Shedia

EN GR

25/09/2013

Πρόσωπα, του Γιώργου Αράπογλου

«Για μένα είναι μια καινούρια επιχείρηση. Σαν να απέκτησα μια άδεια και να είμαι πάλι μικροπωλητής, μόνο που τώρα έχω γλιτώσει όχι μόνο από τη γραφειοκρατία αλλά και από πολλές άλλες ταλαιπωρίες».
 
Γεννήθηκα στην Κρήτη, στο ηρωικό χωριό Κάνδανος Χανίων. Στην Αθήνα ήρθα όταν ήμουν μόλις 13 χρόνων. Αν και ήμουν παιδί ακόμα, δεν φοβήθηκα να δουλέψω. Εργάστηκα ως οικοδόμος στην αρχή και, στη συνέχεια, δούλεψα για πολλά χρόνια σε πάρα πολλές δουλειές. Δούλεψα σε μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτων,  πούλησα κουλούρια, λαχεία. Ποτέ, όμως, δεν είχα κάτι σταθερό, αφού δεν είχα κάποια ειδικότητα κι έτσι ήμουν συνέχεια στην ανασφάλεια. 
 
Τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ, αφού οι δουλειές δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Βρέθηκα κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, στο δρόμο. Για κάτι περισσότερο από ένα χρόνο έμεινα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Κάποτε, είχα ένα ατύχημα και έσπασα το πόδι μου. Ζήτησα να με φιλοξενήσουν σε έναν ξενώνα αστέγων, όπου έγινα δεκτός και έμεινα μέχρι να γίνει καλά το πόδι μου. Μετά ο ξενώνας έκλεισε για ανακαίνιση, και πήγα σε κάποιον άλλο για λίγους μήνες. Έπειτα από λίγο καιρό, δημιουργήθηκαν προβλήματα, και αναγκάστηκα να φύγω.
 
Τότε ήταν που ήρθε στη ζωή μου η «σχεδία». Ήμουν μικροπωλητής στην Καλλιρρόης, πουλούσα γυαλιά ηλίου, μυωπίας, παιχνίδια με μπαταρίες και άλλα αντικείμενα, τα οποία, ωστόσο, δεν είχαν μεγάλη ζήτηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχα πολλά προβλήματα με τη Δημοτική Αστυνομία, που πολύ συχνά μου κατέσχε το εμπόρευμα, επειδή δεν είχα άδεια. Εκεί, μια μέρα γνώρισα έναν πωλητή της «σχεδίας» και τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος τρόπος να δουλέψω κι εγώ. Είχα μέρες να πουλήσω το παραμικρό και είχα αγχωθεί πολύ για το τι θα γίνει. Μου έδωσε ένα ενημερωτικό φυλλάδιο και ένα τηλέφωνο να επικοινωνήσω με το περιοδικό, το οποίο είχε μόλις κυκλοφορήσει. Την άλλη μέρα, πήγα από κοντά, μίλησα και ξεκίνησα. Από τότε σώθηκα. Έχει αλλάξει η ζωή μου. Κάνω το σταυρό μου κάθε ώρα. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι από τότε που ήρθα στη «σχεδία» έχω αναστηθεί. Ήμουν ένα σαράβαλο και τώρα έχω βρει την ηρεμία μου. Είμαι άλλος άνθρωπος. Όλα τα παιδιά που τρέχουν το περιοδικό είναι καταπληκτικά. Δεν έχω βρει καλύτερο περιβάλλον και δεν θέλω με τίποτα να το αλλάξω. Όσο υπάρχει το περιοδικό, δεν φεύγω από εδώ. Γι’ αυτό και συμμετέχω σε όποιες εκδηλώσεις μπορώ και βάζω ενέργεια για να το βοηθήσω. Το βασικό είναι ότι υπάρχει απόλυτη συνεννόηση για τα πάντα και αυτό γεννά και εμπιστοσύνη. Για μένα είναι μια καινούρια επιχείρηση. Σαν να απέκτησα μια άδεια και να είμαι πάλι μικροπωλητής, μόνο που τώρα έχω γλιτώσει όχι μόνο  από τη γραφειοκρατία αλλά και από πολλές άλλες ταλαιπωρίες. Πλέον, είμαι φιλοξενούμενος από κάποιους φίλους που με έχουν στηρίξει αρκετά και τους έχω σαν παιδιά μου. Είμαι καλά και θα ζήσω πιο ήσυχα. Η δουλειά, παρ’ ολ’ αυτά, έχει δυσκολίες και δεν είναι τόσο απλή όσο νομίζουν πολλοί. Πρέπει να έχεις κότσια και υπομονή, που δεν την έχουν όλοι. Πολλοί με έχουν ρωτήσει τι γίνεται και πώς μπορούν να έρθουν, αλλά δεν έχω δει ακόμα κάποιον να το δοκιμάζει. Εγώ, όμως, έχω φάει τη ζωή με το κουτάλι, έχω περάσει πολλά και έχω μάθει να κάνω υπομονή, και γι’ αυτό πάω καλά. Πολύς κόσμος έρχεται μου μιλάει, με ρωτούν και, κυρίως, μου συμπεριφέρονται με ευγένεια και χαμόγελο. Από όσους αγοράζουν τη «σχεδία» οι περισσότεροι είναι ενημερωμένοι. Υπάρχουν κι αυτοί που ακόμα δυσπιστούν, αλλά η πλειονότητα γνωρίζει με τι έχει να κάνει και το στηρίζει. Κάποιοι άλλοι έρχονται καμιά φορά και μου λένε ότι δεν θέλουν την απόδειξη. Εγώ τη βάζω μέσα, για να είμαι σίγουρος ότι θα την πάρουν. Υπάρχουν πολλοί σταθεροί αναγνώστες, έρχονται και ρωτούν πώς πάμε, πώς είναι η υγεία μου. Το πιο σημαντικό είναι η συμπεριφορά μας. Όταν έρχεται ο κόσμος κοντά σου, πρέπει να τον σέβεσαι, να ξέρεις να του μιλάς. Ένα χαμόγελο πάντα χρησιμεύει. Και το έχω εισπράξει απλόχερα, γι’ αυτό και το χαρίζω, με τη σειρά μου, με όλη μου την καρδιά.

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ