
 
Αυτό όταν το κατανοήσεις και είσαι ένα μοχλουδάκι, το βλέπεις απτά και απλά. Κάνεις αιματηρές οικονομίες για να εξοικονομήσεις 100 ευρώ και σου έρχονται δέκα λογαριασμοί των 10.000. Άντε βγες. Τι να πάρω, ψωμί, να βάλω βενζίνη, να δώσω στη γυναίκα μου, κι αν χρειαστεί ένας γιατρός, να πάρω ένα τσιγάρο για να αντέξω τους καημούς και τα ντέρτια μου; Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που πρέπει να σκεφτείς πριν από το χαράτσι. 
 
Μας έχουν κάνει, όχι απλώς να είμαστε συνέταιροι, αλλά οι είλωτές τους. Έχουν εξυφάνει σχέδιο φοβερό. Δεν μπορεί να είναι τυχαία αυτή η ευρωπαϊκή, αλλά και παγκόσμια, καταπίεση. Είναι ένα σχεδιάκι. Για λίγα χρόνια ασ’ τους λάσκα να αγοράζουν, λέει, και μετά θα τους σφίξουμε το ζωνάρι και χεστήκαμε. Αυτοί είναι αριθμοί. Η Κίνα έχει 1,6 δισεκατομμύριο κατοίκους. Κι αν μείνουν 1,2, τι έγινε; Θα γίνει από πυρηνικός πόλεμος, μέχρι πλημμύρες, μέχρι ασιτία, το ίδιο θα ‘ναι. Κάτι Ελλάδες, κάτι Κύπριοι, κάτι Κοσοβάροι, τι είναι, κάτι λίγα εκατομμύρια. Χεστήκαμε. Είμαστε ασήμαντοι αριθμοί γι αυτούς.
 
- Και η δική μας η ευθύνη ποια είναι;
 
- Ενα ανθρωπάκι έναντι αυτών των κολοσσών τι μπορεί να κάνει; Μου λένε συχνά, εσείς οι άνθρωποι της τέχνης γιατί δεν μιλάτε; Ποιος μας ακούει ανταπαντώ εγώ. Τώρα, και μέσα στη Βουλή να ήμουνα, θα με αντιμετωπίζανε σαν καραγκιόζη. Διάβαζα ένα άρθρο προχθές που έλεγε ότι στη Βουλή, λέει, βρίσκονται όλοι οι τριτοκλασάτοι ηθοποιοί, κάτι πάρτι άνιμαλς και τέτοιοι. Δηλαδή, αυτοί οι κύριοι θεωρούν σημαντικό μόνο τον κ. Ταδουμάτο, ας μην πω ονόματα, δεν θέλω, 300 έχουμε. Αυτούς θεωρούν έγκυρα μεγέθη. Εγώ γι αυτούς είμαι ένας τριτοκλασάτος ηθοποιός! 
 
Κάνουμε κι εμείς ό, τι μπορούμε για να φαινόμαστε γελοίοι και να απαξιώνουμε την εικόνα μας. Άλλος προασπίζει τη ζωή του, άλλος την εκθέτει. Εγώ είμαι στην απ’ έξω. Δεν ξέρω αν με θεωρούν σοβαρό, αλλά τουλάχιστον δεν εκτίθεμαι. Αυτή όμως είναι η ιδεολογία μου. Αν πάω μέσα στη βουλή, θα με ταυτίσουν με άλλους. Σα να ήμουν από πάντα εκεί.
 
- Τι φταίει και δεν αντιδράμε;
 
- Μας πιάνει ευθιξία περιστασιακή. Όποτε μας θίγουν την Ακρόπολη και την Αφροδίτη αντιδράμε. Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτά; Αυτοί είναι ούνοι, βάρβαροι. Εμείς οι πολιτισμένοι τι κάνουμε; Στην ακρόπολη που μένω, γειτόνισσα, μια κυρία επί 30 χρόνια πετάει τα σκουπίδια από τον τρίτο όροφο κάτω. 
Πάλι θα σου πω ότι είναι θέμα παιδείας, όχι σχολικής, εξωσχολικής. Η μάνα σου σ’ τα είχει πει αυτά, ο πατέρας σου. Να σέβεσαι τον πλησίον σου. Έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα. Κάποιοι είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, λίγο πιο άτυχοι από εμάς. Θα μπορούσε να ήμασταν εμείς...
 
- Την περιμένατε την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή;
 
- Το θεωρώ κατάντια σε μια δημοκρατική –λέμε τώρα, τη γέννησε τη Δημοκρατία αλλά την άφησε έρμαιο νόθο και παρατημένο στη γωνία- κοινωνία. Περίμενα ότι ο λαός δεν θα τους πριμοδοτούσε. 
 
Εγώ είμαι πολύ των δημοκρατικών διαδικασιών. Αποδέχομαι τα πάντα. Αφού πήραν 500.000 ψήφους, ας έχουν αντιπροσώπευση στη βουλή. Όμως, όταν είναι τόσο ακραίοι, όταν καταφέρονται κατά συνανθρώπων μας, δεν τους αντέχω. 
 
Έχω διαβάσει δηλώσεις διαφόρων βουλευτών της Χ.Α., που λένε ότι η βία όταν γίνεται κατά υπανθρώπων είναι θεμιτή. Και εννοεί ότι θα το κρίνει αυτός ο μπουχέσας, ο φουσκωμένος από χάπια, ποιος είναι υπάνθρωπος και ποιος άνθρωπος. Τι είναι δηλαδή αυτός, ελίτ; Διανοούμενος προχωρημένος σαν τον Χόκινγκ ή τον Νανόπουλο; Δεν το κατάλαβα. 
 
Γενικά, ενώ θεωρώ τον εαυτό μου ανεκτικό, δεν μπορώ να ανεχτώ αυτήν την ευρωπαϊκίλα. Που στην Ολλανδία τώρα νομιμοποιήσανε το κόμμα των παιδεραστών. Να πάνε να γα... Εγώ θα ήθελα να τους καθαρίσω όλους. Δεν μπορώ να το αντεχτώ σαν άνθρωπος. Δεν θα μου περάσουν αυτήν την ευρωπαϊκίλα λοιπόν, γιατί έχω και εγώ να τους δώσω την μπιφτεκίλα και την τζατζικίλα της Ελλάδας. Είναι γελοίοι, κτήνη και κρετίνοι.
 
- Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, εσείς ασχολείστε με το «Ξυπόλητο τάγμα» και την παράσταση «Αέρααααα». 
 
-  Όλο ξεκινάει από τον Τάκη Βαμβακίδη που κάνει αυτή τη δουλειά 20 χρόνια. Είναι έμμονος άνθρωπος, ειρηνιστής, ανθρωπιστής, πολύ καλό και έντιμο παιδί και ταλαντούχο. Δεν του πλέκω το εγκώμιο, αλλά από αυτόν ξεκίνησε το Ξυπόλητο Τάγμα. Εδώ και χρόνια μπλεγμένος με διάφορους άλλους ρομαντικούς, ποδοσφαιριστές, ανθρώπους της τέχνης και άλλους και έχει δημιορυγήσει την ομάδα «Asta la Victoria Siempre». Όσοι είναι... βλήματα σαν κι αυτόν, όπως κι εγώ, προσκολλώνται. Προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. 
 
Στην παράσταση, πήγαμε από τόπο σε τόπο, διατηρώντας φτηνό εισιτήριο. Σχεδόν δεν βγαίνουμε οικονομικά, αλλά μεταφέρουμε μηνύματα ειρηνόφιλα και προοδευτικά. Σχολιάζουμε την κατάσταση που ζούμε όλοι μας και όποιος έχει τις κεραίες τεντωμένες, κάτι θα αποκομίσει. Παιδευτήκαμε να φτιάξουμε ένα άλλου είδους έργο Καραγκιόζη. 
 
Το μήνυμα που στέλνει η παράσταση στους ανθρώπους που έρχονται είναι: καταπιεζόμαστε, αλλά μην το βάζετε κάτω. Αυτό που λέει ο Τάκης σαν Καραγκιόζης και που είναι το μότο της ζωής μου: δεν θα μας τρελάνετε εσείς, θα σας τρελάνω εγώ. 
Είναι στο χέρι μας να αντεπεξέλθουμε. Το πιστεύω. Με αβαρίες, με ελλείψεις, με προβλήματα, αλλά θα τα καταφέρουμε. 
 
Από τη νεολαία έχουμε να περιμένουμε. Παρόλο που συμμετέχω σε αγανακτισμένους, σε πορείες και άλλα, εμείς φθαρήκαμε, χάσαμε την ορμή μας, είμαστε πιο δυσκοίλιοι, σκεφτόμαστε από το σπίτι -μας το κάνανε αυτά τα καθίκια, μας στείλανε σπιτάκι μας. Αλλα ο νέος δεν χαμπαριάζει, θα κατεβεί στο κέντρο, θα τα σπάσει, θα τους τα πει στη μούρη. Θα έχουν κακά ξεμπερδέματα όσοι κάνουν τους μάγκες, γιατί δεν υπολογίζουν την ακράτεια της ορμής της νεολαίας. 
 
 
Για τον Μποστ
 
Είσαστε γιος του Μέντη Μποσταντζόγλου, του γνωστού σκιτσογράφου και γελοιογράφου Μποστ… Βαριά κληρονομιά…
 
Τιμητική, όχι βαριά. Ο αδερφός μου το έφερε βαρέως. Υπήρξε εξαιρετικός ζωγράφος, αλλά χρειάστηκε χρόνια για να ξεπεράσει το ενδεχόμενο σύγκρισης με τον πατέρα μας. Εγώ από 25 χρονών και γράφω και κάνω διάφορα, αλλά δεν ντρέπομαι να εκτεθώ. Ο,τι θέλω να κάνω, το κάνω. Είπα εγώ ποτέ ότι θα φτάσω τον μπαμπά μου; Όχι. 
 
Πώς ήταν ο Μποστ στη ζωή του;
 
Πολύ μάγκας! Καλός άνρθωπος. Ανιδιοτελής, προοδευτικός, ευγενικός, ούτε κουτσομπόλης, ούτε δευτεράντζα. Βοήθαγε πολύ. Δοτικός και γενναιόδωρος σε όλα του. 
 
Αυτό το καυστικό χιούμορ που διέτρεχε όλη τη δουλειά του, το είχε και στην καθημερινότητά του;
 
Ναι, βέβαια, αλλά ήταν λίγο βαρύς. Είχα στη γειτονιά μου τους φίλους μας και τον φοβόντουσαν εξαιτίας του σοβαρού παρουσιαστικού του. Εμείς ξέραμε όμως ότι ήταν αρνί άκακο. Ήταν στις σκέψεις του μονίμως. Αλλά όταν επικοινωνούσε σε παρέα ήταν χαριτωμένος, γλαφυρός, πλακατζής. Όσοι τον γνωρίζανε, τον αγαπούσανε πολύ. 
 
Η μαμά μου έλεγε ένα πολύ χαρακτηριστικό: «Εγώ από τον Μέντη ξέρω μόνο την πλάτη του». Και ήταν 50 χρόνια μαζί! Καθόταν σε ένα γραφείο, έγραφε, σκίτσαρε - παιδευόταν πολύ με τα σκίτσα του. 
 
Τα πηγαίναμε μαζί στην Αυγή. Εγώ παιδάκι. Πηγαίναμε, δίναμε τη δουλειά και ο μπαμπάς πληρωνόταν με το κομμάτι. Και έλεγε ο αρχισυντάκτης τη μια βδομάδα: «Δεν περνάει το κομμάτι Μποστ». Και ο μπαμπάς μου δεν είχε δίφραγκο στην τσέπη. Περίμενε την επόμενη εβδομάδα, να δώσει άλλο κομμάτι, άλλο σκίτσο για να πληρωθεί… Στην Αυγή χρονογραφούσε χρόνια χωρίς λεφτά. Και έμαθα μετά –και νευρίασα πολύ- δεν τον είχαν βάλει καν στις καταστάσεις για τα ένσημα. 
 
- Τι θυμάστε πιο έντονα;
 
- Θυμάμαι μια φορά, τότε είχε πέσει το τείχος, ο μπαμπάς μου είχε πάθει την πλάκα του. Εύπιστος, αλλά καθαρός άνθρωπος, δεν μπορούσε να πιστέψει την κοροϊδία τόσων χρόνων. Και πήγε τότε τον Κύρκο και του λέει: «Ρε Λεωνίδα, τόσα χρόνια μας λέγατε ψέματα. Γιατί;». Και ο Κύρκος του απάντησε «Ρε Μέντη τι να κάνουμε; Έπρεπε να παίρνουμε ατελώς χαρτί για την Αυγή». Και του απάντησε: «Εδώ και 32 χρόνια, για το τιράζ των 2.500 φύλλων που είχε Αυγή,  κοροϊδεύατε όλον αυτόν τον κόσμο που είχε παραδώσει όπλα στη Βάρκιζα, που είχε υποφέρει, είχε πεθάνει στην Κατοχή, τον Εμφύλιο, μετά;». 
Γι’ αυτό λέω τώρα εγώ, πού να πιστέψω… Προσπαθώ να μείνω αποστασιοποιημένος. Έχω ζήσει τόσες καταστάσεις με τον μπαμπά μου για τα πολιτικά… Κατέβαινε υποψήφιος με την ΕΔΑ και το ΚΚΕ και βγήκε δύο φορές επιλαχών. Γιατί δεν τον πατρονάριζε το κόμμα. Χωρίς να το λέει, έδινε γραμμή να ψηφίσουν άλλον. 
 
Τον εκμεταλλευόταν χωρίς να τον ανταμείβουν. Αφού τον γούσταρε ο κόσμος!  Αλλά το κόμμα δεν του το επέτρεπε. Έβαζαν κομματόσκυλα στη Βουλή. 
 
Και η μαμά μου είχε βγει πρώτη σε σταυρούς στις δημοτικές εκλογές, με τον Κιτσίκη. Ετρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί το πίστευαν και ήθελαν να προσφέρουν.
 
Τώρα αν κατέβαινα εγώ υποψήφιος, για παράδειγμα, θα ήταν για να επικυρώσω την αφεντομουτσουνάρα μου. Υπογείως. Τα ελατήρια σήμερα είναι πιο ταπεινά. Εγώ θέλω να βοηθάω από πίσω και ας μη φαίνομαι…
 
- Αν ζούσε σήμερα ο Μποστ;
 
- Α, θα είχε πεδίον δόξης λαμπρό ο μπαμπάς μου. Όμως, αν ανατρέξει κανείς στα σκίτσα του, θα δεις που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι τρεις βασικοί ήρωές του, η Μαμά Ελλάς, ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα, βρίσκονται σήμερα στον κολοφώνα της δόξας τους!
 
Ο μπαμπάς μου πέθανε το 1995, αυτά τα έγραφε τη δεκαετία του ’60. Ήταν λογικό τότε να ήμασταν σε μια τέτοια κατάσταση, μετακατοχικά, μετεμφυλιακά, διαλυμένη χώρα ήταν. Τώρα όμως, με το ευρώ, που μπήκαμε για καλύτερα και να έχουμε καταλήξει να είμαστε –όχι γκαρσόνια που είναι τιμητικό στον οίκο αξιολόγησης- αλλά οι δούλοι της Ευρώπης, ας αναρωτηθούμε γιατί είμαστε σε αυτήν την κατάσταση… 
 
 
Θέατρο του Ήλιου
Αυτόν τον χειμώνα, ο Γιάννης Μποσταντζόγλου σκηνοθετεί στο «Θέατρο του Ήλιου» στην Πλάκα (Φρυνίχου 10) την μαύρη κωμωδία του Έρικ-Εμάνουελ Σμιτ «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» (σε μετάφραση Αχ. Κυριακίδη). Στο σανίδι βρίσκεται με την ηθοποιό Δήμητρα Παπαδήμα. Τα κοστούμια έχει φροντίσει ο Άλ. Φούκος και τον φωτισμό ο Γ. Φωτόπουλος.
 
Επίσης, σύντομα θα συμμετέχει στη μουσικοθεατρική παράσταση στο Φιξ. Σε μια παράσταση που ''σπάει'' τα όρια και τα κατεστημένα και «παντρεύει» το καλό λαϊκό τραγούδι με το κωμικό στοιχείο, ο τραγουδιστής Νίκος Μακρόπουλος συνεργάζεται με τον Γιάννη Μποσταντζόγλου και πολλούς ακόμη ηθοποιούς (Σοφία Βογιατζάκη, Νατάσα Καλογρίδη, Σωτήρης Καλυβάτσης και άλλοι).

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ


ΓΙΝΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ

©ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΚΟ - ΝΙΚΙΟΥ 2 - 10560 ΑΘΗΝΑ

Τηλ: +30 213 023 1220 Email: info@shedia.gr

DotByDot