Shedia

EN GR

02/01/2015

Μανώλης Καλοτίνης, 53 ετών

 

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στην Κω, όπου γεννήθηκα. Ήμουν το τελευταίο απο τα επτά παιδιά της οικογένειας. Μεγαλώσαμε φτωχικά, ενώ οι γονείς μου ήταν σε διάσταση. Η συμβίωση με τους γονείς ήταν πολύ δύσκολη. Ο καθένας ήθελε να κάνει τη δική του ζωή κι έτσι, όταν μπαίνοντας στην εφηβεία άρχισα να ζητώ εξηγήσεις, θεώρησαν ότι είμαι εμπόδιο και αποφάσισαν πως το καλύτερο για όλους μας ήταν αν φύγω όχι μόνο από το σπίτι, αλλά και από την Κω.

Έτσι, βρέθηκα μόνος στα 13 μου χρόνια στον Πειραιά διωγμένος από το σπίτι. Ήμουν ένα παιδί μόνο και απροστάτευτο και, όπως ήταν φυσικό, ήταν πολύ εύκολο να μπλέξω. Όταν έφτασα ξημερώματα λιμάνι, νόμιζα ήταν μια ξένη χώρα. Υπήρχε ένα πάρκο εκεί κοντά που κάθισα να ξαποστάσω. Δεν ήξερα ότι ήταν κακόφημο μέρος, αλλά σύντομα το ανακάλυψα. Ένας μεσήλικας κύριος με πλησίασε και μου είπε ότι με λυπήθηκε που ήμουν μόνος. Προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει. Δεν ήξερα τι με περίμενε.

Με φιλοξένησε σπίτι του και μου προσέφερε μια άνετη και πλούσια ζωή. Ωστόσο, ως αντάλλαγμα με είχε αποκόψει από κάθε επικοινωνία με άλλο περιβάλλον και μου επέβαλλε να έχουμε ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Ένιωθα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Αυτό κράτησε τρία χρόνια, ώσπου άρχισε να μου ζητά να κάνω πράγματα που δεν ήθελα και όταν αρνήθηκα, με έδιωξε.

Τότε μπήκα στον κόσμο της πορνείας. Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές, κινδύνευσε ακόμα και η ζωή μου. Έβγαζα πολλά χρήματα και πολύ σύντομα έκανα μεγάλη περιουσία, αλλά δεν ένιωθα ότι θέλω να συνεχίσω.

Ξεκίνησα να πίνω χασίς για να αντέξω. Δε μου έφτασε, δοκίμασα πιο σκληρά ναρκωτικά, για να θολώνει το μυαλό μου και να μην καταλαβαίνω τι κάνω. Όλα αυτά με έφτασαν στο μηδέν. Άρχισα να ξεπουλάω όσο όσο περιουσιακά στοιχεία για να επιβιώσω.

Πριν από μια δεκαετία κατέληξα στα στέκια της Ομόνοιας με όποια χάλια μπορούσα να έχω μετά από περίπου δυο δεκαετίες χρήσης. Πουλούσα χαρτομάντηλα και στυλό στα τρένα, ζούσα σε ένα πανάθλιο ξενοδοχείο με 5 ευρώ την ημέρα, έτρωγα στα συσσίτια και τριγυρνούσα άσκοπα.

Ήθελα να αλλάξει η ζωή μου. Το 2008, αφού περίμενα αρκετά να ενταχθώ σε πρόγραμμα μεθαδόνης, μπήκα σε ένα κέντρο στήριξης εξαρτημένων ατόμων, με επίκεντρο τη διδασκαλία της θρησκείας. Εκεί, βοηθήθηκα αρκετά και είχα κάνει ήδη τα πρώτα βήματα για να βγω στην κοινωνία και να διεκδικήσω ξανά τη ζωή μου.

Ώσπου με πλησίασε κάποιος από την οργάνωση Praxis και μου είπε ότι μπορώ να επισκεφθώ το χώρο της, να κάνω μπάνιο, να πλύνω και να πάρω καθαρά ρούχα. Εκεί ήταν μια σύμβουλος εργασίας που μου πρωτομίλησε για τη «σχεδία». Μου εξήγησε τι είναι, ότι θα κυκλοφορούσε το επόμενο διάστημα, με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε και είπα, γιατί όχι.

Ήταν μια σανίδα σωτηρίας. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύσκολο, ντρεπόμουν. Έπαθα αγοραφοβία γιατί ένιωσα περίεργα με τόσο πολύ κόσμο. Δούλευα μέρα, κάτι που δεν το είχα συνηθίσει. Πρώτη φορά που έβγαλα μεροκάματο, χωρίς να κάνω παρανομία και είμαι περήφανος γι’ αυτό.

Μια μέρα, μια κυρία μου είπε ότι μπορεί να μου πληρώσει το πρώτο ενοίκιο για να νοικιάσω ένα μικρό σπιτάκι. Ένα μήνα μετά, άνοιξε η «σχεδία» και έτσι βρέθηκα από νωρίς σε δικό μου χώρο.

Βγάζω τα προς το ζειν και είπα πως θα αλλάξει και η ποιότητα της ζωής μου. Έκανα καινούριους φίλους που στη δύσκολή μου στιγμή όσο μπορούν θα βοηθήσουν.

Η «σχεδία» είναι για μένα η δουλειά μου. Πέρασε καιρός να καταλάβω ότι ο πωλητής κάνει το πόστο και όχι το πόστο τον πωλητή. Σύντομα ζήτησα μόνιμο πόστο και δε μου το αρνήθηκαν. Οι άνθρωποι έχουν γίνει μόνιμοι πελάτες μου, είμαι η καθημερινότητά τους. Έχω ενταχθεί πάλι στην υγιή κοινωνία. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.

Παράλληλα, ψάχνω για άλλη δουλειά, αλλά δέχομαι αρνήσεις γιατί δεν ξέρω πολλά πράγματα είμαι και μιας ηλικίας, που με θεωρούν καμένο χαρτί. Έχω βασιστεί προς το παρόν στο περιοδικό, από αυτό ζω, αλλά κοιτάω και για κάτι άλλο και μακάρι να βρεθεί.

Η οικογένειά μου δεν ξέρω που είναι. Έμαθα τυχαία ότι οι γονείς μου πέθαναν. Μπορεί να έχουμε βρεθεί με τα αδέρφια μου στο δρόμο και να μην έχουμε αναγνωριστεί. Θα ήθελα να μάθω που βρίσκονται. Αναρωτιέμαι, αν αυτό που αισθάνομαι εγώ, το έχουν αισθανθεί αυτοί. Εγώ το θέλω να βρεθώ με τα αδέρφια μου και ελπίζω να το θέλουν κι αυτοί.

Πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια ψυχολογικά επειδή είμαι μόνος μου. Προσεύχομαι να βρω μια γυναίκα και να φτιάξω τη ζωή μου. Να έχω ένα σύντροφο. Η μοναξιά είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Θέλω να βρω μια σύντροφο να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου.