Γιώργος Γλύπτης
Γεννήθηκα το 1959 στα Πατήσια, κοντά στην πλατεία Καραμανλάκη. Τότε, ήταν μια ήσυχη γειτονιά. Η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας μου αρχιτέκτονας. Ξεκίνησε να χτίζει πολυκατοικίες και συνέχισε με βίλες. Στα οκτώ μου χρόνια, μετακομίσαμε στο Κολωνάκι. Ήμουν μέτριος μαθητής, δεν μου άρεσε να διαβάζω, έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο. Είχα εξελιχθεί σε αμυντικό μέσο. Στα 15 μου, άρχισα να παίζω και σκάκι. Δυο χρόνια αργότερα, μπήκα και στον Σκακιστικό Σύλλογο Αμπελοκήπων. Από παιδί, μου άρεσαν πολύ τα πλοία και έλεγα κάθε φορά στους γονείς μου στις γιορτές να μου φέρνουν ως δώρο πολεμικά πλοία, για να τα συναρμολογώ. Είχα φτιάξει έναν ολόκληρο στόλο από θωρηκτά, καταδρομικά, αντιτορπιλικά, αεροπλανοφόρα. Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω μηχανικός και να σχεδιάσω ένα πολεμικό πλοίο. Δεν έδωσα εξετάσεις για να μπω σε ελληνικό πανεπιστήμιο, καθώς ήμουν καλός μόνο στα μαθηματικά και τη γυμναστική. Οι γονείς μου αποφάσισαν να ξεκινήσω φροντιστήριο για να πάω να κάνω σπουδές στη Βρετανία. Από τα τέσσερα μέχρι τα 18 μου μάθαινα γερμανικά, οπότε τα αγγλικά μου φάνηκαν πολύ εύκολα. Σε ηλικία 19 χρόνων βρέθηκα, τελικά, να σπουδάζω ναυπηγός μηχανικός στη Γλασκώβη. Δεν ήμουν καλός φοιτητής. Είχα πρόβλημα στο να διαβάσω σε βάθος σε μια ξένη γλώσσα, διάβαζα τα μισά. Έτσι, έχασα δύο χρονιές. Πήρα, τελικά, το πτυχίο, αλλά για να αναγνωριστεί από τις ελληνικές αρχές θα έπρεπε να είναι επιπέδου μάστερ. Δεν είχα, όμως, καλή βαθμολογία για να συνεχίσω για μάστερ. Ερχόμενος στην Ελλάδα, έκανα διάφορες εργασίες. Δούλεψα, για παράδειγμα, ως εργάτης σε ένα εργοστάσιο παραγωγής σκυροδέματος, ενώ μετά με πήραν στα γραφεία ως υπάλληλο. Εκεί έκατσα συνολικά επτάμισι χρόνια. Στη συνέχεια, εργάστηκα ως μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών. Πόζαρα για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Μέχρι το 2010 και το μνημόνιο, έβγαζα πολύ καλά χρήματα. Μου κολλούσαν και ένσημα. Έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια, για να με ξαναπάρουν, το 2016. Το χρονικό αυτό διάστημα πουλούσα φυλλάδια, ενώ άρχισα να συνεργάζομαι και με ένα σύλλογο για παραπληγικά παιδιά. Συγκέντρωνα χρήματα για την οργάνωση. Χτυπούσα πόρτα πόρτα, δεν άφηνα πολυκατοικία για πολυκατοικία. Με αυτόν τον τρόπο, έβγαζα ένα χαρτζιλίκι. Το 2015, είχα έρθει για κάποιους μήνες και στη «σχεδία». Είχα δει τους πωλητές στο δρόμο και έτσι τόλμησα το βήμα. Όταν πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο, αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Μου άρεσε αυτή η δουλειά, είχα έφεση στις πωλήσεις. Στο παρελθόν, είχα πουλήσει ακόμα και κομπιούτερ και φαξ. Αν και είμαι εσωστρεφής και κλειστός ως χαρακτήρας –ίσως να με έκανε κλειστό το σκάκι–, η επαφή με τον κόσμο μου έδινε χαρά και αυτοπεποίθηση. Το 2018, πήρα δίπλωμα προπονητή στο σκάκι. Πέρσι ξεκίνησα να προπονώ παιδιά, ενώ θα λύσω και ενδεχόμενες απορίες σκακιστών σε ιδιαίτερα μαθήματα. Η συνεργασία μου με τη Σχολή Καλών Τεχνών ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο. Δύο δρόμοι ανοίγονταν μπροστά μου, είτε να επιστρέψω στο σύλλογο με τα παραπληγικά παιδιά είτε να ξαναφορέσω το κόκκινο γιλέκο. Η δουλειά στο σύλλογο, όμως, με κούραζε ιδιαίτερα. Έπρεπε να είμαι στους δρόμους για ώρες ολόκληρες και να τρέχω από πολυκατοικία σε πολυκατοικία. Έτσι, προτίμησα τη «σχεδία». Νιώθω ωραία που γύρισα. Τον ερχόμενο Γενάρη, γίνομαι 65 χρόνων. Έχω κάνει αίτηση για βγω σε (μειωμένη) σύνταξη. Μόλις βγει, θα σταματήσω από το περιοδικό. Αν βαρεθώ, βέβαια, θα επιστρέψω σε αυτό.