01/06/2015
Λόγια τη πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
Η ουρά της σκυλίτσας
Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι αλήθεια. Όσοι έχουν περπατήσει στον Λυκαβηττό θα έχουν διαπιστώσει ότι ο ιστορικός λόφος είναι πολύ καθαρός. Σπάνια θα βρεις σκουπίδια στα δαιδαλώδη µονοπάτια του, που βοηθούν την απόδραση από το άχαρο σκηνικό της πόλης, ενώ η αίσθηση της φροντίδας εκ µέρους των αρµόδιων υπηρεσιών είναι διάχυτη σε πολλά σηµεία του ψηλότερου –µετά τα Τουρκοβούνια– λόφου της Αθήνας. Αντιθέτως, λίγες µόλις εκατοντάδες µέτρα πιο κάτω, στο Πεδίον του Άρεως, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Είναι ένας παραµεληµένος δηµόσιος χώρος, στα όρια, θαρρεί κανείς, της εγκατάλειψης. Δεν χρειάζεται να µπούµε σε λεπτοµέρειες. Όλοι, λίγο-πολύ, µπορούµε να καταλάβουµε τι σηµαίνει εγκατάλειψη σε αυτόν τον τόπο.
Πώς εξηγείται, όµως, να είναι ο Λυκαβηττός τόσο κάθαρος και το Πεδίον του Άρεως σε τόσο κακή κατάσταση; Έθεσα, τις προάλλες, το ερώτηµα σε µια παρέα ερασιτεχνών δροµέων που δεν έχουν αφήσει πάρκο για πάρκο ήσυχο.
«Στον Λυκαβηττό περπατούν κυρίως οι επώνυµοι, πρώην πρωθυπουργοί και πολιτικοί, επιχειρηµατίες, άνθρωποι της showbiz(!) και γι’ αυτό τον φροντίζουν, ενώ το Πεδίον του Άρεως το διαβαίνουν άνθρωποι σαν κι εµάς, απλοί, καθηµερινοί, η εργατιά, οι µετανάστες, που δεν έχουν άλλη διαφυγή. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς; Και δεν ισχύει µόνο για τον Λυκαβηττό και για το Πεδίον του Άρεως αυτή η λογική, αλλά παντού. Σε όλες τις γειτονιές». Η απάντηση ήρθε έτοιµη από έναν «παλιό» της παρέας και της Αθήνας.
Είναι δυνατόν να γίνονται έτσι τα πράγµατα; Να υπάρχει τέτοια αντίληψη και νοοτροπία στις τάξεις των αρµόδιων υπηρεσιών; Δεν το πίστεψα και εξακολουθώ να έχω τις αµφιβολίες µου. Αναζητώ αλλού τους λόγους. Ίσως το Πεδίον του Άρεως να είναι πιο πολυσύχναστο και να µην µας (εµάς τους χρήστες) προλαβαίνουν οι άνθρωποι. Ίσως να είναι πολύ µεγαλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βρει ακόµη πειστική απάντηση για να εξηγήσω τις δύο διαφορετικές εικόνες. Και στο πίσω µέρος του µυαλού παραµένει το καυστικό σχόλιο του συνοδοιπόρου ερασιτέχνη αθλητή.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, όσο και αν πασχίζουν οι αρµόδιες αρχές, ακόµη και ο Λυκαβηττός ταλαιπωρείται από ένα σύµπτωµα άλλης τάξης: Την αδιαφορία των «φιλόζωων», η ευαισθησία των οποίων φαίνεται να εξαντλείται εκεί που τελειώνει η ουρά της αγαπηµένης τους σκυλίτσας. Είναι εκνευριστικό να περπατάς µε ζιγκ ζαγκ στο µονοπάτι, στο δρόµο, στο πεζοδρόµιο ή όπου αλλού για να αποφύγεις τα περιττώµατα των σκύλων. Η ακαθαρσία και η δυσοσµία, όµως, δεν χαρακτηρίζουν τα καηµένα τα τετράποδα, αλλά τους ίδιους τους ιδιοκτήτες. Τα σκυλάκια δεν γνωρίζουν. Έργο ανθρώπων είναι, στην πραγµατικότητα, αυτά τα περιττώµατα.
Είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο πώς ένας άνθρωπος που αγαπάει και σέβεται τα ζώα δεν αγαπάει και δεν σέβεται τους συνανθρώπους του, το περιβάλλον και όλη τη ζωή γύρω του. Μήπως δεν αγαπάει ούτε το ζωάκι του, τελικά, παρά µονάχα νοιάζεται για τον εαυτό του και την εικόνα του; Αλλά το ζήτηµα είναι τόσο απλό, που δεν χωρά µεταφυσικές εξηγήσεις.
Ας δεχθούµε ότι είναι απαίδευτοι πολλοί άνθρωποι και ας τους υποστηρίξουν εκείνοι που έχουν την αρµοδιότητα και τον τρόπο να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και τα περιττώµατά τους. «Αρµοδιότητα» έχουµε κι εµείς, όµως, ως απλοί πολίτες, να επισηµαίνουµε τα αυτονόητα στον διπλανό µας που δεν καταλαβαίνει – κι ας υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να «τα ακούσουµε».
Όλοι µαζί θα κάνουµε τη ζωή µας καλύτερη.
Η ελλιπής καθαριότητα, οι εικόνες εγκατάλειψης, αλλά και οι δικές µας συµπεριφορές, είναι κάποια από τα ζητήµατα που θίγονται στο ρεπορτάζ που δηµοσιεύεται σε αυτό το τεύχος για τα αστικά πάρκα («Κατάληψη στη χλόη», σελ. 30-34). Με το κείµενο αυτό η «σχεδία» εγκαινιάζει µια σειρά απλών πρωτοβουλιών για να ανακαταλάβουµε τα πάρκα µας και, εντέλει, τις ίδιες µας τις ζωές. Οι πρωτοβουλίες δεν θα περιοριστούν στο χαρτί, αλλά µέσα από συνέργειες µε άλλα υπάρχοντα δίκτυα πολιτών και συλλογικότητες θα αναπτυχθούν κοινές δράσεις µε σκοπό να γίνει η πόλη πιο βιώσιµη, η καθηµερινότητά µας πιο όµορφη.
Χρήστος Αλεφάντης
c.alefantis@shedia.gr
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #27
- Λόγια τη πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
- Αντίδοτο στην εγκατάλειψη
- Εστιάζω του Κωστή Μπακόπουλου
- Επικοινωνία οι αναγνώστες μας
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Για δυνατούς λύτες της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Παραδοξολογίες του Βαγγέλη Χερουβείμ
- ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑ του Μιχάλη Κουντούρη
- Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη
- Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Αόρατες Διαδρομές του Γιώργου Αραπόγλου
- Aστικοί µύθοι του Άγγελου Τσέκερη
- Πράσινη ζωή της Μαρίας Μανωλέλη
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείμ
- Σωφρονισμός αλλιώς του Βασίλη Παπακριβόπουλου
- Το βαλιτσάκι με τη στέγη. Συνέντευξη του Γουίνφριντ Μπάουμαν στην Florian Blumer
- Τα καρέ των αντιθέσεων του Γιώργου Αράπογλου
- Η ηθοποιία είναι ο επιταχυντής της ζωής. Συνέντευξη του Μάικλ Γκάμπον στον Eamonn Forde.
- Out & About της Κορίνας Πριμηκυρίου
- Φθηνός σκούφος της Κορίνας Πριμηκυρίου
- Πατριδογευσία του Χρήστου Κωστή
- Street News της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
Newsletter