Shedia

EN GR

31/07/2013

Συναντήσεις, του Σπύρου Ζωνάκη

Ο πρόσφυγας από το Αφγανιστάν Χαλίντ Μοχαμαντί, 31 ετών, συναντά τον ομοεθνή του Νορουλάχ Χουσεϊνί, 27 ετών.
 
Φωτογραφία: Νίκος Βαρδακαστάνης
 
ΧΑΛΙΝΤ: Ζω στην Ελλάδα από το 2002. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το Αφγανιστάν λόγω της στοχοποίησής μου από το καθεστώς των Ταλιμπάν. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, δεν γνώριζα κανέναν. Αφού έμεινα κρατούμενος επί τρεις μήνες στο κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών της Χίου, ήρθα στην Αθήνα εντελώς μόνος και μην διαθέτοντας τίποτε άλλο πέρα από το χαρτί των 30 ημερών. Στην αρχή κοιμόμουνα έξω στο δρόμο, σε πάρκα. Ήμουν απελπισμένος. Έτσι, πήρα την απόφαση να φύγω από την Αθήνα. Πήγα στη Θήβα, όπου δούλεψα επί μήνες σε χωράφια, μαζεύοντας βαμβάκια και ντομάτες. Οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες. Δουλεύαμε  από τις 8 το πρωί ώς τις 10 το βράδυ. Μέναμε δεκάδες εργάτες σε παράγκες και σε υπό ανέγερση οικοδομές, χωρίς πρόσβαση σε νερό ή ρεύμα. Όταν ζητούσαμε τα δεδουλευμένα μας, 15 ευρώ ήταν το ημερομίσθιο, οι τσιφλικάδες αρνιόντουσαν να μας τα δώσουν, απειλώντας ότι θα φωνάξουν την αστυνομία. Γύρισα στην Αθήνα φοβισμένος και από το 2003 άρχισα να εργάζομαι ως πλακάς. Παράλληλα, ύστερα από ανεπιτυχείς προσπάθειες μηνών, υπέβαλα αίτημα ασύλου στη Διεύθυνση Αλλοδαπών. Μου έδωσαν μια λευκή  κάρτα, την οποία έπρεπε να ανανεώνω κάθε τρίμηνο. Με αυτήν, όμως, δεν μπορούσα να βγάλω άδεια εργασίας. Δεν πήρα ροζ κάρτα αιτούντος άσυλο παρά το 2006. Ταυτόχρονα, η απόρριψη του αιτήματός μου σε πρώτο βαθμό από την Αστυνομία ενέτεινε την απογοήτευσή μου. Επιπλέον, θεωρούσα μάταιη την προσφυγή που έκανα σε δεύτερο βαθμό κατά της συγκεκριμένης απόφασης. Περνούσαν τα χρόνια και η αβεβαιότητά μου μεγάλωνε, ώσπου στις αρχές του 2012 έμαθα για την ύπαρξη ενός καινούριου συλλόγου Αφγανών στην Αθήνα. Ενθουσιάστηκα. Αμέσως, ανέλαβα ρόλο συντονιστή σε αυτόν, ενώ λίγο καιρό αργότερα μου αναγνωρίστηκε, ύστερα από εννέα χρόνια ψυχοφθόρας αναμονής, το καθεστώς του πρόσφυγα.  Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Ένιωσα, επιτέλους, ελεύθερος. Επίσης, θα είχα πια τη δυνατότητα να καταπιαστώ απερίσπαστος με την  παροχή βοήθειας στους ομοεθνείς μου. Είναι στο σύλλογο που γνώρισα τον Νορουλάχ. Είχε έρθει πέρυσι για να ζητήσει νομική συνδρομή για την υπόθεση του ασύλου του. Περίμενε επί τέσσερα χρόνια την κλήση του από τη δευτεροβάθμια επιτροπή και δεν ήξερε τι να κάνει. Εγώ, αμέσως, τον έθεσα υπό την προστασία μου. Διέκρινα από την αρχή ένα πολύ ευγενικό, ήρεμο, συγκαταβατικό και ευαίσθητο πλάσμα. Από τότε τον έχω σαν τον μικρό μου αδερφό. Τον παρότρυνα να δραστηριοποιηθεί και αυτός στο σύλλογο. Δικαιώθηκα. Χάρη στο Νορουλάχ, ο σύλλογος μας αναμορφώθηκε πλήρως. Είναι, πραγματικά, ένα σπάνιο και πολυσύνθετο ταλέντο. Είναι ο αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας που εκδίδουμε και η «ψυχή» των πολιτιστικών εκδηλώσεων του συλλόγου, επωμιζόμενος, μάλιστα, και τη διοργάνωση των θεατρικών μας  παραστάσεων. Σε αυτές ασκεί χρέη τόσο σεναριογράφου όσο και σκηνοθέτη. Σε μια παράσταση, μάλιστα, στην οποία διακωμωδούσαμε την αστυνομική βία, παίξαμε μαζί. Εγώ υποδυόμουν τον αστυνομικό και εκείνος το συλληφθέντα. Ταυτόχρονα, είναι υπεύθυνος και των αθλητικών δραστηριοτήτων μας. Είναι ο προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας του συλλόγου και εμπνευστής του «αφγανικού κυπέλλου», στο οποίο παίρνουν μέρος οκτώ αφγανικές ομάδες της Αθήνας. Πίστευε ότι μέσω του αθλητισμού μπορούν να συσφιχθούν οι δεσμοί μεταξύ των μελών της κοινότητάς μας. Η αλληλεγγύη που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε στο σύλλογο, και ιδίως εγώ με τον Νορουλάχ, έχει επανανοηματοδοτήσει τη ζωή μας. Εκείνο που επιθυμώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο, ώστε να μπορεί να εκπληρώσει και το μεγάλο του όνειρο: να σπουδάσει αρχαία ελληνική ιστορία.
 
ΝΟΡΟΥΛΑΧ: Ήρθα στην Ελλάδα το 2007. Εγκατέλειψα την πατρίδα μου, το Αφγανιστάν το 2000, καθώς οι Ταλιμπάν κατέλαβαν το χωριό μου, που βρίσκεται  στο βόρειο τμήμα της χώρας.  Δήμευσαν όλες τις περιουσίες και τα χωράφια των κατοίκων του, που ανήκουν στη μειονοτική φυλή Χαζαρά και η οποία βρίσκεται στο στόχαστρό τους. Έτσι, δεν έμενε άλλη επιλογή για την οικογένειά μου από το να καταφύγει στο Ιράν. Εκεί εργαστήκαμε ως ράφτες σε μια βιοτεχνία, αλλά η αντιμετώπιση που είχαμε από τις αρχές ήταν πάρα πολύ κακή. Παρά το γεγονός ότι είχα άδεια παραμονής, δεν μου επιτρεπόταν η δωρεάν πρόσβαση στην εκπαίδευση ή την υγεία, ενώ με είχαν φυλακίσει για δύο εβδομάδες, μόνο και μόνο επειδή ήμουν αφγανός μετανάστης. Η ζωή μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση να φύγω. Έφθασα στην Ελλάδα, αρχικά στη Σάμο και στη συνέχεια  στην Αθήνα, όπου άρχισα να εργάζομαι ως ράφτης σε μια βιοτεχνία. Το 2008 έκανα αίτηση ασύλου στη Διεύθυνση Αλλοδαπών και, ταυτόχρονα, εν αγνοία μου, πέρασα από πρωτοβάθμια συνέντευξη. Το αντιλήφθηκα έξι μήνες μετά, όταν έλαβα την απορριπτική απόφαση της Αστυνομίας. Με τη βοήθεια μιας ΜΚΟ έκανα προσφυγή. Όμως, η αβεβαιότητα ως προς την έκβαση της υπόθεσής μου, το γεγονός ότι είχα πέσει θύμα ρατσιστικών επιθέσεων, αλλά και η αποκοπή μου από άλλους Αφγανούς στην Αθήνα, με είχαν οδηγήσει σε απόγνωση. Πέρυσι, γεμάτος χαρά, έμαθα για την ύπαρξη του Συλλόγου Ενωμένων Αφγανών. Αποφάσισα να αποταθώ σε αυτόν για να πληροφορηθώ σχετικά με την εξέλιξη της διαδικασίας του ασύλου μου. Εκεί γνώρισα και τον Χαλίντ. Άσκησε καθήκοντα διερμηνέα στην επικοινωνία μου με τους δικηγόρους.  Όλοι οι άνθρωποι στο σύλλογο με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, ενώ ο Χαλίντ με έπεισε να εμπλακώ κι εγώ σε αυτόν. Ο σύλλογος αποτέλεσε το μεγάλο μου καταφύγιο, τη σανίδα σωτηρίας μου και ο Χαλίντ τον μεγάλο μου αδερφό. Από την πρώτη στιγμή θαύμασα την απόλυτη αφοσίωσή του, όπως και του προέδρου του συλλόγου, του Ρεζά, στην επίλυση των πολύ σημαντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Αφγανοί στην Ελλάδα. Είναι αλήθεια ότι τον έχω ταλαιπωρήσει αρκετά. Κάθε φορά που με συλλαμβάνουν  παράνομα οι αστυνομικοί, παρά το γεγονός ότι είμαι κάτοχος ροζ κάρτας, σπεύδει διαρκώς να με απελευθερώσει. Το έργο που έχει αναλάβει είναι, πραγματικά, τιτάνιο.  Είναι ο ιθύνων νους του συλλόγου. Είναι πάντα διατεθειμένος να προσφέρει  ακούραστα τις υπηρεσίες του σε όποιον τις χρειαστεί. Είτε παρέχοντας συμβουλευτική ενημέρωση στους συμπατριώτες μας για μια σειρά ζητημάτων, όπως είναι η νομική συνδρομή και η πρόσβαση στις δομές υγείας και εκπαίδευσης, είτε ερχόμενος σε επαφή με τις ελληνικές αρχές προς υποστήριξή τους, είτε καταγράφοντας λεπτομερώς τις πράξεις ρατσιστικής βίας με θύματα ομοεθνείς μας, οι οποίες δυστυχώς ολοένα και πολλαπλασιάζονται. Επίσης, μέσω του συλλόγου θέλει να προωθήσει και την πολιτιστική ανάπτυξη των συμπατριωτών μας. Έχει συστήσει μια εξαιρετική χορευτική ομάδα, και ομολογώ ότι είναι καλύτερος χορευτής από μένα. Πέρα από την πολύ βαθιά φιλία, μας ενώνει κι ένα κοινό όραμα: ο σύλλογος μας να ενώσει όλους τους Αφγανούς, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας και θρησκείας και να αποτελέσει δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στην αφγανική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία. Και συνεργαζόμαστε καθημερινά προς αυτή την κατεύθυνση. Ξέρω ότι τώρα,  που είναι πλέον αναγνωρισμένος πρόσφυγας, έχει θέσει κι έναν προσωπικό στόχο: να  ολοκληρώσει την ελληνική εκπαίδευση. Και είμαι σίγουρος ότι θα τον πετύχει.
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ