Shedia

EN GR

31/07/2013

Γιάννης Κατσίκης, 42 ετών

«Για πολλά χρόνια ήμουν επαγγελματίας οδηγός ταξί. Οι δουλειές πήγαιναν καλά και ήμουν ευχαριστημένος. Αργότερα, με την άνθιση της οικοδομικής δραστηριότητας, έπιασα δουλειά ως οδηγός σε μάντρα δομικών υλικών. Ήταν η καλύτερη δουλειά που είχα ως τότε. Ο μισθός ήταν ικανοποιητικός, τα αφεντικά ήταν καλοί εργοδότες και άνθρωποι και ήλπιζα ότι θα βγω από εκεί στη σύνταξη. Όμως, το 2008 έμεινα άνεργος. Ήμουν ο πιο νέος εργαζόμενος και συνέφερε να φύγω εγώ για να πληρώσουν μικρότερη αποζημίωση. Μετά έμαθα ότι απολύθηκαν σχεδόν όλοι. Μπήκα στο ταμείο ανεργίας για λίγο και, παράλληλα, έψαχνα για δουλειά, ωστόσο, ηλικιακά ήμουν πια μεγάλος.  Ντρεπόμουν να ζητήσω βοήθεια από τους γονείς μου και σταδιακά άρχισα να ζητώ από φίλους. Όλη αυτή η κατάσταση με πήρε από κάτω κι έτσι κάποια στιγμή άρχισα τα λάθη. Για μια περίοδο έπεσα στο αλκοόλ, ενώ πέρασα και από τον τζόγο. Ευτυχώς, ωστόσο, το έκοψα εγκαίρως πριν τα πράγματα γίνουν πάρα πολύ δύσκολα. Κάποια στιγμή δεν είχα να φάω. Το ευτύχημα είναι ότι υπάρχει ένα δώμα που μου έχει μείνει από του παππούδες μου κι έτσι δεν χρειάστηκε ποτέ να βρεθώ στο δρόμο. 
 
Βρέθηκα στο Δήμο Αθηναίων για το συσσίτιο. Από το σημείο αυτό και μετά, άρχισα να νοιώθω πως κάτι πρέπει να αλλάξει πρώτα μέσα μου και, στη συνέχεια, στη ζωή μου. Κάποιος που γνώρισα στο συσσίτιο πουλούσε το περιοδικό και μου πρότεινε να έρθω να δουλέψω κι εγώ. Στην αρχή ομολογώ ότι δεν είχα πολλές ελπίδες ότι ο κόσμος θα το αγκαλιάσει. Τώρα πια βλέπω ότι ο κόσμος πραγματικά το αγαπάει. Είμαι ένα μήνα και το έχω ερωτευτεί. Συγκινούμαι από την ανταπόκριση του κόσμου. Συνήθως και ειδικά τέτοιες εποχές, όταν πληρώνεις για κάτι δεν είσαι χαρούμενος. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο είναι ότι ο κόσμος το πληρώνει και χαμογελά. Ήδη σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έχει αλλάξει η ζωή μου. Προσέχω, είμαι πιο σταθερός. Είναι κακό να μην έχεις χόμπι. Τώρα καταλαβαίνω και τη μοναξιά μου. 
 
Ξυπνάω το πρωί και πάω για δουλειά. Δουλεύω κάθε μέρα εκτός Κυριακής, την οποία την αφιερώνω στον «Γιάννη». Μου αρέσει που το κάνω. Δεν το κρύβω πως κάποια στιγμή και λόγω της φτώχειας και λόγω της μοναξιάς μου σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου. 
 
Ευτυχώς, με το περιοδικό αναθάρρησα και πλέον είμαι πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Έχω ένα γιο 21 ετών που ζει με τη μητέρα του, αλλά έχω πολύ καλές σχέσεις. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία αρχίσαμε να ξαναγνωριζόμαστε. Σκέφτομαι, μάλιστα, να του προτείνω να έρθει και αυτός. Το μεγάλο παράπονο από τη ζωή μου είναι ότι τελείωσα μόνο το δημοτικό. Μέσα μου αυτό με πληγώνει. Τώρα πια που βάζω σταδιακά τη ζωή μου σε μια τάξη, ένα από τα επόμενα σχέδιά μου είναι να τελειώσω και το σχολείο». 
 
Συνέντευξη στον Γιώργο Αράπογλου