Shedia

EN GR

25/09/2013

Street News της Αναστασίας Σιµιτσιάδη

Ηθική και πολιτική καταδίκη
Για τη λεηλασία των φυσικών πόρων της Κολομβίας κατηγορούνται τρεις πολυεθνικές εταιρείες- κολοσσοί στην εκμετάλλευση  κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και χρυσού. Χάρη στο κολομβιανό δίκτυο αλληλεγγύης REDHER, που φέρνει κοντά τις κινήσεις και τις οργανώσεις των πολιτών με εξειδικευμένους νομικούς, κάτοικοι από όλη σχεδόν την χώρα που βλέπουν την ζωή τους να υποβαθμίζεται από την άνευ όρων εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου κατάφεραν να καθίσουν στο σκαμνί τις εταιρείες αυτές και να τις καταδικάσουν για τον τρόπο λειτουργίας τους. Στην «ηθική και πολιτική δίκη» που οργανώθηκε από τη REDHER, περισσότεροι από 500 ακτιβιστές εκπροσώπησαν όχι μόνο τους χιλιάδες αγρότες που πλήττονται από τις εταιρείες αλλά και τις φυλές ιθαγενών, που βλέπουν τα σπίτια τους και το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζουν να χάνονται. «Αν και η ετυμηγορία κινήθηκε στο επίπεδο της ηθικής, αυτού του είδους η δίκη αποτελεί το πρώτο βήμα πριν από την αστική ή ποινική δίωξη των εταιρειών, εντός ή εκτός της χώρας», εξηγεί ο Ραμίρεζ Κουεγιάρ, ένας εκ των δικηγόρων των πολιτών. 
ΠΗΓΗ:IPS 
 
Πού είναι ο Αμαρίλντο;
 
 
«Πού είναι ο Αμαρίλντο;» Εκατοντάδες  αφίσες με αυτή την ερώτηση  και μια φωτογραφία του Αμαρίλντο έχουν τοιχοκολληθεί  σε μια από τις συνοικίες του Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Την τελευταία φορά που τον είδαν οι δικοί του βρισκόταν μέσα σε ένα περιπολικό της αστυνομίας για ανάκριση. Η περίπτωση αυτή δεν είναι η μοναδική, καθώς τα τελευταία 20 χρόνια περίπου 92.000 άνθρωποι στο Ρίο έχουν χαθεί από προσώπου γης. «Η Βραζιλία είναι μια χώρα ατιμωρησίας όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ζωής. Εκατοντάδες άνθρωποι εξαφανίζονται και κανείς δεν ψάχνει να δει τι συνέβη. Η αστυνομία έχει άμεση εμπλοκή σ’ αυτή την κατάσταση», αναφέρει ο Αντόνιο Κάρλος Κόστα, επικεφαλής μιας τοπικής ΜΚΟ. Μάλιστα στην περίπτωση του Αμαρίλντο δεν υπάρχει κανένα επίσημο στοιχείο από την αστυνομία ¬–που ισχυρίζεται ότι τον άφησε ελεύθερο– για το τι έγινε. Μάλιστα, η Διεθνής Αμνηστία, που έχει εκφράσει τις επιφυλάξεις για τη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει ξεκινήσει καμπάνια συλλογής υπογράφων διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση τη χώρας για να ξεκινήσει επίσημες έρευνες, όχι μόνο για τον Αμαρίλντο αλλά για όλους τους αγνοούμενους. 
ΠΗΓΗ:  IPS
 
Σχολείο κατά του ρατσισμού
 
 
Στο «σχολείο της ελευθερίας» ή όπως είναι η επίσημη ονομασία του «Tyree Scott Freedom School», στο Σιάτλ των ΗΠΑ, νέοι ηλικίας 15-21 ετών συγκεντρώθηκαν για εννιά ημέρες για να  συζητήσουν για τη φτώχεια, τον θεσμικό ρατσισμό και την αστυνομική βία. Νέοι που έχουν βιώσει τις φυλετικές διακρίσεις από  την πλευρά της αστυνομίας  μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και με την καθοδήγηση εξειδικευμένων καθηγητών δημιούργησαν θεματικές ομάδες συζητήσεων. Η 19χρονη Άντρεα Λόπεζ , Αμερικανίδα με μεξικανική καταγωγή, έχει πέσει θύμα ρατσισμού από την αστυνομία ουκ ολίγες φορές, χωρίς να έχει δώσει την παραμικρή αφορμή. «Είναι η δεύτερη φορά που παρακολούθω το σχολείο και πλέον ξέρω πώς να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου. Τα μαθήματα εδώ έπρεπε να είναι υποχρεωτικά και για τους αστυνομικούς», λέει χαρακτηριστικά. 
ΠΗΓΗ: Real Change - USA
 
Το σκιάχτρο της προκατάληψης
 
 
Έχοντας ένα αβέβαιο μέλλον και με το φόβο ότι κάποια μέρα θα τον ανακαλύψουν ζει ο Ουμάρ, ένας 25χρονος Τσετσένος. Αναγκασμένος να κρύβει πως είναι ομοφυλόφιλος, ο Ουμάρ πρέπει, λόγω του κοινωνικού ρατσισμού, να ζει μια διπλή ζωή, αν θέλει να επιβιώσει. «Υπάρχουν περιπτώσεις ανδρών που, όταν έγιναν γνωστές οι ερωτικές τους προτιμήσεις, έφτασαν πολύ κοντά στο θάνατο. Οι συγγενείς τους τούς εξευτέλισαν ,ενώ πολλοί έπεσαν θύματα άγριου ξυλοδαρμού», περιγράφει ο ίδιος. Όσο για το μέλλον, όπως λέει ο Ουμάρ, οι επιλογές είναι ελάχιστες. Ή θα αναγκαστεί να μείνει κρυμμένος στη σκιά ή θα αποφασίσει να παντρευτεί, όπως οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι στη Τσετσενία, για να πάψει να φοβάται.  
ΠΗΓΗ: Open Democracy
 
Εμπόριο βρεφών live!
 
 
«Αν μια οικογένεια δεν μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά της λόγω φτώχειας ή ασθένειας, αντί να τα σκοτώσει, μπορεί να τα παραδώσει στον δρα Ααμίρ! Τα παιδιά θα δοθούν σε ζευγάρια κατά την διάρκεια του σόου», ενημερώνει στην ιστοσελίδα της η εκπομπή του πακιστανού τηλεστάρ Ααμίρ Χουσεΐν. Το σόου της πακιστανικής τηλεόρασης, που συνεργάζεται μάλιστα με μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση η οποία βρίσκει μωρά στα σκουπίδια, όχι μόνο σοκάρει άλλα έχει προκαλέσει τη διεθνή κατακραυγή. «Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν για χάρη της τηλεθέασης. Αν ήμουν κυνικός, θα έλεγα πως όλο αυτό μόνο άσχημα μπορεί να τελειώσει. Αλλά από τη στιγμή που είμαι ρεαλιστής, θα πω πως ήδη έχει τελειώσει με τον πιο άσχημο τρόπο», σχολιάζει ο κωμικός Σάμι Σχαχ. 
ΠΗΓΗ: www.street-papers.org / Reuters
 
 
Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ
 
 
Η Λούνγκι Σοκούλου και ο Ντιμίτρι Άντις δυο καλλιτέχνες στη Νότιο Αφρική, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το χαρτί,  κατασκευάζουνχρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα, όχι για να τα πωλούν σε κάποια αίθουσα τέχνης, αλλά για να βοηθούν τους άνεργους του Γιοχάνεσμπουργκ. Μέσα από ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης που δημιούργησαν οι ίδιοι, τα τελευταία τέσσερα χρόνια περισσότεροι από 35 άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί και έχουν αναπτύξει τις δεξιότητές τους. Τα προϊόντα που κατασκευάζουν πωλούνται στο εξωτερικό, και μεγάλο μέρος των κερδών επιστρέφει στους ίδιους τους δημιουργούς. «Ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπεις την ελπίδα. Υπάρχουν προβλήματα και προκλήσεις, αλλά πάντα πρέπει να ξαναξεκινάς από την αρχή. Η επιτυχία δεν εξαρτάται από το πώς ξεκινάς, αλλά από το πώς τερματίζεις», σχολιάζει η Λούνγκι. 
ΠΗΓΗ:  Homeless Talk - South Africa
 
 
Το νόημα της αβεβαιότητας
 
 
Θέλοντας να δείξει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ο ιταλός καλλιτέχνης και σχοινοβάτης Αντρέα Λορένι, βάζει τον πήχη ολοένα και ψηλότερα, προσπαθώντας, όπως αναφέρει,  όχι μόνο να ισορροπήσει στο σχοινί αλλά και να βρει τη δική του ισορροπία. Με σπουδές στη Φιλοσοφία, ο Λορένι έκανε την πρώτη του εναέρια βόλτα το 2006 και πέντε χρόνια αργότερα έσπασε το ιταλικό ρεκόρ σχοινοβασίας, αφού κατάφερε να μείνει όρθιος σε ύψος 90 μέτρων και να καλύψει απόσταση 250 μέτρων. Όπως λέει στη συνέντευξη που έδωσε στο ιταλικό περιοδικό δρόμου «Terre di Mezzo», είναι επικίνδυνο να μην φοβάται κανείς, όμως, μέσα απ’ αυτό που κάνει, ανακαλύπτει τη σημασία της αβεβαιότητας, της αλήθειας και, φυσικά, της ισορροπίας. 
 
ΠΗΓΗ: Terre di Mezzo - Italy
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ