Κωνσταντίνος Μιχαλιτσιάνος
Γεννήθηκα το 1989 και μεγάλωσα στο Κερατσίνι. Ο πατέρας μου δούλευε ως γενικός εργοδηγός στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και η μητέρα μου ως υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία. Έχω και δυο μικρότερες αδερφές, 25 και 24 ετών αντίστοιχα.
Στα 10 μου χρόνια, χώρισαν οι γονείς μου και μετακομίσαμε με τη μητέρα μας στη Νίκαια. Από μικρός, από οκτώ χρονών, μου άρεσε να παίζω μπάσκετ στα γηπεδάκια της γειτονιάς. Όταν έφτασα 13, γράφτηκα και στον Άρη Νικαίας, όπου έπαιζα σέντερ. Έμεινα στην ομάδα για ένα χρόνο. Ονειρευόμουν να γίνω καλλιτέχνης, ζωγράφος, σκάρωνα στο σπίτι προσωπογραφίες, κυρίως, όμως, έκανα καλλιτεχνικά γκράφιτι. Ήδη από το γυμνάσιο, είχαμε μαζευτεί πέντε-έξι παιδιά, κατά βάση από τη γειτονιά, και βάφαμε τους τοίχους. Είχαμε βάψει τον μισό Πειραιά. Κάναμε προσχέδια με μολύβι, ώστε να τα μεταφέρουμε στον τοίχο με το σπρέι.
Μετά το γυμνάσιο, πήγα σε τεχνική σχολή του ΟΑΕΔ, όπου πήρα την ειδικότητα του υδραυλικού. Μου άρεσε ως τέχνη. Οι σπουδές μου εκεί κράτησαν τρία χρόνια. Έμαθα, η αλήθεια είναι, αρκετά πράγματα στη σχολή. Δούλεψα ως υδραυλικός ώς το 2020, οπότε και είχα ένα ατύχημα. Έκανα υδραυλικές εργασίες σε μια οικοδομή στον Ταύρο και έπεσα από τον τρίτο όροφο σε ένα λόφο με άμμο. Έφτιαχναν τσιμέντο εκείνη την ώρα. Κουνήθηκε ένας σπόνδυλος και από τότε δεν μπορώ να δουλέψω σε χειρωνακτική εργασία. Με το που πάω να κουβαλήσω κάτι, μουδιάζουν τα πόδια μου και δεν μπορώ να τα κουνήσω. Δεν θεωρήθηκε, ωστόσο, εργατικό ατύχημα, γιατί δούλευα ανασφάλιστος. Το αφεντικό μού πλήρωσε μονάχα τις μαγνητικές εξετάσεις.
Εκείνη την εποχή έμενα με την κοπέλα μου. Δεν μπόρεσα να επανέλθω μετά το ατύχημα. Έτσι, μην όντας σε θέση να εργαστώ ως υδραυλικός, έπιασα δουλειά ως ντιλιβεράς, κάτι που έκανα για έξι μήνες. Στη συνέχεια, ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου με φιλοξενούσαν κάποιοι φίλοι.
Έμαθα για τη «σχεδία» από ένα γνωστό μου, που ήταν πωλητής του περιοδικού, τον οποίο και ρώτησα αν μπορούσα κι εγώ να φορέσω το κόκκινο γιλέκο. Όταν το πρωτοφόρεσα, δεν αισθάνθηκα καμιά ντροπή, αλλά πως υπάρχω και εγώ. Την επόμενη χρονιά, το 2021, έφυγε, δυστυχώς, ο πατέρας μου από τη ζωή. Κατά διαστήματα έφευγα από το περιοδικό, για να κάνω μεροκάματα ως ντιλιβεράς. Επέστρεψα στη «σχεδία» τον περασμένο Νοέμβριο. Από τότε μένω και στο υπνωτήριο του δήμου Θεσσαλονίκης. Πρωτύτερα νοίκοιαζα σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω. Οι αναγνώστες της «σχεδίας» δίνουν σε εμάς τους πωλητές πολλή αγάπη και κατανόηση, που δεν τις βρίσκεις εύκολα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που είμαι στο περιοδικό. Η «καλημέρα» του κόσμου, ένα χαμόγελο μου δίνει δύναμη και ενέργεια να συνεχίσω να προσπαθώ στη ζωή μου, με ανεβάζει πολύ ψυχολογικά. Με τα έσοδα που αντλώ από το περιοδικό καλύπτω τη διατροφή, τους καφέδες, τα τσιγάρα μου. Θέλω να μαζέψω χρήματα ώστε να μπορώ να νοικιάσω πάλι ένα σπίτι.