Shedia

EN GR

01/12/2019

Περικλής Παπαδόπουλος, 61 ετών

 
 
«Το γεγονός ότι έχω ένα πρόγραμμα και κάνω κάτι που μου προσφέρει χρήματα, βγαλμένα με τον ιδρώτα μου, έχουν αυξήσει την αυτοπεποίθησή μου. Δεν ζητάω δανεικά για να πάρω τα τσιγάρα μου».
 

 

Η δουλειά αυτή με έχει αλλάξει. Το έχω παρατηρήσει τόσο εγώ όσο και οι γύρω μου. Το γεγονός ότι έχω ένα πρόγραμμα και κάνω κάτι που μου προσφέρει χρήματα, βγαλμένα με τον ιδρώτα μου, έχουν αυξήσει την αυτοπεποίθησή μου.

Γεννήθηκα στη Χίο το 1958. Στην Αθήνα ήρθα το 1963 με όλη μου την οικογένεια, γιατί αρρώστησα σοβαρά και έπρεπε να νοσηλευτώ για λίγους μήνες στο Παίδων. Τίποτα, όμως, δεν είναι μονιμότερο από το προσωρινό. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου πως δεν γινόταν να μετακινηθώ και έτσι εγκατασταθήκαμε σε ένα σπίτι στη Γούβα, στον Άγιο Αρτέμιο. Το νησί μου το επισκέφτηκα ξανά μετά από πολλά χρόνια, όταν ήμουν πια 20 χρονών.

Το δημοτικό σχολείο το τελείωσα στου Ζωγράφου και το εξατάξιο γυμνάσιο στο Ψυχικό. Ήμουν πολύ καλός στη γυμναστική και μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο. Όταν μεγάλωσα, έπαιξα για ένα μικρό διάστημα ερασιτεχνικά στην ομάδα του Αθηναϊκού. Δυστυχώς, ένας τραυματισμός στο γόνατο με ανάγκασε να σταματήσω. Συνέχισα, όμως, να παίζω μπάλα με την παρέα μου. Μαζευόμασταν στον Άγιο Κοσμά και «στήναμε» πρωταθληματάκια. Σήμερα δεν ασχολούμαι πια με το άθλημα, κυρίως λόγω ηλικίας και μειωμένων αντοχών. 

Έχω ασχοληθεί και με το σκάκι. Ο πατέρας μου υπήρξε πρόεδρος ενός σκακιστικού συλλόγου στο Παγκράτι, όπου, μετά το θάνατό του, ανέλαβα για ένα διάστημα καθήκοντα γενικού γραμματέα. Μεταξύ των αναμνήσεών μου από την περίοδο αυτή είναι και ένας δύσκολος αγώνας, τον οποίο είμαι πολύ περήφανος που κατάφερα να κερδίσω. Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε γύρω στις οκτώ το βράδυ και τελειώσαμε στις τέσσερις τα ξημερώματα. Έπαιζα σκάκι μέχρι πριν από δέκα χρόνια, αλλά, όπως όλα τα πράγματα, έκανε και αυτό τον κύκλο του. 

Ο πατέρας μου ήταν τυπογράφος, ένας κλάδος που σήμερα σχεδόν έχει εκλείψει. Είχε δικό του τυπογραφείο στο Παγκράτι, στο οποίο ξεκίνησα να δουλεύω μετά τη θητεία μου στο στρατό. Είναι μια δουλειά που επιβαρύνει πολύ την υγεία, εξαιτίας των μελανιών, αλλά και του αντιμονίου που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή του κράματος των τυπογραφικών στοιχείων. Έμεινα εκεί περίπου 15 χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα μου και λόγω οικονομικών δυσκολιών, το τυπογραφείο έκλεισε. Έπιασα δουλειά ως αλουμινάς, ενώ για ένα διάστημα μοίραζα και φυλλάδια. Έστειλα πολλά βιογραφικά, προσπαθώντας να βρω μια σταθερή εργασία, αλλά λόγω ηλικίας κανείς δεν με προσλάμβανε. 

Τη «σχεδία» την έμαθα πριν από τρία χρόνια από μία φίλη που την αγόραζε. Μου είχε μιλήσει για το σκοπό και το περιεχόμενο του περιοδικού και μου την πρότεινε ως έναν τρόπο να εξασφαλίσω ένα εισόδημα. Αν και είχα ήδη επισκεφτεί την ιστοσελίδα της, η αλήθεια είναι ότι τότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Τελικά, πριν από λίγους μήνες, επισκέφτηκα τα γραφεία του περιοδικού, μίλησα με τους ανθρώπους του και μέσα σε δύο μέρες ξεκίνησα να δουλεύω. 

Την πρώτη μέρα το πόστο μου ήταν στην πλατεία Βικτωρίας. Μου φάνηκε βουνό εκείνη η μέρα. Δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη. Στεκόμουν ακίνητος με το τεύχος ψηλά. Ωστόσο, ο κόσμος ερχόταν και τα περιοδικά έφευγαν το ένα μετά το άλλο. Όσο περνάει ο καιρός, συνηθίζω και σιγά σιγά μιλάω περισσότερο. Έρχονται άνθρωποι και με ρωτάνε πράγματα για το περιοδικό, για τη ζωή μου. Οι περισσότεροι είναι φιλικοί, ακούν όταν τους εξηγώ τι κάνω. Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν να ακούσουν. Το χειρότερο πράγμα που μου έχουν πει στο διάστημα που είναι πωλητής είναι ότι αυτό που κάνω είναι επαιτεία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο κάποιος να το πει αυτό. 

Πάντως, η δουλειά αυτή με έχει αλλάξει. Το έχω παρατηρήσει τόσο εγώ όσο και οι γύρω μου. Το γεγονός ότι έχω ένα πρόγραμμα και κάνω κάτι που μου προσφέρει χρήματα, βγαλμένα με τον ιδρώτα μου, έχουν αυξήσει την αυτοπεποίθησή μου. Δεν ζητάω δανεικά για να πάρω τα τσιγάρα μου. Έχω κινητοποιηθεί, αντί να κάθομαι αδρανής. Επίσης, χάρη στη δουλειά και την καλύτερη ψυχολογία μου, έχω μειώσει λίγο το κάπνισμα. 

Για δυόμισι περίπου χρόνια υπήρξα παντρεμένος. Με την πρώην σύζυγό μου δεν διατηρούμε επαφή. Στην ηλικία των 45 ετών απέκτησα με τη δεύτερη σύντροφό μου ένα γιο, δεν παντρευτήκαμε, όμως, ποτέ. Ο γιος μου είναι σήμερα 16 χρονών και μένει με τη μητέρα του στην Αθήνα. Οι σχέσεις μου και με τους δύο είναι καλές, και έτσι μπορώ να τους επισκέπτομαι. 

Τώρα μένω στην Κυψέλη με τον μεγαλύτερο αδερφό μου, ο οποίος λόγω ενός προβλήματος υγείας δεν μπορεί να εργαστεί. Από τα χρήματα που θα μαζέψω δουλεύοντας στο περιοδικό, θέλω να βρω ένα νέο σπίτι για να μπούμε, αφού είμαστε αναγκασμένοι να αφήσουμε  σε λίγο καιρό το σπίτι στο οποίο μένουμε τώρα.