Τα χάδια της ίασης
Μία σεξουαλική συνοδοιπόρος δίνει στα άτομα με αναπηρία το δικαίωμα στην αγκαλιά, τη ζεστασιά, την ερωτική οικειότητα, υπογραμμίζοντας τον θεραπευτικό χαρακτήρα αυτής της σχέσης.
Κείμενο: Anne Brockmann
Η Τζέσικα Φίλιπς είναι σεξουαλική συνοδοιπόρος. Δίνει τη δυνατότητα σε άτομα με αναπηρίες να αποκτήσουν σεξουαλικές εμπειρίες που δεν θα μπορούσαν να έχουν χωρίς τη βοήθειά της. H ζήτηση είναι μεγάλη, όπως και οι παρανοήσεις σε σχέση με τη δουλειά της. Εκείνη συνίσταται στην παροχή βοήθειας σε άτομα με αναπηρίες να γευτούν τη συναισθηματική οικειότητα, να γίνουν πραγματικοί κύριοι του σώματός τους και να έχουν θετικές ερωτικές εμπειρίες.
Η Τζέσικα και ο Μάρτιν είναι ξαπλωμένοι μαζί, γυμνοί και οι δύο. Έχουν χρόνο μόνον ο ένας για τον άλλον. Αγγίζονται, κoιτάζει με γλυκύτητα ο ένας τον άλλον κι αισθάνεται τη ζεστασιά του σώματός του, μένουν σφιχταγκαλιασμένοι για αρκετά λεπτά. Βιώνουν μια αληθινή τρυφερότητα. Ύστερα από αρκετά αγγίγματα, ο Μάρτιν φθάνει σε οργασμό.
Το εκπληκτικό είναι ότι η Τζέσικα και ο Μάρτιν δεν είναι ζευγάρι. Εκείνος πληρώνει για να περνάει χρόνο με την Τζέσικα, η οποία είναι σεξουαλική συνοδοιπόρος. Αυτή είναι η δουλειά της εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Καλείται, δε, διαρκώς να αποδομεί εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με αυτό που κάνει.
«H έλλειψη ιδιωτικότητας σε ιδρύματα, πελαγωμένοι γονείς, που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις σεξουαλικές ανάγκες των έφηβων τέκνων τους, ηλικιωμένοι με συμπεριφορικές διαταραχές που παρενοχλούν το προσωπικό μονάδων φροντίδας – εκεί ακριβώς είναι που αρχίζει η δουλειά ενός σεξουαλικού συνοδοιπόρου», εξηγεί η Τζέσικα. «Το θέμα είναι πώς μπορείς με τον καλύτερο τρόπο να συνδυάσεις τη σεξουαλικότητα με την όποια αναπηρία».
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Η διάκριση μεταξύ σεξουαλικής συνοδοιπορίας και πορνείας είναι σημαντική για την Τζέσικα, καθώς η συναισθηματική φροντίδα συνιστά την ύψιστη προτεραιότητά της. Υπογραμμίζει ότι γεννάται σχεδόν μια ψυχοθεραπευτική σχέση με τους πελάτες της. Νιώθει για εκείνους στοργή, ενσυναίσθηση, αγάπη. Ο πελάτης πληρώνει στο τέλος, όχι, όμως, για κάποια συγκεκριμένη υπηρεσία. Και αυτό επειδή ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού με την Τζέσικα, που συνήθως διαρκεί 90 λεπτά, δεν είναι κατηγορηματικά συμφωνημένο από πριν – υπάρχει ο αυθορμητισμός της στιγμής.
Αν και η Τζέσικα δεν επιτρέπει τα φιλιά και τη συνουσία, κάθε σεξουαλικός συνοδοιπόρος θέτει τα δικά του όρια. Χάρη στη συντροφικότητα που οι πελάτες βιώνουν με την Τζέσικα μπορούν να φτάσουν στη σεξουαλική ικανοποίηση ή να ενδυναμωθούν, ώστε να βάλουν οι ίδιοι όρια σε μία ενδεχόμενη σχέση. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται, συνήθως, έξι συναντήσεις. «Κατά τη διάρκεια αυτών των ραντεβού, πολλοί για πρώτη φορά αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές μορφές αγγίγματος – καταλαβαίνουν ότι μπορούν να είναι κυρίαρχοι, επιφυλακτικοί, κτητικοί, ανιδιοτελείς, προσεκτικοί», λέει η Τζέσικα. «Εδώ κυρίως προσπαθούμε να δοκιμάσουμε πράγματα και να εξοικειωθούμε με αυτά. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, συχνά δεν υπάρχει έρωτας, πόθος και επιθυμία. Το ζητούμενο είναι να ανακαλύψει κάποιος το σώμα και τη σεξουαλικότητά του και να μπορέσει
να την εκφράσει».
Μεταξύ των πελατών της υπάρχουν και γυναίκες που είχαν βιώσει κάποια κακοποιητική ή βίαιη εμπειρία σε σχέση με τη σεξουαλικότητα. Για να μπορέσουν, σταδιακά, να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στους άλλους, επισκέπτονται την Τζέσικα για ένα ταντρικό μασάζ, για παράδειγμα, που περιλαμβάνει την περιοχή των γεννητικών οργάνων. Δεν είναι, επίσης, ασυνήθιστο άνδρες που επισκέπτονται την Τζέσικα να έχουν κι εκείνοι κάποιες τραυματικές σεξουαλικές εμπειρίες.
ΕΠΩΔΥΝΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
«Πολλές φορές, οι οικείοι τους, με καλή προαίρεση, τους πηγαίνουν σε έναν οίκο ανοχής. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι τελείως λάθος», τονίζει η Τζέσικα.
«Έχετε ποτέ επιχειρήσει να μετακινήσετε ένα άτομο με σοβαρές και πολλαπλές αναπηρίες από ένα καροτσάκι και να το γδύσετε; Αυτό απαιτεί ειδικές γνώσεις, χρόνο, ενσυναίσθηση και επικοινωνία, που πολλές φορές εκφράζονται μη λεκτικά. Οι νοσοκόμες εκπαιδεύονται γι’ αυτό. Η ιδέα, όμως, ότι η δουλειά τελειώνει μόνον με οργασμό μερικές φορές οδηγεί σε οδυνηρή υπερδιέγερση τoυ πέους», συνεχίζει.
Η Τζέσικα αλληλεπιδρούσε και εργαζόταν με άτομα με αναπηρία από την παιδική της ηλικία. Μεγάλωσε κοντά στο ίδρυμα Ludwigsburg Karlshohe που φροντίζει ανθρώπους με σωματικές και νοητικές αναπηρίες. Τα άτομα αυτά τα συναντούσε συχνά στην εκκλησία. «Μοιραία», λέει, «δεν ανέπτυξα το αίσθημα της ντροπής». Μετά την αποφοίτησή της από το λύκειο, εργάστηκε για ένα χρόνο ως εθελόντρια σε μία μονάδα φροντίδας ατόμων με αναπηρία στη Στουτγκάρδη. Εκεί ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τις κυρίαρχες στάσεις και τα στερεότυπα αναφορικά με τις σεξουαλικές τους ανάγκες. «Παρατήρησα ότι πολλοί τρίβονταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα στο στρώμα ενώ έριχναν έναν υπνάκο ή άρχιζαν να αυνανίζονται μόλις τους έβγαζαν για λίγο το εσώρουχο. Οι συνάδελφοι γελούσαν μ’ αυτό και ξανάβαζαν γρήγορα το εσώρουχο. Oι προσπάθειές μου να θέσω επί τάπητος το ζήτημα απέβησαν άκαρπες», θυμάται η Τζέσικα. Παρόμοιες εμπειρίες βίωσε και κατά τη διάρκεια των σπουδών της στη νοσηλευτική.
Η Τζέσικα έγινε σεξουαλική συνοδοιπόρος μέσω ενός ταντρικού μασάζ. «Μία φίλη μου είχε δηλώσει συμμετοχή σε ένα σχετικό σεμινάριο, αλλά δεν μπόρεσε να το παρακολουθήσει γιατί έσπασε το πόδι της. Την αντικατέστησα εγώ, κι έτσι ξεκίνησαν όλα», φέρνει στη μνήμη της. Γρήγορα έμαθε διάφορες τεχνικές μασάζ, τις οποίες παρέχει μέχρι και σήμερα. Τελικά, διεύρυνε τις υπηρεσίες της, περιλαμβάνοντας τη σεξουαλική συνοδοιπορία. Δεν υπάρχει ακόμη αναγνωρισμένη εκπαίδευση για το επάγγελμά της. Σήμερα, μια ενενηντάλεπτη συνάντηση μαζί της κοστίζει 135 ευρώ. Σε σπάνιες περιπτώσεις, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει αυτό το ποσό, αλλά οι περισσότεροι πελάτες πληρώνουν από την τσέπη τους.
Η Τζέσικα (που εργάζεται στην πόλη Λαϊνφέλντεν-Εχτερντίνγκεν της Γερμανίας), γίνεται σωστή επαγγελματίας στη δουλειά της, ενώ το προσωνύμιό της είναι «παιδική ψυχή». «Μια πελάτισσα μου το έδωσε», μας λέει. « Πίστευε ότι εξέφραζε την αμεροληψία με την οποία έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους». Όταν τελειώνει την εργασία της, η Τζέσικα γυρίζει στο σπίτι της, όπου την περιμένει η οικογένειά της.Το ντους που κάνει είναι το τελετουργικό της με το οποίο αφήνει τη δουλειά της για να επιστρέψει στην οικία της. «Κατά τη διάρκεια της δουλειάς, είμαι ολοκληρωτικά ο εαυτός μου και απόλυτα παρούσα. Τα μύχια της ψυχής μου, όμως, ανήκουν μόνο σε εμένα και την οικογένειά μου», καταλήγει.
Φωτογραφία: Mikhail Nilov/ Pexels