Χριστόφορος Ψωρράκης
Γεννήθηκα το 1955 στο Καστέλλι Πεδιάδος του νομού Ηρακλείου, το οποίο ήταν ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου. Την είχε στείλει ο πατέρας μου να γεννήσει εκεί για λόγους ασφαλείας. Εκείνος ήταν αξωματικός του στρατού και εκπαίδευε μυστικά μαχητές της ΕΟΚΑ στα Γιάννενα. Λόγω της δουλειάς του, γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα.
Όντας τριών μηνών, από το Καστέλλι πήγαμε στα Γιάννενα, όπου κάτσαμε δυο χρόνια. Ακολούθησαν η Κέρκυρα, η Κόνιτσα, το Ηράκλειο, η Καρδίτσα, τα Φάρσαλα, για να αποφοιτήσω από το εξατάξιο γυμνάσιο ως Ζωσιμάς στα Γιάννενα. Το καλύτερο σπίτι που είχαμε μείνει ήταν στη Φιλλιπιάδα, όταν πήγαινα Τετάρτη και Πέμπτη Δημοτικού. Ήταν μια αλπική βίλα που νοικιάζαμε από έναν γιατρό, ενώ ο περίβολος έφτανε τα τέσσερα στρέμματα.
Το πέρασμά μου από το αγροτικό δημοτικό σχολείο της Φιλιππιάδας ήταν εμπειρία ζωής. Εγώ είχα αναλάβει χρέη σητροτρόφου, άλλοι μαθητές ήταν αμπελουργοί, άλλοι μελισσοκόμοι. Βοηθούσαμε, όμως, ο ένας τον άλλον. Κάπιοι συμμαθητές μού έφερναν φύλλα μουριάς, τους συνέδραμα εγώ στη συλλογή των σταφυλιών.
Με την επιβολή της δικτατορίας, ο πατέρας μου είχε περιπέτειες. Το 1967, πέρασε από στρατοδικείο, ενώ, το 1973, μετά το κίνημα του Ναυτικού, ο Ιωαννίδης τον αποστράτευσε, ενώ δεν του έδιναν και σύνταξη. Την ίδια χρονιά, πέρασα στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ήταν ένας αναγκαστικός συμβιβασμός με τους γονείς μου. Εγώ ήθελα να μπω στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, αλλά δεν είχαν τα χρήματα να με σπουδάσουν στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές, εργαζόμουν και ως μπετατζής, ενώ το 1975 παράτησα το πανεπιστήμιο και έδωσα σε ένα διαγωνισμό που είχε προκηρύξει ο ΟΤΕ. Πέρασα 13ος. Μάλιστα, ως νέο υπάλληλο στα Γιάννενα, μου είχαν αναθέσει και το πενταετές τηλεπικοινωνιακό σχέδιο αναπτυξης της Ηπείρου, το οποίο έφερα εις πέρας. Έτσι, στη συνέχεια, έγινα επιτελικός. Παράλληλα με τον ΟΤΕ, εργαζόμουν και ως ταμπελάς. Βοηθούσα τον κουμπάρο μου. Εκείνος ήταν ο καλλιτέχνης και εγώ έκανα την εγκατάσταση.
Το 1986, πήρα μετάθεση στην Αθήνα, στη Διεύθυνση Προσωπικού, ενώ δούλευα ταυτόχρονα και ως βαφέας. Έβαφα διαμερίσματα. Ανέβαινα τα Σαββατοκύριακα στα Γιάννενα, όπου έμενε η γυναίκα μου. Έφυγα από τον ΟΤΕ το 1992. Ήδη ένα χρόνο νωρίτερα, είχα ανοίξει μια επιχείρηση πληροφορικής, και συγκεκριμένα μηχανογραφικής υποστήριξης εταιρειών. Η επιχείρηση ήταν στο όνομά της, αλλά μετά το διαζύγιο, το 1993, πέρασε στο δικό μου όνομα. Την κράτησα ανοιχτή ώς το 2014. Δεν μπορούσα πια να αντέξω οικονομικά, ενώ είχα και χρέη.
Ήρθα στην Αθήνα, όπου και προσπάθησα να βρω δουλειά στο χώρο της πληροφορικής. Χωρίς, όμως, αποτέλεσμα. Για τρία χρόνια, ώς το 2017, έμενα στον ξενώνα ενός ιερού ναού στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί έκανα και μαστοροδουλειές. Πλέον, μένω σε ένα γραφείο 18 τετραγωνικών μέτρων σε κεντρική στοά της πόλης, όπου και πληρώνω ενοίκιο. Από το 2017, βιοπορίζομαι ως ρακοσυλλέκτης, μαζεύω μπουκάλια.
Μια φίλη ήταν που με προέτρεψε να έρθω στη «σχεδία». Της οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο στα μέσα του Γενάρη. Δεν αισθάνθηκα καμία ντροπή. Ήταν για μένα οικονομικά μεγάλη ανακούφιση. Με τα χρήματα που έβγαλα από τη «σχεδία» το πρώτο διάστημα, μαζί με αυτά που είχα συγκεντρώσει από την άλλη μου δουλειά, που τη συνεχίζω τα βράδια, κατάφερα και πλήρωσα δύο λογαριασμούς ρεύματος, ώστε να μη μου το κόψουν.