Μάριος Στοϊδης
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στην Τούμπα, το 1984. Ο πατέρας μου ήταν φύλακας στο ταχυδρομείο, ενώ η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά. Έχω και έναν αδερφό δύο χρόνια μεγαλύτερο. Όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, ξεκίνησε ο αδερφός μου κολύμβηση. Πηγαίνοντας να τον δω, τρελαινόμουν, ήθελα να βουτήξω και εγώ στην πισίνα. Έτσι, από τόσο μικρή ηλικία, με έγραψαν και εμένα οι γονείς μου, στην ομάδα Άλμπατρος. Έκανα πολλά χρόνια κολύμβηση, μου έδινε μια ελευθερία το να είμαι στο νερό. Κάθε μέρα, έπαιζα, μετά το σχολείο, απαραιτήτως, δύο ώρες ποδόσφαιρο. Μαζευόμασταν στο γήπεδο της Προοδευτικής Τούμπας. Έπαιζα, κυρίως, επιθετικός. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσαν τα γράμματα – το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η γυμναστική. Ενώ ήταν να επαναλάβω για τρίτη φορά τη Β’ Γυμνασίου –και καθώς είχα βαρεθεί να μένω στην ίδια τάξη–, παράτησα το σχολείο. Έπιασα, μάλιστα, κατευθείαν δουλειά σε ένα εργαστήριο κατασκευής εκκλησιαστικών ειδών στο Χαριλάου, ως βοηθός τεχνίτη. Δεν τα κατάφερα, όμως, να στεριώσω, καθώς ήταν δύσκολη τέχνη. Έκατσα εκεί μόλις λίγους μήνες. Στη συνέχεια, βρήκα εργασία σε ένα μεγάλο ξυλουργικό εργοστάσιο. Είχε σκαλιστές, τορναδόρους. Εγώ βοηθούσα, κατά βάση, τους μαραγκούς. Έτριβα, για παράδειγμα, τα πόδια ενός τραπεζιού πριν τα κολλήσει ο μάστορας ή τα πηχάκια. Παρέμεινα ως βοηθός μάστορα σε αυτό το εργοστάσιο για πέντε χρόνια. Αναγκάστηκα να φύγω, γιατί δεν πληρωνόμουν καλά. Τον Αύγουστο του 2011, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου σε ηλικία μόλις 58 χρόνων. Έπασχε από καρκίνο. Ο χαμός του ήταν μεγάλο σοκ για μένα.
Πριν από 12 χρόνια, ξεκίνησα να πουλάω (από τα τέλη Ιουνίου ώς τα τέλη Σεπτεμβρίου) βραστό καλαμπόκι στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Ένας φίλος είχε βγάλει σχετική άδεια και με πήρε μαζί του. Σκέφτηκα να το δοκιμάσω για μια χρονιά και, αν δεν μου έβγαινε, θα σταματούσα. Μου άρεσε, όμως, η πώληση, η επαφή με τον κόσμο. Το χειμώνα έκανα μεροκάματα στην Ποτίδαια της Χαλκιδικής (όπου είχαμε εξοχικό), πότε σε σιδεράδικο, πότε σε τοποθετήσεις γυψοσανίδων. Κατά την άνοιξη, με καλούσαν για να κουρεύω με το χλοοκοπτικό μου τους κήπους των σπιτιών, για να είναι έτοιμα για το καλοκαίρι. Τα τελευταία πέντε έτη, έβγαζα όλη τη χρονιά στη Χαλκιδική. Από τεσσάρων χρόνων πήγαινα στην Ποτίδαια και είχα συνηθίσει τον τόπο, τους ανθρώπους του. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη τα περασμένα Χριστούγεννα, να κάνουμε γιορτές οικογενειακώς, και ρώτησα τον αδερφό μου αν είχε υπόψιν του κάποια δουλειά για μένα. Αναζητούσα εργασία, καθώς όλο το χειμώνα δεν είχα κάνει ούτε ένα μεροκάματο. Ο αδερφός μου μού μίλησε για τη «σχεδία». Επισκέφθηκα τα γραφεία του περιοδικού στη Θεσσαλονίκη στα μέσα του Φεβρουαρίου. Όταν πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο, δεν αισθάνθηκα παράξενα. Κι αυτό γιατί είχα την εμπειρία με την πώληση στο δρόμο. Την απολαμβάνω. Με τα πρώτα χρήματα που έβγαλα από τη «σχεδία» αγόρασα ξυραφάκια. Μπορώ πια και καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, τα τσιγάρα, τους καφέδες μου, κάτι που αδυνατούσα να κάνω το προηγούμενο διάστημα. Η επαφή με τον κόσμο με ενθουσιάζει, οι «καλημέρες» που θα μου πουν με κάνουν να νιώθω πως υπάρχω και εγώ. Στόχος μου είναι να βρω μια σταθερή δουλειά, να βγάζω τα προς το ζην