Shedia

EN GR

30/10/2013

Φωτεινή Ραμπαβίλα

Η ζωή μου και η οικογένειά μου ήταν συνδεδεμένη με το Αίγιο. Εκεί ήμουν παντρεμένη με δύο παιδιά και έκανα αρκετές δουλειές. Τα προβλήματα ξεκίνησαν με το χωρισμό μου. Όσο τα παιδιά ήταν μικρά, μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Κάποια στιγμή, όμως, έχασα τη δουλειά μου, και ο πρώην σύζυγός μου, που είχε μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια, διεκδίκησε την επιμέλειά τους και τα πήρε.
 
Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθώ να πάνε σε κάποιο ίδρυμα, όπου ξέρω ποιες είναι οι συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά. Κι έτσι, αναγκάστηκα να ανέβω στην Αθήνα για να μπορέσω να βρω μια δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου. Στην αρχή, με βοήθησε πολύ ένα μέλος της οικογένειάς μου, που μου πλήρωσε τα πρώτα ενοίκια και μου βρήκε δουλειά για να ξεκινήσω. 
 
Δούλεψα σε πολλές δουλειές, αλλά οι περισσότερες ήταν εποχιακές. Εργάστηκα σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, ως πωλήτρια σε σούπερ μάρκετ. Έχω τελειώσει σχολή τουριστικών επαγγελμάτων και, αρχικά, αναζήτησα δουλειά σε αυτόν τον κλάδο. Όταν, όμως, ψάχνεις για δουλειά, δεν έχεις επιλογές, κάνεις τα πάντα. Τελευταία εργαζόμουν σε ταβέρνα. Μια σεζόν δεν πήραν τα γκρουπ που περίμεναν, κι έτσι δεν με χρειάζονταν άλλο. Έμεινα πολύ καιρό χωρίς δουλειά, οι μήνες περνούσαν και, το ένα μετά το άλλο, τα ενοίκια έμεναν απλήρωτα.
 
Μου σφράγισαν το σπίτι με όλα τα πράγματά μου μέσα. Όλα τα υπάρχοντά μου έμειναν εκεί. Ακόμα και τα λίγα ένσημα που είχα και με τα οποία, μέχρι πρότινος και πριν ανέβουν ξανά τα όρια, μου έφταναν να βγάλω μια μικρή σύνταξη. 
 
Το χειρότερο για μένα ήταν η πιθανότητα να κοιμηθώ στο δρόμο. Δεν έχασα, όμως, το κουράγιο μου. Σκέφτηκα ότι, ίσως, ήταν μια «φυσική καταστροφή». Απευθύνθηκα στο Δήμο για να μου παραχωρηθεί κάποιο λυόμενο, όπως αυτά που δίνουν στους σεισμόπληκτους. Μου σύστησαν ξενώνες. Μπήκα στη διαδικασία για τις απαιτούμενες εξετάσεις. 
 
Ευτυχώς, στην αρχή βρήκα προσωρινή φιλοξενία. Μια εξαιρετική κυρία με βοήθησε μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και να μπορέσω να φιλοξενηθώ στον ξενώνα του Δήμου Αθηναίων, Είμαι εκεί ενάμιση χρόνο, πλέον, και είμαι πολύ καλά. Συμμετέχω και στην θεατρική ομάδα του και κάνουμε παραστάσεις. Δίνουμε χαρά σε ηλικιωμένους ανθρώπους.
 
Κάποια στιγμή, βρέθηκε μπροστά μου το περιοδικό. Μια κοπέλα με πήρε μαζί της στο πρώτο σεμινάριο. Μου είπε να έρθω κοντά και αν μου αρέσει να μην χάσω την ευκαιρία. Η ιδέα μού άρεσε, και κάπως έτσι είμαι πωλήτρια από το πρώτο τεύχος. Στην αρχή, έλεγα ότι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, δεν θα τα καταφέρω, ένιωθα ότι όλοι με κοιτάζουν περίεργα. Παρόλο που έχω δουλέψει ως πωλήτρια, αυτό ήταν κάτι το διαφορετικό. Πλέον, έχω τη δική μου… επιχείρηση. Συνήθισα, ένιωσα την αγάπη του κόσμου, ποτέ δεν δέχθηκα αρνητικά σχόλια. Όλοι μας σέβονται... Έχω αλλάξει και εγώ πάρα πολύ και δεν φοβάμαι. Τα κατάφερα με την αγάπη του κόσμου, που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε κάθε δουλειά. Περνούν και μας λένε «καλημέρα». Αυτό σημαίνει πως έχουμε εξοικειωθεί με τον κόσμο και μας κάνει ακόμα πιο δυνατούς. 
 
Οικονομικά, έχω καταφέρει να έχω ένα εισόδημα για τα απαραίτητα, έστω και στις λίγες ώρες που μπορώ να δουλεύω. Παράλληλα, παρακολούθησα και κάποια επιδοτούμενα σεμινάρια για να αποκτήσω κάποιες επιπλέον γνώσεις και ψάχνω και μια άλλη δουλειά, ώστε μαζί με το περιοδικό να πάω ακόμα καλύτερα. Ακόμα κι αν βρω κάποια δουλειά, αν έχω χρόνο, θα συνεχίσω με το περιοδικό. 
 
 Ο κόσμος μάς κάνει και προτάσεις για το περιεχόμενο που θα ήθελαν να έχει το περιοδικό. Αυτές τις προτάσεις τις συζητάμε με όλους και με τους υπεύθυνους ύλης και προσπαθούμε όλοι μαζί να καλύψουμε τις επιθυμίες. Η «σχεδία» μού έδωσε πολύ θάρρος. Στάθηκα στα πόδια μου. Βλέπω πια τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία. 
 
Αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο με βοήθησε και ψυχολογικά, γιατί δεν με αφήνει να χάνομαι στις δικές μου τις πονεμένες ιστορίες. Εύχομαι να πάει καλά και να βρω και κάτι ακόμα για να μπορώ να νοικιάσω ένα σπίτι. Προς το παρόν, με τα λίγα χρήματα που βγάζω από το περιοδικό μπορώ να αγοράσω και εισιτήρια κατά καιρούς, ώστε να μπορώ να πηγαίνω για λίγο στο Αίγιο να επισκέπτομαι και τα παιδιά μου.