Shedia

EN GR

01/09/2019

Μαίρη Μπακασβίλι, 28 ετών

 

«Η Εθνική Αστέγων ήταν ένας ακόμη λόγος να έρθω στο περιοδικό. Συμμετείχα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Όσλο. Η πολυπολιτισμικότητα και το γεγονός ότι όσοι ήμασταν εκεί είχαμε κοινά προβλήματα μού έκαναν καλό».

 

Γεννήθηκα το 1991 σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Γεωργίας. Μέχρι την ηλικία των έξι ετών ζούσα με τη γιαγιά και τον παππού μου. Η μητέρα μου ήταν μόλις 19 ετών όταν με γέννησε. Σπούδαζε στη Ρωσία και ερχόταν να με επισκεφτεί όποτε μπορούσε. Ο πατέρας μου, αν και έμενε μαζί μας, δεν ήταν ουσιαστικά παρών. Ήταν και εκείνος μικρός σε ηλικία και η οικογενειακή ζωή δεν ήταν στις προτεραιότητές του. Το 1997 ήρθαμε στην Ελλάδα. Αρχικά μείναμε στον Δραβήσκο  Σερρών και δύο χρόνια μετά μετακομίσαμε στις Συκιές. Στην Τρίτη Γυμνασίου πήγαμε στη Σίνδο, όπου η μητέρα μου μπόρεσε να αγοράσει ένα σπίτι. 
 
Δυστυχώς, στην Ελλάδα χρειάστηκε να αλλάξω αρκετά σχολεία, εξαιτίας του εκφοβισμού που είχα υποστεί. Υπήρχαν μαθητές που με έσπρωχναν και με έβριζαν, στην αρχή γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα και στη συνέχεια για το ύψος μου. Μάλιστα, σε ένα από τα περιστατικά αυτά, κάποιο παιδί με έσπρωξε τόσο δυνατά, που χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο, με αποτέλεσμα να λιποθυμήσω. Η μητέρα μου πάλευε να με υποστηρίξει και τσακωνόταν διαρκώς με κόσμο, αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Έτσι, από μια ηλικία και μετά σταμάτησα να της λέω τι μου συμβαίνει, για να μην στενοχωριέται. Στο λύκειο η κατάσταση βελτιώθηκε, όχι μόνο γιατί οι συμμαθητές μου ήταν πιο ώριμοι αλλά και γιατί εγώ η ίδια είχα μάθει να διαχειρίζομαι καλύτερα τέτοιου είδους καταστάσεις.
 
Το δημοτικό και το γυμνάσιο ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα. Περνούσα μια φάση όπου τίποτα δεν με ενδιέφερε. Δεν είχα όρεξη ούτε να κάνω μπάνιο. Μετά από τόσο μπούλινγκ, είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Επίσης, ο αποχωρισμός από τους παππούδες μου μού είχε στοιχίσει πολύ. Προτιμούσα να κάθομαι σπίτι και να διαβάσω ή να βλέπω τηλεόραση με τις ώρες παρά να βγω για μια βόλτα. Είχα πλάσει έναν κόσμο και ζούσα μέσα σε αυτόν, μακριά από όλους. Τότε, η μητέρα μου θεωρούσε ότι είμαι ένα παιδί που απλώς βαριέται. 
 
Μετά τα 18, όμως, άρχισε να επηρεάζεται το σώμα μου, να πονάει το στομάχι μου, να έχω πρόβλημα με το έντερο. Πηγαίναμε συνέχεια σε γιατρούς, αλλά δεν βρίσκαμε κάτι παθολογικό. Το διάστημα αυτό ήμουν πολύ στρεσαρισμένη. Εξετάσεις, φροντιστήρια, η φροντίδα της μικρότερης αδερφής μου. Το σώμα μου δεν άντεξε. Μας πήρε καιρό να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειαζόταν να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Αν και η μητέρα μου μού το είχε προτείνει αρκετές φορές, μόνο όταν η ίδια σύσταση ήρθε και από άλλους ανθρώπους έδωσα βάση. Τώρα έχω κάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να ξεκινήσω δωρεάν συνεδρίες.
 
Για ένα διάστημα τριών ετών έχω υπάρξει και άστεγη. Έπειτα από έναν μεγάλο τσακωμό με τους γονείς μου, που κατέληξε στο να με κλειδώσουν στο σπίτι, το έσκασα από το μπαλκόνι. Την ημέρα που έφυγα, κατέληξα στην παραλία να διαβάζω ένα βιβλίο. Εκεί γνώρισα μια ομάδα αστέγων που μου έδωσαν φαγητό και με στήριξαν. Σήμερα καταλαβαίνω ότι η αντίδραση των γονιών μου, αν και υπερβολική, σκοπό είχε να με προστατέψει, απλώς δεν ήξεραν με ποιον τρόπο να το κάνουν. 
 
Στη «σχεδία» ξεκίνησα να εργάζομαι πριν από περίπου 10 μήνες. Ήμουν άνεργη δυο τρία χρόνια και μια φίλη, που ήδη εργαζόταν στο περιοδικό, μου την ανέφερε. Χρειάστηκε να μου το επαναλάβει πολλές φορές μέχρι να αποφασίσω να επισκεφτώ τα γραφεία στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν πολύ απογοητευμένη από προηγούμενες δουλειές και πίστευα ότι σε αυτήν τη δύσκολη εποχή ο κόσμος δεν θα δώσει τόσα χρήματα για ένα περιοδικό. Ωστόσο, διαψεύστηκα και την πρώτη κιόλας μέρα στο πόστο ξεπούλησα. Η στήριξη του κόσμου υπήρξε εντυπωσιακή. Ακόμα και άνεργοι συμπολίτες μου ήρθαν να αγοράσουν ένα τεύχος. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που με στηρίζουν χωρίς να παίρνουν το περιοδικό. Ένα μπουκαλάκι νερό έχει μεγάλη αξία για μένα. Μπορεί να μη μου λύνει κάποιο πρόβλημα, αλλά με βοηθάει συναισθηματικά. Χάρη στη «σχεδία» μπορώ πια να στηριχθώ στις δυνάμεις μου, η ψυχολογία μου έχει αλλάξει και έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Έχω πια αποκτήσει φίλους και δεν κλείνομαι στον εαυτό μου. 
 
Αυτό που θέλω τώρα είναι να ασχοληθώ σοβαρά με το σχέδιο μόδας και να ανοίξω τον δικό μου χώρο. Στο παρελθόν έκανα κάποια σχετικά μαθήματα σε ΙΕΚ, αλλά αναγκάστηκα να τα σταματήσω, γιατί δεν μπορούσα να καλύψω τα έξοδά μου. Τότε δεν ήθελα να πάρω χρήματα από τη μητέρα μου. Δούλευα από τα 18 μου και είχα μάθει να έχω τα δικά μου λεφτά. Επιπλέον, δεν ήθελα να επιβαρύνω τους δικούς μου μέ έξοδα, γιατί είχαν και τις υποχρεώσεις της αδερφής μου.
 
Σήμερα συζώ με τον φίλο μου στο σπίτι που μας έχει παραχωρήσει η νονά του. Έχουμε περάσει δύσκολες στιγμές. Ζούσαμε σε ένα σπίτι που δεν είχε ρεύμα, συσκευές, έπιπλα και παίρναμε φαγητό από συσσίτια, προσπαθώντας να καλύψουμε όχι μόνο τις δικές μας ανάγκες αλλά και τις ανάγκες της οικογένειάς του, αφού ο πατέρας του έχει αναπηρία η μητέρα του σχεδόν δεν βλέπει από το σάκχαρο και ο αδερφός του πάσχει από επιληψία. Σε λίγο καιρό πρόκειται να παντρευτούμε. Θέλω, επιτέλους, να φτιάξω το σπίτι μας, να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά και να ξεκινήσω τη δική μου οικογένεια.