Shedia

EN GR

01/10/2014

Συνέντευξη: «Μέσα απ’ όλη τη στενοχώρια, ανθίζει ένα λουλούδι»

Αλληλεγγύη, αγάπη, αξιοπρέπεια, φιλία, η αγαπηµένη µουσικός έχει τις προτεραιότητές της στη σωστή σειρά. Και µας καλεί να πράξουµε το ίδιο.

Συνέντευξη της Μαριέττας Φαφούτη

στην Ελεωνόρα Ορφανίδου 

 

Eίχαµε ραντεβού σ’ ένα καφέ του Χολαργού. Προσωπικό και θαµώνες την ήξεραν και τους ήξερε. Παρέα µε υπολογιστές και κινητά, η Μαριέττα Φαφούτη δούλευε πάνω στη µουσική της, αναµένοντας να µιλήσουµε για τους ανθρώπους και τα πράγµατα που αλλάζουν. Η µουσική και το κορίτσι ξεχείλιζαν αισιοδοξία. Κόντρα σε όλη τη σκοτεινιά των καιρών, µε µόνο όπλο νότες και αλληλεγγύη.
 
Έχει ειπωθεί ότι η µουσική σας µοιάζει να είναι από  άλλον κόσµο. Θέλετε να ξεκινήσουµε µε  ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;
Ευχαριστώ πολύ, καταρχάς, για αυτή τη συνάντηση. Ο κόσµος µου δεν είναι καν η µουσική. Το α και το ω στη ζωή µου είναι η οικογένειά µου και οι άνθρωποί µου. Αυτοί είναι και ο λόγος που κάνω µουσική,  ο κόσµος που θέλω να ζω,  να ονειρεύοµαι  και ο κόσµος που θέλω να οµορφαίνω. Όπως και ο κόσµος αυτών που  το έχουν ανάγκη.
 
Πώς γίνονται όλα αυτά µουσική;
Η έµπνευση είναι πολύ ενστικτώδης για µένα. Θέλω να πω ότι δεν λέω: «Θα κάτσω να χαζέψω τη θάλασσα και θα γράψω µια υπέροχη µουσική». Τώρα που περίµενα το ραντεβού µας, άκουγα στο κινητό όλα αυτά που τραγουδάω καθώς περπατάω: 500 µουσικές που έγιναν στο δρόµο και προσπαθώ να ξεσκαρτάρω, να δω τι µπορεί να προχωρήσει περισσότερο. Νοµίζω ότι φτιάχνω µουσική γιατί αισθάνοµαι µέσα µου πλήρης  µε την οικογένεια και τους φίλους µου και δεν χρειάζοµαι τίποτε άλλο για να αισθανθώ ευτυχισµένη.
 
Μπορείτε να θυµηθείτε πότε ξεκίνησαν όλα;
Ήµουν δεκαέξι ετών. Είχε η µαµά µια φίλη που η κόρη της µάθαινε πιάνο. Πηγαίναµε στο σπίτι τους, άκουγα αυτό που έπαιζε και το έπαιζα κι εγώ, χωρίς να γνωρίζω µουσική. Με παρότρυνε η µητέρα µου να πάω στο ωδείο κι αρνιόµουν, λέγοντάς της ότι όλοι οι γνωστοί µου είναι δυστυχισµένοι µε τη µουσική. Ώσπου µπήκαν στη ζωή µου οι δάσκαλοί µου, η Τζένη Θεοφανοπούλου και ο Άγγελος Πελεγράκης, και την  άλλαξαν  για πάντα.
 
 
Είστε συνθέτης και θα ήθελα να µου πείτε αν  η σύνθεση είναι ένα παιχνίδι µε τον αυθορµητισµό.
Επειδή εµένα η δουλειά µου είναι να κάνω µουσική για εικόνες, είτε είναι διαφήµιση, είτε κινηµατογράφος, είτε θέατρο, µου ζητούν κάτι συγκεκριµένο. Φτιάχνοντάς το, γιατί πρέπει να ονειρευτώ για µια εικόνα, µπορεί να βγάλω είκοσι ιδέες από πίσω. Και κάποιες από αυτές µπορεί να ταιριάζουν σε κάτι άλλο, να µπορούν να γίνουν τραγούδι.
 
Βιοπορίζεστε, λοιπόν, από τη διαφήµιση;
Ναι, γιατί δεν µπορείς να ζήσεις ούτε από τον κινηµατογράφο ούτε από την τηλεόραση. Και σε καµία περίπτωση από τη µουσική. Είναι ελάχιστα τα χρήµατα. Συνήθως, µπαίνω και µέσα, γιατί θέλω να επενδύω στα live µας. Είναι αστεία τα χρήµατα που έχω πάρει κατά καιρούς από αυτούς τους τοµείς. Από τα cd, δε, είναι αδύνατο. Ακόµη κι εγώ, που είµαι το πιο αισιόδοξο άτοµο στον κόσµο, δεν το πιστεύω ότι µπορείς να ζεις από τα cd σου.
 
Έχετε κατατάξει τη µουσική σας; Ποπ;
Ναι µωρέ, είµαι ποπ. Ψιλοπαλιοµοδίτικο µάλιστα, αν και αυτό που ετοιµάζω τώρα είναι πιο ηλεκτρονικό. Τώρα, εξάλλου, γράφω επί τούτου µουσική για δισκογραφία. Έβγαλα ένα µέρος του συγκεντρωτισµού µου και αφέθηκα στους µουσικούς µου και στον παραγωγό µου ήδη από τον δεύτερό µου δίσκο, κι αµέσως φάνηκε η διαφορά. Και τώρα, ο τρίτος µου  δίσκος µοιάζει λίγο µε ταινία του Ταραντίνο, σουρρεαλισµός κ.λπ.
 
Ο σουρρεαλισµός είναι µια δήθεν αταξία, απλώς συνέχει τα πράγµατα αλλιώς…
Μα κι εγώ, όπως φαίνεται εξάλλου, δεν είµαι το άτοµο που µπορεί να δηµιουργήσει πλήρη αταξία. Αλλά υπάρχουν διαφορές στον νέο µου δίσκο. Όπως ότι τώρα πια δεν φοβάµαι και δείχνω την κανονική µου φωνή. Που έχει κατέβει κι έχει γίνει τελείως εγώ.
 
Παραµένει αγγλόφωνος ο στίχος;
Ναι, αν και έχω ένα ελληνικό τραγούδι που θα’ θελα πάρα πολύ να το ταιριάξω, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Θέλω σαν τρελή να τραγουδήσω ελληνικά. Επέλεξα να γράφω και να τραγουδάω αγγλικά λόγω των συλλαβών και µόνο. Είναι πιο εύκολο για µένα να προσαρµόσω αγγλικούς στίχους σε οποιαδήποτε µελωδία. Αλλά παίζει και να είναι ο τελευταίος στίχος στα αγγλικά, είναι τόσο µεγάλη η ανάγκη να τραγουδήσω ελληνικά. Θα δούµε στον τέταρτο…κάτσε να βγει ο τρίτος.
 
Πώς ένα κορίτσι γράφει µια τόσο καθαρή και αισιόδοξη µουσική εντός ενός τόσο θολού και απαισιόδοξου κόσµου;
Δεν θεωρώ ότι είναι απαισιόδοξος ο κόσµος µας. Εγώ αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια που έχει γίνει ο χαµός εννοείται ότι θυµώνω µε όσα συµβαίνουν, αλλά, από την  άλλη, για πρώτη φορά στη ζωή µου έχω δει τους ανθρώπους να ενώνονται, να έρχονται κοντά. Να υπάρχει αλληλεγγύη σε όλο της το µεγαλείο. Μαθαίνω για οµάδες, για οργανώσεις, για πρωτοβουλίες, για ενέργειες που γίνονται από το δήµο.
Βλέπω ανθρώπους να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Αυτό είναι για µένα το µεγαλύτερο δώρο. Όπως το µεγαλύτερο δώρο είναι το ότι µπορεί να είµαστε ταπί µε τους φίλους µου και να µην πηγαίνουµε έξω για φαγητό αλλά σπίτι για µακαρονάδα, γιατί δεν έχουµε καν για τις βενζίνες. Δεν µας νοιάζει. Και τι έγινε; Παλιότερα, κάποιος που δεν είχε χρήµατα ήταν και λίγο στην άκρη. Δεν µπορούσε να ακολουθήσει, τώρα είναι πάρα πολύ όµορφο ότι ο καθένας συµµερίζεται τις έγνοιες και τον πόνο του άλλου. Μέσα απ’ όλη τη στενοχώρια και τη δυστυχία, ανθίζει ένα λουλούδι. Κι εµένα µε συγκινεί αφάνταστα αυτό.
 
Σας εµπνέει;
Δεν θέλω να πω ψέµατα, ότι η εκάστοτε κοινωνική κατάσταση µε εµπνέει. Μπορεί να το κάνει σε ένα τραγούδι. Αλλά τη µουσική µου δεν θα την αλλάξει, είναι κάτι εντελώς ανεξάρτητο. Όπως πιστεύω για µένα ότι το να πω ότι θα βοηθήσω την κοινωνία γράφοντας ένα τραγούδι για τον πόνο του άλλου είναι σαν αποποίηση ευθυνών. Δεν θα αλλάξει τον κόσµο το τραγούδι µου, θα τον αλλάξουν οι πράξεις.
Ωραίο το τραγούδι, αλλά πρέπει να σηκώσεις το χέρι και να βοηθήσεις εκεί που µπορείς. Κι όχι µόνο καλλιτεχνικά, και οικονοµικά και απ’ όλα.
 
Συµµετέχετε σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες;
Βεβαίως! Η πιο συγκινητική στιγµή που έχω ζήσει ήταν µε τους Αγάπη Ρε Ματζόρε, τότε που στο Κατράκειο πέρυσι τραγούδησα για την αγάπη και την ισότητα  και  σταθήκαµε απέναντι στον ρατσισµό. Για µένα, δεν υπάρχει µεγαλύτερο δώρο από το να τραγουδάς και να βλέπεις κάτω χιλιάδες ανθρώπους να είναι µαζί σου. Κι όχι γιατί τραγουδάς εσύ ή η Μποφίλιου, αλλά γιατί πιστεύουν σε αυτό. Ήµασταν πάνω στη σκηνή και κλαίγαµε όλοι. Και λέγαµε: «Είµαστε όλοι µαζί και δεν φοβόµαστε τίποτα». 
 
 
Θεωρείτε ότι η µουσική σας, αισιόδοξη κατά βάση, βοηθάει µια κοινωνία µε τόσο βαθιά προβλήµατα;
Δεν έχω γράψει µόνο αισιόδοξη µουσική, έχω πολλά «κοψοφλέβικα» τραγούδια. Απλά, δεν έχω καθόλου ψηλά στη ζωή µου την έννοια της τέχνης. Για µένα, ψηλά είναι άλλα πράγµατα. Η αλληλεγγύη, ο αλτρουισµός, να αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά στους άλλους ανθρώπους. Η τέχνη τι είναι στο κάτω-κάτω; Κάτι τελείως εγωιστικό, το κάνεις για την πάρτη σου, δεν το κάνεις για τους άλλους. Οπότε, τι να βγω να πω εγώ; Ότι κάνω µουσική για να χαίρονται οι άλλοι; Τυχαίνει τα αισιόδοξα κοµµάτια µου να κάνουν χαρούµενους κάποιους ανθρώπους. Αυτό είναι υπέροχο, νιώθω ευγνωµοσύνη γι’ αυτό, αλλά, από εκεί και πέρα, δεν µπορώ µε τίποτα να πω ότι µοιράζω τέχνη και κάνω καλό στους ανθρώπους.
Μοιράζω φαγητό και κάνω καλό στους ανθρώπους. Είναι πολύ πιο πρακτικά τα ζητήµατα. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, µε τους οποίους είχαµε συνεργαστεί για τις «Παστίλιες για τον πόνο του άλλου», είναι ό,τι πιο υψηλό ψυχικά υπάρχει. Αυτοί µπράβο τους, είναι οι θεοί µου.
 
Πώς θα νιώθατε αν µια µέρα ο κόσµος σταµατούσε ν’ ακούει τα τραγούδια σας;
Κανένα πρόβληµα. Δεν έχω καµία απολύτως φιλοδοξία να γίνω διάσηµη, πετυχηµένη, ν’ ακούνε τα τραγούδια µου µετά από χρόνια, δεν µ’ ενδιαφέρει στο ελάχιστο αυτό. Επίσης, αν κάποιος γίνει πολύ πετυχηµένος έχει και πολλές υποχρεώσεις. Εγώ δεν θέλω να µην έχω χρόνο για την οικογένειά µου, για τους φίλους µου, για να κυνηγώ απλά τη δόξα και τα χρήµατα. Ευτυχώς, µπορώ να ζω από τη διαφήµιση, που µου δίνει τεράστια χαρά και την άνεση να λέω όσα όχι θέλω…
Δεν µε νοιάζει καθόλου που δεν είµαι πλούσια. Το ότι επιβιώνω αξιοπρεπώς από τη µουσική µου είναι το µεγαλύτερο δώρο για µένα. Ήµουν επτά χρόνια κειµενογράφος για να το έχω αυτό. Κι όταν απολύθηκα, ήξερα ότι σε ένα χρόνο που θα τελείωνε η αποζηµίωση έπρεπε να βρω πάλι κάτι να κάνω.
 
Πώς ήταν η εµπειρία της απόλυσης;
Η συγκεκριµένη απόλυση ήταν ανακουφιστική. Πήρα την αποζηµίωση και δεν τρόµαξα για την επιβίωση, αλλά ένιωσα ένα δέος για τη δυνατότητα που µου ανοιγόταν µε τη µουσική και φόβο  µήπως δεν τα κατάφερνα.
Χµ, δεν είναι όλες οι απολύσεις τέτοιου τύπου…
Το ξέρω και στενοχωριέµαι πάρα πολύ.  Έχει χαθεί κάθε ηθική πλέον.
 
Οι πιο αδύναµοι πετιούνται στο περιθώριο. Πώς το αντιλαµβάνεστε  αυτό;
Οφείλουµε να απλώνουµε τα χέρια µας. Να χαρίζουµε στον άλλο την ελπίδα.
 
Είστε αισιόδοξη για το αύριο;
Ναι, είµαι. Η αισιοδοξία µου δεν οφείλεται  στο ότι βλέπω τα πράγµατα πιο όµορφα απ’ ότι είναι. Αλλά θεωρώ ότι όποιος έχει υγεία και αγάπη µπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι η βάση για να πετύχεις τα πάντα. Οπότε, ένα µεγάλο µέρος των ανθρώπων που ζουν στη χώρα µας έχουν τις βάσεις για να είναι ευτυχισµένοι και πλήρεις και, παράλληλα, να βοηθήσουν το συνάνθρωπό τους. Πιστεύω στην έλξη του καλού.
ΥΓ. Η έλξη του καλού ακόµη είναι στο µυαλό µου. Τι φράση, σε τι εποχές...