Shedia

EN GR

01/06/2015

Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα

Είδωλα στον καθρέφτη µου
 
Σκίτσο του Altan
 
Παρά και ενάντια στη λογική, ο αστεϊσµός ανοίγει µια χαραµάδα αισιοδοξίας, επιτρέποντας να διεισδύσουν στο µυαλό σκέψεις όµορφες και θετικές. 
 
Είµαι η Κοινή Γνώµη. Διαπλέκω το πλαίσιο ζωής του καθενός, ορίζω τι είναι σωστό, τι είναι ηθικό, τι είναι πρέπον. Προσαρµόζω τις αντιλήψεις µου σύµφωνα µε κώδικες που ορίζει η κρατική εξουσία, η προστακτική της Εκκλησίας, η επεξεργασία των µαζικών µέσων. Αντλώ διδάγµατα και ανατροφοδοτώ τον τηλεοπτικό πολιτισµό, σε έναν αέναο κύκλο δούναι και λαβείν. Έχω ευήκοα ώτα σε ό,τι µε συµφέρει, αποκρούω τη ρητορική της κοινωνικής δικαιοσύνης, αποποιούµαι τη λογική, όπου είναι αναγκαίο, κρύβω έντεχνα το µίσος και την περιφρόνηση για τον πλησίον µου, επαγγέλλοµαι την κοινή συναίνεση των πολλών ως άλλοθι για να καταπνίγω τη διαφορετικότητα, εγκληµατώ κατά συρροή και µε την άδεια του νόµου.
 
Είµαι ο Μέσος Όρος. Δεν είµαι ψηλός, δεν είµαι κοντός, δεν είµαι λεπτός, δεν είµαι παχύς, δεν γελώ δυνατά, δεν ενοχλώ ιδιαίτερα, είµαι νοµοταγής, είµαι υπάκουος στην ουρά, αλλά δεν δέχοµαι να µου πάρει άλλος τη σειρά, πληρώνω συνήθως στη λήξη τους τους λογαριασµούς µου, επωφελούµαι των εκπτωτικών ευκαιριών, είµαι εγκρατής, αλ-λά πάντα µε µέτρο, δεν λέω ψέµατα παρά όταν είναι αναγκαίο, δεν εξαπατώ το κράτος, παρά µόνο αν είµαι σίγουρος πως δεν θα µε πιάσουν, δεν είµαι υποκριτής, παρά µόνο αν χρειάζεται, αποφεύγω να εκτίθεµαι, προτιµώ να είµαι στη µέση του πλήθους, ντύνοµαι σύµφωνα µε τα κοινά πρότυπα, επιλέγω χρώµατα γκρίζα, προσπαθώ να περνάω αόρατος, αποφεύγω οτιδήποτε µπορεί να µε περιγράψει σαν ιδιαίτερο άτοµο. Και είµαι ο ρυθµιστής της εξουσίας. Η εκλογική νίκη εξαρτάται απολύτως από τη δική µου αντίδραση, από τα δικά µου πιστεύω, από τη δική µου ψήφο. Δεν θέλω να µε αδικούν, αλλά δεν θέλω και να µε τροµάζουν. Θέλω αλλαγή, αλλά όχι ν’ αναστατώσω τη ζωή µου, θέλω το καινούριο, αλλά δεν µπορώ να αποχωριστώ το παλιό, και αν θέλετε να σας το αναλύσω, θέλω την οµελέτα µου χωρίς να σπάσω αυγά.
 
Είµαι η Ενοχή. Είµαι κληρονοµική ασθένεια. Μεταδίδοµαι από γενιά σε γενιά, επωάζω στα βρέφη, ωριµάζω µε τις πρώτες λεξούλες, εξορµώ µε τις πρώτες ενσυνείδητες πράξεις. Αγαπηµένες µου λέξεις είναι το Μην, Δεν, Πρέπει. Αγαπηµένη µου κλίση η Προστακτική. Αγαπηµένο µου ρήµα το Απαγορεύω. Δεν είµαι αχάριστη. Έχω ευρύτατο πεδίο ανάπτυξης, και νιώθω βαθύτατη υποχρέωση καταρχάς στην Εκκλησία και στο Κράτος και δευτερευόντως στην οικογένειά µου. Δόξα σοι ο Θεός και οι προφήτες, οι θρησκείες στάθηκαν εµπνευστές και κύριοι στυλοβάτες της δηµιουργίας µου, επιβάλλοντας άπειρους κανόνες απαγορεύσεων και τιµωριών για κάθε δυνατή έκφραση ανθρώπινης ευχαρίστησης και απόλαυσης. Το γέλιο, η έκφραση χαράς, ο χορός ορίστηκαν ως βαθύτατες αµαρτίες. Ο προγαµιαίος έρωτας βδέλυγµα, ο αυνανισµός κατακριτέος, το σεξ για µη αναπαραγωγικούς λόγους αποτρόπαιο.
Κάνω τους ανθρώπους να τους σταθεί στο λαιµό η λαιµαργία, απειλώ τους µοιχούς µε τις φωτιές της κόλασης, τροµοκρατώ τις γυναίκες για την ανεπιθύµητη εγκυµοσύνη, υποβοηθώ στη θανάτωσή του όποιον παρά είναι µαλθακός για να µε αντέξει. Δεν επιτρέπω στους ανθρώπους να ζηλεύουν τον πλούσιο γείτονα, να αντιστέκονται στις επιταγές του κράτους, να µην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, να µη σέβονται την καθεστηκυία τάξη, να αντιλογούν, να διαµαρτύρονται, να διεκδικούν. 
Σκίτσο του Altan
 
Η κοινότητα των καλών ανθρώπων
 
Είµαι ο Καθρέφτης της ανθρώπινης µοίρας. Κοιτάζω το είδωλό µου να αντικατοπτρίζεται σε έναν άλλον καθρέφτη κι εκείνον σ’ έναν άλλον καθρέφτη, σε µια πολλαπλή ατέρµονη ένθεση, να µικραίνει και να σκοτεινιάζει ολοένα και περισσότερο, εγώ στο άπειρο. Έτσι πάει ο κόσµος. Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, ερωτεύονται, παντρεύονται, χαίρονται, λυπούνται… Επαναλαµβανόµενα είδωλα που σκοτεινιάζουν και χάνονται στην απεραντοσύνη του µέλλοντος, στο σκοτάδι του προορισµού µας. Και κάθε εποχή κερνάει τη δυστυχία της στους πολλούς, κάνει τη ζωή ανυπόφορη, µε κλιµακούµενη επιτάχυνση πολλαπλασιάζει την ανισότητα, οδηγεί ανέκκλητα τους ανθρώπους στην απόγνωση, το περιβάλλον στην καταστροφή.
 
Είµαι Εγώ και φοβάµαι. Στριµώχνοµαι στην τρύπα µου, κλειδώνω την πόρτα, παραµονεύω στη σκιά την πραγµατικότητα, πολεµάω την απελπισία, παλεύω µε την απαισιοδοξία. Στις µαύρες µου ξεφυλλίζω και συµπάσχω µε τον «Θείο Βάνια» του Τσέχoφ: «…Μέρα και νύχτα, η σκέψη πως χάθηκε η ζωή µου άσκοπα θα µε πνίγει σαν εφιάλτης. Δεν έχω παρελθόν –ξοδεύτηκε ανόητα σε τιποτένια πράγµατα– και το παρόν µου είναι απαίσιο µε τον παραλογισµό και την κουταµάρα του. Αυτά είναι όλα κι όλα η ζωή και η αγάπη µου! Τι να τα κάνω αυτά; Τι µπορώ να κάνω µ’ αυτά; Η αγάπη µου χάνεται και σβήνει, σαν µια αχτίδα του ήλιου που ‘πεσε στο λάκκο. Μα κι εγώ ο ίδιος είµαι ολότελα χαµένος...»
 
Θέλω να φωνάξω αλλά δεν έχω φωνή, θέλω να κλάψω αλλά δεν βγαίνουν δάκρυα. Ελπίζω –αλλά η εµπειρία µου µε αντικρούει µε δυνατά επιχειρήµατα– ότι δεν βαδίζουµε σε αδιέξοδο, ότι το φως υπάρχει στην άκρη του τούνελ, και ότι ο Άγιος Βασίλης είναι υπαρκτό πρόσωπο. Χαµογελάω, ο αστεϊσµός ανοίγει µια χαραµάδα αισιοδοξίας παρά κι ενάντια στη λογική, και στη συνέχεια αφήνω να διεισδύσει στο µυαλό µου η σκέψη πως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ και που νοιάζοµαι, και άνθρωποι που πιθανότατα µε συµπαθούν, και έχω ακόµη πολλά επεισόδια να δω από τηλεοπτικές σειρές που έµαθα πρόσφατα να κατεβάζω από το ίντερνετ, και ταινίες, µερικές πολύ όµορφες ταινίες που θέλω να δω και να ξαναδώ, και βιβλία που θέλω να διαβάσω, και να πιω ένα ποτήρι µπίρα, και να µάθω στον ανιψιό µου πώς φτιάχνεται ένα ντράι µαρτίνι. Είµαι η Αλληλεγγύη. Είµαι σωσίβιο που θα σώσει τους ναυαγούς, το µάννα για τους πεινασµένους, η ελπίδα για τους ανέστιους. 
 
Είµαι η Φιλία. Αυτή που δένει τους ανθρώπους και τους συντροφεύει στις χαρές και στις λύπες, που γίνεται στήριγµα ζωής και άδολης συµπαράστασης. 
 
Είµαι ο Άλλος. Νοιάζοµαι, βοηθώ, υπερασπίζοµαι, διεκδικώ γι’ αυτούς που η ζωή έχει εξαθλιώσει. 
 
Είµαι η Κοινότητα των καλών ανθρώπων, όσων κατάφεραν να διασώσουν µέσα στη βαρβαρότητα την ευγένεια της ψυχής, τη χαρά της προσφοράς χωρίς ανταπόδοση, που πολεµούν για ιδανικά, που κρύβουν το φόβο τους και ορµούν µπροστά, που ελπίζουν σε έναν δικαιότερο κόσµο.
 
Είµαι πλοίο ακυβέρνητο στη θάλασσα του παρόντος, ταξιδευτής χωρίς σκοπό, επιζών ναυαγός, λαθρεπιβάτης της ουτοπίας. Είµαι εγώ και χαίροµαι πολύ για τη γνωριµία.    
 
Σκίτσο του Altan

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ