01/06/2019
Απόστολος Πετρίδης
Γεννήθηκα το 1982 στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μεγάλωσα. Η μητέρα μου είναι από το Καρπενήσι και ο πατριός μου από το Κιλκίς. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός. Από τον πατέρα μου δεν έχω καμιά ανάμνηση, παρά μόνο μερικές φωτογραφίες από γενέθλια. Σήμερα ζω με τη μητέρα μου. Τα παιδικά μου χρόνια τα χωρίζω σε δύο περιόδους. Η πρώτη εξελίσσεται στην περιοχή των Αμπελοκήπων, όπου μέναμε μέχρι τη Β΄ Γυμνασίου. Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Πολλές φασαρίες, τσακωμοί, ξύλο. Γυρνούσα στο σπίτι με σκισμένα μπουφάν. Το μπούλινγκ ήταν πολύ έντονο τότε. Μπορεί σαν λέξη να μην υπήρχε, αλλά το βιώναμε καθημερινά. Δυστυχώς, τότε, δεν υπήρχε ενημέρωση για τέτοιου είδους ζητήματα.
Μόνο όταν μετακομίσαμε στον Εύοσμο, ενώ ήμουν μαθητής της Γ’ Γυμνασίου, κατάφερα να ηρεμήσω. Εκεί ξεκινάει ουσιαστικά η δεύτερη περίοδος των παιδικών μου χρόνων. Αυτή η αλλαγή, η νέα γειτονιά, η νέα κοινότητα με βοήθησε. Εκεί άνοιξα τα φτερά μου και κατάφερα για πρώτη φορά να κάνω φίλους. Τα γράμματα δεν τα «πήγαινα». Τις περισσότερες φορές, περίμενα να έρθει η Παρασκευή, για να πάω στην αλάνα να παίξω ποδόσφαιρο. Μέσα από αυτό μπορούσα να ξεφεύγω από την κατάσταση που επικρατούσε στο σχολείο και τη γειτονιά. Ευτυχώς, σε όλη αυτή την πορεία είχα πάντα στο πλευρό μου τον καλύτερό μου φίλο, τον Γιώργο. Είμαστε κολλητοί 20 χρόνια και του χρωστάω πολλά. Με έχει στηρίξει σε όλα, γι’ αυτό η φιλία είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου.
Τελειώνοντας το λύκειο, έπρεπε να βγω και εγώ στη βιοπάλη. Ευκαιρίες μου παρουσιάστηκαν, αλλά οι επιλογές που έκανα δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Πολλά από τα εργοστάσια όπου δούλεψα είχαν λίγο προσωπικό και έπρεπε να δουλεύω πολλές ώρες, με αποτέλεσμα να μην αντέχω σωματικά. Επίσης, αρκετές από τις δουλειές που έκανα ήταν με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου και δεν ανανεώθηκαν. Μετά από τέσσερα χρόνια εργασιακής αστάθειας, ήρθε στη ζωή μου η «σχεδία». Την έμαθα από μια φίλη της μητέρας μου. Μιας και δεν είχα τίποτα να χάσω, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στα γραφεία του περιοδικού. Συναντήθηκα με τους ανθρώπους της «σχεδίας» και την επομένη κιόλας μέρα ξεκίνησα να την πουλάω.
Έχω πολλά να θυμάμαι από τη ζωή μου στο πόστο. Για παράδειγμα, τον Οκτώβριο του 2018, λίγο μετά την επιστροφή μας από το Όσλο και το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, όπου πήραμε το βραβείο Fair play, ήμουν στο πόστο μου, όταν ξαφνικά σταματάει μπροστά μου ένα φορτηγό. Ο οδηγός ήθελε να αγοράσει το τεύχος. Σκαρφαλώνω στο φορτηγό, του δίνω ένα περιοδικό, παίρνω τα χρήματα και τα βάζω στο τσαντάκι μου χωρίς να τα μετρήσω. Λίγα λεπτά αργότερα βλέπω ξανά το φορτηγό να σταματάει μπροστά μου. “Ρε φίλε, σου έδωσα λιγότερα”, μου λέει ο οδηγός. Εντυπωσιάστηκα που γύρισε πίσω για να με βρει. Δεν το κάνουν πολλοί άνθρωποι αυτό. Θυμάμαι, επίσης, την κοπέλα που με πλησίασε στην Καμάρα, αλλά δεν είχε χρήματα να αγοράσει το περιοδικό. Της είπα ότι αυτά συμβαίνουν και έφυγε να συνεχίσει τη μέρα της. Όμως, λίγες μέρες αργότερα τη βλέπω να με ξανα πλησιάζει. Μου είπε ότι με έψαξε σε όλη την πόλη. Συγκινήθηκα. Πήρε το περιοδικό, αγκαλιαστήκαμε και της χάρισα το βραχιολάκι που μας είχαν δώσει στο Όσλο.
Η Εθνική Αστέγων είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου. Με βοήθησε να εξελιχθώ, να βελτιώσω το χαρακτήρα μου. Μέσα από αυτήν έμαθα να επικοινωνώ καλύτερα με τους ανθρώπους, να έχω υπομονή, να ακούω. Το ταξίδι στο Όσλο με άλλαξε. Κέρδισα φίλους και εμπειρίες. Γνώρισα έναν νέο κόσμο και ένιωσα ότι έκανα κάτι σημαντικό και καλό. Μάλιστα, με αρκετούς από τους συμπαίκτες μου έχω ακόμα επαφή. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι και ευχαριστώ όσους μου έδωσαν την ευκαιρία να συμμετάσχω σε κάτι τόσο μεγάλο. Αν καθόμουν άλλες 10 μέρες στη Νορβηγία, θα άλλαζα και άλλο, θα άνοιγε περισσότερο το μυαλό μου.
Οι φίλοι μού λένε να συνεχίσω τη δουλειά στο περιοδικό, γιατί μου ταιριάζει και γιατί έχουν δει αλλαγές πάνω μου. Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινή επαφή με τον κόσμο μού δίνει δύναμη. Ανταλλάσσουμε συναισθήματα, και αυτό είναι κάτι που έλειπε από τη ζωή μου.