Φορώντας το γιλέκο των αγγέλων
Ήταν Πέμπτη 18 Απριλίου, όταν το θλιβερό νέο χτύπησε την πόρτα της «σχεδίας», συγκλονίζοντας όλους μας. Η Ελένη Αγγελή, η δική μας Ελένη, ένας από τους ανθρώπους της «σχεδίας» μας, είχε φύγει το προηγούμενο βράδυ από κοντά μας, πρόωρα, στα 53 της χρόνια, πέφτοντας θύμα τροχαίου δυστυχήματος στο δρόμο για το σπίτι της, λίγη μόλις ώρα αφού είχε ολοκληρώσει τη δουλειά της στο «πόστο». Ο οδηγός μιας μοτοσικλέτας παραβίασε το κόκκινο και την παρέσυρε, με αποτέλεσμα να βρει ακαριαίο θάνατο. «Και πάνω που είχε αρχίσει να ξαναστέκεται στα πόδια της, να ξανακερδίζει την ίδια της τη ζωή και να έχει αφήσει για τα καλά πίσω της τους εφιάλτες του παρελθόντος», σχολιάζαμε γεμάτοι οδύνη και συντριβή στα γραφεία της «σχεδίας».
Η Ελένη μάς είχε κάνει την τιμή να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της ιστορία, την οποία δημοσιεύσαμε στην τελευταία σελίδα του τεύχους Ιανουαρίου (#55) του περιοδικού. «Ως άμυνα, είχα γίνει αντικοινωνικός άνθρωπος. Πλέον, απολαμβάνω την επαφή μου με τον κόσμο. Ξαναβρήκα το χαμόγελο που είχα χάσει», μας είχε πει, ανάμεσα σε άλλα, για τη ζωή της.
Όμως, η δημοσίευση της ιστορίας της Ελένης είχε και συνέχεια.
Λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του τεύχους, δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα. Ήταν από την αναγνώστριά μας κ. Τερέζα Ξαγοράρη. Μας εξομολογήθηκε ότι συγκλονίστηκε από την ιστορία της Ελένης. Τη θυμόταν την Ελένη, αφού είχε αγοράσει περιοδικό από τα χέρια της, και θέλησε να τη βοηθήσει. Ανέλαβε, λοιπόν, να της πληρώσει τα πολλά ενοίκια και τους λογαριασμούς που όφειλε και την είχαν φέρει στα πρόθυρα της έξωσης. Πήγε, μάλιστα, και ένα βήμα παραπέρα, καταβάλλοντας και νοίκια για τους επόμενους μήνες, μέχρι τον Ιούνιο. «Θέλω να τη βοηθήσω σαν να είμαι η μητέρα της και αυτή την πράξη τη θεωρώ υποχρέωση στους ανθρώπους που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται καθημερινά». Έκλαιγε και η Ελένη όταν της το είπαμε από το τηλέφωνο, αλλά και την επόμενη μέρα που ήρθε στο γραφείο: «Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω», μας έλεγε. «Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω για αυτή τη γυναίκα. Θα της σταθώ σαν να είμαι κόρη της. Ευχαριστώ και τη “σχεδία”, χωρίς το περιοδικό δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο».
Βαθιά συντριβή και οδύνη ένιωσε και η κ. Ξαγοράρη στο άκουσμα του αδόκητου χαμού της Ελένης. Λίγες ημέρες αργότερα, ένας φάκελος έφτασε στο γραμματοκιβώτιο της «σχεδίας». Ήταν το αποχαιρετιστήριο γράμμα της κυρίας Ξαγοράρη στη δική της Ελένη, στη δική μας Ελένη.
«Ελένη μου, καλό μου κορίτσι, “παιδί μου”. Ήσουν ένα κόκκινο γιλέκο που έγραφε στην καρτούλα το όνομά σου. Περίμενες υπομονετικά να δώσεις τη “σχεδία” σ’ αυτούς που περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά σου ή στους λίγους που την αγοράζουν χαρίζοντάς σου κι ένα χαμόγελο. Μόλις πριν από λίγους μήνες, διάβασα την ιστορία της ζωής σου. Έτσι σε γνώρισα, έτσι σε έμαθα και τον Απρίλιο στις 18 σε χάνω. Τέσσερις μήνες, μία απλή γνωριμία μας, που σε έκανε να με αποκαλέσεις στο τεύχος #56 της “σχεδίας”: “Θα της σταθώ σαν να είμαι κόρη της”. Σε κάποιο τηλεφώνημά μας, σου είπα κι εγώ: “Σκέψου ότι θα μπορούσα να είμαι η μαμά σου, που έχασες πριν από λίγους μήνες”. Σ’ ευχαριστώ που θα ήθελες να σταθείς δίπλα μου. Θα χρειαζόμουν και εγώ τώρα, στην ένατη δεκαετία της ζωής μου, μία νέα γυναίκα 52 ετών όπως εσύ να μου χαμογελάει. Τώρα που βελτιώθηκε το πρόβλημα και με τα διάφορα χρέη σου. Θα μου έδινες δύναμη σε πολλά. Όταν διάβασα τη ζωή σου, σε φαντάστηκα σαν κι εκείνο το αρνάκι που χάθηκε από το κοπάδι, μόνο, έρημο, τρομαγμένο, βασανισμένο που ο ίδιος ο Χριστός το έψαξε, το βρήκε, το πήρε στην αγκαλιά Του και το γύρισε στο ποίμνιό Του. Όχι για πολύ, όμως. Έφυγες με τον ίδιο τραγικό τρόπο όπως ο σύντροφός σου, όταν νιόπαντρη ακόμα τον έχασες από τροχαίο. Τώρα φοράς το γιλέκο της “σχεδίας”, μόνο που είναι άσπρο, για να μην ξεχωρίζεις από τους αγγέλους του ουρανού. Μπορείς τώρα που είσαι κοντά στον Θεό να ζητάς την προστασία Του για τους ανθρώπους της “σχεδίας” που σας βοηθούν, για τους συναδέλφους σου πωλητές που προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, για τη οικογένεια του αδερφού σου, και αν θέλεις να με θυμάσαι και μένα, όπως εγώ θα σε επικαλούμαι στη προσευχή μου σαν να είσαι κοντά μου, όπως όταν πρωτοειδωθήκαμε σ’ εκείνο το σφιχταγκάλιασμα την 10η Φεβρουαρίου που φόρεσα το γιλέκο σου σαν εθελόντρια, λίγο πριν σου το παραδώσω. Πόνεσα πολύ που έφυγες τόσο γρήγορα από κοντά μας, όμως είμαι περήφανη που σε γνώρισα, έστω για τόσο λίγο. Είσαι μια ηρωίδα της ζωής. Έπεσες πολλές φορές, πάλεψες, σηκώθηκες και στάθηκες στα πόδια σου με αξιοπρέπεια. Λυπάμαι που δεν θα μπορείς, καλό μου κορίτσι, να μου σταθείς σαν “κόρη μου” γιατί ο Θεός σε ήθελε κοντά Του. Παρόλο που δεν μπορώ να πάρω τη θέση της αγαπημένης σου μητέρας, άφησέ με να σου πω “σ’ αγαπώ” και σου εύχομαι αιώνια γαλήνη.
“Η μαμά σου”
Τερέζα Ξαγοράρη».
Newsletter