03/10/2022
Ο καλπασμός της στοργής
Βόσκουν και τρέχουν ελεύθερα, δέχονται ακόμη και περιποίηση πεντικιούρ. Η ιδιοκτήτρια μιας φάρμας στην Εύβοια σώζει εγκαταλελειμμένα άλογα από την ασιτία και την κακοποίηση, υπενθυμίζοντας τις ευθύνες μας απέναντι στα ζώα.
Συνέντευξη της Νάνσυ Κουρέλλου στη Νικολία Αποστόλου
Μερικά μόλις μέτρα από τη θάλασσα της Αγίας Άννας στη βόρεια Εύβοια, έξι άλογα, η Σιμούν, η Φωτούλα, ο Φίλιππος, η Νεφέλη, η Τσιπίτα, η Κασσάνδρα, και δύο γαϊδουράκια, η Βαρβάρα και η Έλενα, ζουν αρμονικά σε 17 πευκόφυτα στρέμματα. Στην παρέα τους έχουν και σκυλιά και γατιά, όλα πρώην αδέσποτα. Εδώ τα πρωινά ξεκινάνε νωρίς. Οι κουβάδες γεμίζουν με άχυρο και νερό. Την ώρα που όλοι παίρνουν το πρωινό τους, ξεκινάει η καθαριότητα και ειδικά των περιττωμάτων που βρίσκονται διασπαρμένα στο χώρο. Αργότερα, ελέγχεται η περίφραξη και ύστερα ξεκινάει η περιποίηση των ζώων. Σαν σε ανθρώπινο κομμωτήριο, πρώτα το χτένισμα και μετά το πεντικιούρ. Αφού είναι όλοι έτοιμοι, έρχεται η βόλτα, με τα άλογα να βόσκουν και να τρέχουν ελεύθερα, χωρίς σέλα, στην παραλία και στο δάσος.
Όλες αυτές τις δουλειές τις κάνει μία γυναίκα μόνη της: η Νάνσυ Κουρέλλου, γυμνάστρια και εκπαιδεύτρια ιππασίας. Η Νάνσυ άφησε τη ζωή της στην Αθήνα πριν από εννιά χρόνια για να σώσει τα εγκαταλελλειμένα άλογα που, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, ο ιδιοκτήτης τους τα εγκατέλειψε.
«Επειδή ήταν πεινασμένα και με χρειάζονταν, έπρεπε να έρθω», εξηγεί η Νάνσυ. «Δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο να πάρω την απόφαση. Τα είχα φροντίσει ενώ ήταν ακόμα με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη τους. Άμα τα ξέρεις, τα έχεις αγαπήσει, τα έχεις δει να γεννιούνται, δεν μπορείς να πεις δεν πειράζει που δεν έχουνε να φάνε».
ΠΟΛΥΜΗΝΗ ΑΝΑΡΡΩΣΗ
Όταν τα πρωτοβρήκε, ήταν τόσο αδύνατα που φαινόντουσαν τα πλευρά τους, ενώ σε άθλια κατάσταση ήταν και το τρίχωμά τους, ένας από τους βασικούς δείκτες της υγείας των αλόγων. Οι στάβλοι ήταν επικίνδυνοι πλέον, αφού έπεφταν τα ταβάνια. Τα άλογα ήταν πολύ βρόμικα, τα νύχια τους ήταν σάπια και ζούσαν μέσα στις ακαθαρσίες τους και τις λάσπες. Μερικά ήταν τρομοκρατημένα και είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον άνθρωπο. Χρειάστηκαν μήνες ιατρικής φροντίδας, καλής διατροφής
και πολλών εξόδων για να συνέλθουν.
Η Νάνσυ πλέον μένει μαζί τους μέσα στο δάσος, σε ένα τροχόσπιτο με ηλεκτρικό ρεύμα από ηλιακούς συλλέκτες. «Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έμενα εδώ για τόσο πολύ και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μείνω. Έφυγα από την Αθήνα, τη δουλειά μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου, τα χόμπι μου και ήρθα εδώ στη φύση, όπου είναι απολύτως όμορφα, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Κάνω τα πάντα μόνη μου. Φροντίζω τα άλογα, τα νύχια τους, την προπόνησή τους, την κοπριά, τους φράκτες, ακόμα κι αν βρέχει ή χιονίζει», επισημαίνει η Νάνσυ.
Δυστυχώς, όμως, η νέα οικονομική κρίση που ήρθε με τον κορωνοϊό έχει φτάσει και στη βόρεια Εύβοια, αφού φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν ήρθαν οι τουρίστες που επισκέπτονταν τη φάρμα. Οι ανάγκες, ωστόσο, συνεχώς μεγαλώνουν, αφού έχουν προστεθεί και άλλα άλογα στην ομάδα, μερικά όπως η Φωτούλα με ψυχολογικά προβλήματα. «Η Φωτούλα μεγάλωσε σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων με δύο άγρια ροντβάιλερ, το οποίο φυσικά είναι λάθος περιβάλλον για ένα άλογο. Επειδή την πήραν από τη μητέρα της όταν ήταν μόλις δύο μηνών, βρέθηκε να αντιγράφει τη συμπεριφορά των σκυλιών», μας λέει η Νάνσυ, ενώ η Φωτούλα διακόπτει τη συζήτηση δαγκώνοντας την μπλούζα της. «Τώρα να, συμπεριφέρεται σαν σκύλος, δηλαδή δαγκώνει, θέλει προσοχή, περιχαράσσει το χώρο της. Ακόμα και την ξηρά τροφή των σκύλων τρώει. Τα άλογα πρέπει να είναι με τα άλογα και να έχουν χώρο να τρέξουν, να βοσκήσουν, να ξυστούν. Εδώ,αργά αργά, ενσωματώνεται με τα άλλα άλογα και αρχίζει να καταλαβαίνει τη γλώσσα τους».
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι περιπτώσεις κακοποίησης και εγκατάλειψης ζώων συνεχίζονται, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια το νομικό πλαίσιο έχει αυστηροποιηθεί. Τα άλογα αποτελούν μία καινούρια μόδα, πολλοί σκέφτονται ότι παίρνουν ένα άλογο και μετά από λίγο το αμολάνε σε ένα χωράφι.
ΠΑΡΑΜΕΛΗΜΕΜΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
«Όπως και με τα οικόσιτα, πολλοί δεν έχουν γνώση τού τι σημαίνει να φροντίζεις ένα άλογο», συνεχίζει η Νάνσυ, ενώ η Φωτούλα δεν έχει ξεκολλήσει από πάνω της. «Τα άλογα ζουν 30 με 35 χρόνια και έχουν πολλές ευθύνες. Στην Αθήνα, η φροντίδα τους μπορεί να κοστίσει 500 ευρώ το μήνα. Δεν είναι ένα σκυλάκι να το ταΐζεις μία φορά την ημέρα και τελείωσε ή ένα γατάκι, που μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας στις διακοπές. Τα άλογα αναγκαστικά θέλουν χρόνο. Ούτε μπορείς να πεις “έδωσα πανελλήνιες ή γέννησα και τα αφήνω”. Έχουμε υποχρεώσεις απέναντί τους και κοστίζουν για να τα σταβλίζεις, να τα εμβολιάζεις, να φροντίζεις τα νύχια τους ή τα δόντια τους. Είναι πολύ ευαίσθητα ζώα και πρέπει να έχεις κάποιον να τα προσέχει, αλλιώς πεθαίνουν εύκολα. Στην Ελλάδα, είμαστε αρκετά πίσω σε σχέση, για παράδειγμα, με την Ολλανδία ή τη
Γερμανία. Δεν έχουμε παιδεία, είμαστε ανεύθυνοι στη φροντίδα των ζώων. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει στην αρχή και μετά το αφήνουμε το αλογάκι».
Ακόμα και σήμερα, άνθρωποι της περιοχής αφήνουν στην πόρτα της Νάνσυ γατάκια και σκυλάκια. Μια γυναίκα που βρίσκεται μόνη της στην ελληνική επαρχία να φροντίζει άλογα και αδέσποτα δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο και αποδεκτό στην περιοχή. Μάλιστα, πριν από μερικούς μήνες, η Νάνσυ δέχθηκε επίθεση από έναν άνδρα της περιοχής, ο οποίος ενοχλήθηκε από τα σκυλιά της, με αποτέλεσμα να της σπάσει τη μύτη. Η αστυνομία δεν έφτασε ποτέ και η Νάνσυ χρειάστηκε χειρουργείο.
«Είμαι λίγο κουρασμένη με το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν τα ζώα. Πρέπει συνεχώς να παλεύω με ανθρώπους που ενοχλούνται από κάτι. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω, αλλά με τον μοναδικό μου γείτονα είμαστε στο δικαστήριο», υπογραμμίζει. Παρ’ όλ’ αυτά, η Νάνσυ δεν εγκαταλείπει. «Ιδανικά, θα ήθελα βοήθεια και από ανθρώπους που γνωρίζουν τα άλογα. Γενικά, όλα είναι με χορηγίες και με υιοθεσίες. Θα ήταν ωραία να υπήρχε σταθερή στήριξη, να ήμασταν σε ένα μόνιμο χώρο, δικό μας, όπου να ερχόταν και ένας πεταλωτής για να κάνει τα νύχια, να μην τα κάνω όλα εγώ. Όχι πως δεν έρχεται γιατρός, αλλά θα μπορούσαμε να κάνουμε πιο συχνές εκπαιδεύσεις των αλόγων. Παρά τις δυσκολίες, το ομορφότερο θέαμα είναι να βλέπεις τα άλογα να τρέχουν όλα μαζί στο δάσος και την παραλία, εκτός θερινών μηνών, όπου και υπάρχει κόσμος. Υπάρχει η θάλασσα, το οικόπεδο είναι πολύ μεγάλο. Λατρεύω ότι τα άλογα έχουν την ελευθερία τους εδώ», καταλήγει η Νάνσυ.
Φωτογραφία: Νικολία Αποστόλου
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
Newsletter