Στέφανος Νισίρ, 34 ετών
Γεννήθηκα σε μία μέση αστική οικογένεια. Δεν ζούσαμε πλουσιοπάροχα, αλλά δεν μας έλειψε και ποτέ τίποτα. Ο πατέρας μου είναι συριακής καταγωγής, ενώ η μικρή μου αδερφή είναι άτομο με αναπηρία και χρειάζεται συνεχώς κάποιον κοντά της για να την βοηθά. Για το λόγο αυτό, επέλεξα να μην απομακρυνθώ από το πατρικό, ώστε να μπορώ να δίνω τη βοήθειά μου όποτε χρειάζεται. Λόγω τη μικτής καταγωγής μου και του ότι σαν χαρακτήρας ήμουν αρκετά κλειστός, αντιμετώπισα πολύ συχνα ρατσιστικές και βίαιες συμπεριφορές από τους συμμαθητές μου, κάτι που συνάντησα και αργότερα στο στρατό. Άλλαξα σχολείο προκειμένου να αποφύγω τις επαφές. Καθημερινά πήγαινα από τη Ραφήνα, όπου ζούσαμε, σε Εσπερινό λύκειο στους Αμπελόκηπους. Αυτό μου έκανε καλό γιατί «ενηλικιώθηκα» νωρίτερα, έγινα πιο δυνατός και κατάφερα να απαγκιστρωθώ από διάφορες καταστάσεις.
Δεν ήθελα να γίνω ξυλουργός, όπως ο πατέρας μου. Παράλληλα με τις σπουδές μου στην Θεολογία άρχισα να κάνω διάφορες δουλειές και, μόλις αποφοίτησα,άρχισε η περιπέτεια με τις εργασιακές σχέσεις.
Έκανα πάρα πολλές δουλειές, μεταξύ άλλων, διανομή φυλλαδίων, σερβιτόρος σε εστιατόρια, διανομέας και πωλητής θέσεων σε τοπικό έντυπο, φορτοεκφορτωτής. Στο αντικείμενό μου δούλεψα μόνο μια σεζόν σε φροντιστήριο όπου δίδασκα συναδέλφους μου που ήθελαν να δώσουν για τον ΑΣΕΠ, αλλά πληρώθηκα ελάχιστα. Η δουλειά που έκανα τα τελευταία χρόνια ήταν οι πωλήσεις τηλεπικοινωνιακών προϊοντων. Εργαζόμουν σε μια εταιρεία και σε λίγους μήνες εκτιμήθηκε η προσπάθειά μου και έγινα βοηθός προϊσταμένου. Μετά άλλαξε το εργασιακό καθεστώς και όλο το τμήμα άλλαξε εταιρεία. Δυστυχώς, ο εργοδότης ήταν χαρτοπαίκτης. Έπαιζε τους μισθούς μας στα «πράσινα» τραπέζια, παρ’όλο που από τα κεντρικά μας διαβεβαίωναν ότι οι μισθοί έχουν δοθεί. Αυτό κράτησε περίπου ένα χρόνο, όταν και στραφήκαμε δικαστικά εναντίον του κι εγώ βρήκα δουλειά μετά από τρεις μέρες και, μάλιστα, στο ίδιο πάροχο, αλλά σε άλλο συνεργάτη.
Έμεινα περισσότερο από δύο χρόνια και μετά άρχισαν πάλι τα προβλήματα, με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό να σταματήσει. Τα επόμενα δύο χρόνια συνεργάστηκα με εταιρεία. Γύρισα πάλι στον καλό μου εαυτό. Απέδιδα, δούλευα σωστά. Κάποια στιγμή ήρθαμε σε σύγκρουση με τη σύζυγο του ιδιοκτήτη και με απέλυσε. Από εκεί και πέρα ήρθε ένας χρόνος υποσχέσεων και ανεργίας.
Ξαφνικά, γνώρισα τη σχεδία. Είδα μια πωλήτρια του περιοδικού. Της ζήτησα το τεύχος. Έκανα μια πολύ γρήγορη ανάγνωση, είδα ότι μου άρεσε και σαν ύλη. Από το υστέρημά μου έδωσα τα τρία ευρώ και αγόρασα το περιοδικό από την μετέπειτα συνάδελφό μου. Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι η πωλήτρια μου έδωσε απόδειξη. Ότι σεβόταν τα χρήματα που θα έπαιρνε από τον αναγνώστη. Τη ρώτησα πως θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ και της ζήτησα το τηλέφωνό της να το παίρνω από την ίδια. Όταν ξανασυναντηθήκαμε της είπα ότι είμαι κι εγώ άνεργος και αν υπάρχει περίπτωση να το κάνω κι εγώ. Λίγο καιρό αργότερα, δώσαμε ραντεβού και με οδήγησε στο γραφείο. Μετά από μια περίοδο ευχάριστης προσμονής εντάχθηκα κι εγώ στο δίκτυο πωλητών. Εκείνη τη μέρα γύρισα σπίτι με δυο γεμάτες τσάντες από το σούπερ μάρκετ. Με ρωτούσαν οι δικοί μου τι έγινε, τους είπα ότι ξεκίνησα κάτι και ότι πλέον κάποια χρήματα θα έχω στην τσέπη μου και δεν θα είμαι συνέχεια στην ανάγκη να ζητώ να μου δίνουν.
Επέλεξα το μόνιμο πόστο μου, όπου κι εκεί είχα πάει μια φορά τυχαία. Ο πρώτος μήνας ήταν αναγνωριστικός. Μετέπειτα, είδα ότι ο κόσμος αγάπησε και το περιοδικό και εμένα. Δε μπορώ να πω ότι με αφήνει ασυγκίνητο. Το αντίθετο, μου δίνει ενθάρρυνση να συνεχίσω. Εξακολουθώ και δίνω βιογραφικά, γιατί γνωρίζω ότι η «σχεδία» είναι ένα σκαλοπάτι για να πάω παραπέρα.
Έχει ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή μου. Νιώθω πιο χρήσιμος πιο ενταγμένος πιο ενεργός στην κοινωνια. Με χαροποιεί το γεγονός ότι θα βγω στο πόστο και θα πω «καλημέρα» στον κόσμο. Οι κουλουράδες, οι καστανάδες, τα παιδιά πoυ μοιράζουν φυλλάδια ή κάρτες κινητής τηλεφωνίας με κάνουν να νιώθω ασφάλεια. Είναι το εργασιακό μου περιβάλλον.
Δε φοβάμαι πια. Ξέρω ότι πάντα υπάρχει κάποιος για μένα και θα απλώσει το χέρι να βοηθήσει. Θα δώσω εξετάσεις για πτυχίο καθηγητή ή μεταφραστή της αραβικής γλώσσας. Είναι μια ευκαιρία να έχω μια δουλειά που θα μου αρέσει και θα είναι με καλύτερες συνθήκες και απολαβές. Δεν θα ήθελα ποτέ να διακόψω τη σχέση μου με τη σχεδία. Γιατί δεν είμαι άνθρωπος που ξεχνά το ποιοι με βοήθησαν να ξανασηκώσω κεφάλι και να σταθώ στα πόδια μου.
*Τον Στέφανο θα τον συναντήσετε καθημερινά στον σταθμό Μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας