Shedia

EN GR

25/06/2014

Λόγια της πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη

Οι περιηγήσεις της «σχεδίας»
 
«Πάντα ήθελα να βρω έναν  τρόπο να µιλήσω στον κόσµο, στους νέους ανθρώπους. Να τους πω την εµπειρία µου, τη δική µου ιστορία». Απέναντί µου, ο Χρήστος, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος κοντά στα 50 του χρόνια.
 
Τα λόγια του σαν να λειτούργησαν καθησυχαστικά. Ήταν µια ακόµη ενθάρρυνση, ένα επιπλέον κίνητρο. Ενίσχυσαν την πίστη µας ότι και τώρα κάτι καλό, κάτι θετικό µπορεί να γεννηθεί.
 
Ο Χρήστος είναι ένας από τους ανθρώπους της «σχεδίας». Πωλητής για την ακρίβεια, αλλά πάντα θα προτιµούµε τη λέξη «άνθρωπος». Άλλωστε, η «σχεδία» δεν ξεκίνησε για να δηµιουργήσει µια στρατιά νέων πωλητών. Σεµνή ελπίδα και έντονη επιθυµία ήταν να υποστηρίξουµε τον άνθρωπο, όσο µας χρειάζεται και όσο το επιτρέπουν οι µικρές µας δυνάµεις. Όλοι µαζί.
 
Ο Χρήστος, λοιπόν, είναι ένας από τους ανθρώπους της «σχεδίας» που θα βρεθεί στην πρώτη σειρά της νέας µας πρωτοβουλίας: 
 
Σε λίγες εβδοµάδες, η «σχεδία» ξεκινάει περιηγήσεις στην πόλη της Αθήνας. Μια «βόλτα» στο κέντρο της πρωτεύουσας, µε οδηγούς, συνοδούς, ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, άστεγους (νυν ή πρώην) πωλητές του µοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόµου.
Η ιδέα δεν είναι καινούρια. 
 
Χρόνια τώρα, αρκετά περιοδικά δρόµου, ειδικά στην Ευρώπη, παρέχουν αυτή την, πραγµατικά, µοναδική δυνατότητα σε όποιον αληθινά ενδιαφέρεται, ντόπιο ή ξένο. Να δει την πόλη αλλιώς. Από την οπτική ενός ανθρώπου που αναγκάστηκε –για κάποιο λόγο– να ζήσει στο δρόµο. Χωρίς σπίτι, χωρίς γειτονιά, χωρίς φως, χωρίς αύριο. Αόρατος, να ζει µόνο για το σήµερα. Για να επιβιώσει.
 
Είναι µια ευκαιρία να περάσουµε στη σκιά της πόλης και από εκεί να δούµε την ελπίδα που φωτίζει. Γιατί υπάρχει φως και αντανακλάται έντονα στα µάτια εκείνων που δεν το βάζουν κάτω. Εκείνων που µε αξιοπρέπεια εξακολουθούν να «το παλεύουν».
 
Να, ο Χάραλντ και ο Πίτερ, για παράδειγµα, που ήταν οι οδηγοί µας, το πρωινό της Πέµπτης 2 Ιανουαρίου, στην περιήγησή µας στις κοινωνικές δοµές του Αµβούργου, ελπίδα ανέδιδαν, και ας περιέγραφαν αλήθειες σκληρές (βλ. ρεπορτάζ «Φως στις σκιές της πόλης», σελ. 20-23). 
 
Σε όλη τη διάρκεια εκείνης της βόλτας, σχολιάζαµε χαµηλόφωνα πόσο σηµαντικό πρέπει να είναι για έναν άνθρωπο να πάρει το ξύλο από τον προσωπικό «σταυρό» που τόσα χρόνια κουβαλάει στην πλάτη του, και µε αυτό το υλικό να φτιάξει µια δική του «σχεδία». Να γίνει ο «σταυρός» του ενός γνώση για τους πολλούς. 
 
«Είναι λυτρωτικό», επιβεβαίωσε ο Χάραλντ.
 
Αυτή, µάλλον, θα είναι και η επιθυµία του Χρήστου, που τόσα χρόνια θέλει να µιλήσει στους νέους για όλα όσα έχει ζήσει, αλλά δεν βρίσκει τον τρόπο. Η γνώση.
 
Εκεί βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτηµα «γιατί το κάνετε;», που µας έθεσε ένας συγγραφέας της Αθήνας, ο οποίος, µε τις δικές του γνώσεις αυτός, συµβάλλει να χαράξουµε αυτή την καινούρια ρότα στην καρδιά της ιστορικής, πολύπαθης µα και περήφανης πρωτεύουσας.
 
Βασικός στόχος των περιηγήσεων της «σχεδίας» είναι να ενεργοποιήσουν τον ίδιο τον άνθρωπο. Να δηµιουργήσουν νέες ευκαιρίες να αναδείξει τα ταλέντα του, να υποστηρίξει τον εαυτό του, να εκπαιδευτεί, να κάνει ένα ακόµη βήµα προς την κοινωνική (επαν)ένταξη, να γίνουµε ακόµη καλύτεροι άνθρωποι (πόσο δύσκολο είναι αυτό, µας λέει ο ελληνοαυστραλός συγγραφέας Χρήστος Τσιόλκας στη συνέντευξή του σε αυτό το τεύχος, σελ. 24-27).
 
Εξίσου σηµαντικό, όµως, είναι να µάθουµε όλοι µας από τις προσωπικές αφηγήσεις, από την άλλη οπτική για την πόλη και τους ανθρώπους, όπως τους έζησαν ή τους ζουν ο Γιάννης, ο Λάµπρος και ο Χρήστος. Προϋπόθεση της κινητοποίησης είναι η γνώση και η ευαισθητοποίηση.
 
Στη Γερµανία και αλλού, στις «περιηγήσεις των αστέγων» («homeless tours»), συµµετέχουν κάθε χρόνο χιλιάδες µαθητές από εκατοντάδες σχολεία.  
 
«Είναι µάθηµα ζωής», µας είπε ένας δάσκαλος-συνοδός. Κυριολεκτικά.
 
 Χρήστος Αλεφάντης
c.alefantis@shedia.gr
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ