Shedia

EN GR

26/03/2014

Η Θεσσαλονίκη της αλληλεγγύης, του Νίκου Κωνσταντίνου

Ανθρώπινες καταγραφές από τα πρώτα ταξίδια της «σχεδίας» στους δρόμους της συμπρωτεύουσας.
 
«Αυτές τις 40 περιπου ημέρες που ασχολούμαι με το περιοδικό,  έζησα τρεις συνταρακτικές στιγμές που με έκαναν να νιώσω βαθιά μέσα μου την αξία της “σχεδίας”. Θα ήθελα να σας τις περιγράψω, και αφού τις αξιολογήσετε, θα ήθελα να τις δημοσιεύσετε στο περιοδικό». Αυτά έγραφε επί λέξει στο συνοδευτικό σημείωμα ο κ. Νίκος Κωνσταντίνου για το κείμενο που μας έστειλε. Με τον κ. Κωνσταντίνου γνωριστήκαμε σε μια από τις ενημερώσεις που έγιναν στο υπνωτήριο αστέγων του Δήμου Θεσσαλονίκης, τις μέρες που προηγήθηκαν του παρθενικού ταξιδιού της «σχεδίας» στους δρόμους της συμπρωτεύουσας. Ο κ. Νίκος είναι στο δίκτυο των πωλητών του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου από την πρώτη κιόλας μέρα.
'
Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή'
 
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014. «Είμαι Αγ.Σοφίας καιΤσιμισκή. Πουλώ τη “σχεδία”. Ένα κορίτσι ΑΜΕΑ πλησιάζει, κρατώντας τη μητέρα της από το μπράτσο. Με φτάνουν. Κοντοστέκεται. Ακούει αυτά που λέω για το περιοδικό. Η μητέρα της την προτρέπει να συνεχίσουν. Δεν κάνει βήμα. Με νοήματα, της δείχνει το περιοδικό που κρατώ στα χέρια. Εκείνη επιμένει να συνεχίσουν. Δεν το κουνάει και μου ζητά να  της το δώσω. Ήμουν έτοιμος να της το χαρίσω, συγκινημένος από την επιμονή της. Έκπληκτος, βλέπω να κοιτά την τιμή και να ζητά 3 ευρώ από τη μητέρα της. Λέω ότι της το κάνω δώρο. Δεν δέχτηκε. Μου έδωσε τα 3ευρώ. “Είναι ενημερωμένη από το ίντερνετ”, μου λέει η μητέρα της. Ήταν άλαλη, γύρω στα 20. Έσκυψα και τη φίλησα! Δάκρυσε. Δεν το περίμενε. Μου έδωσε το χέρι.;Το έφερα στα χείλη μου με όλο το σεβασμό. Ένιωσα να μου το σφίγγει δυνατά, λες και ήθελε να διοχετεύσει όλη τη  δύναμη που έκρυβε μέσα της για να με στηρίξει. Της είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Έφυγε. Ο κουλουρτζής πιο πέρα έμεινε στήλη άλατος!»   
 
Μνημείο Λαμπράκη
 
Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014. «Πούλησα “σχεδία” σε έναν άνθρωπο που δεν βλέπει! Δεν το περίμενα  ότι θα μου συμβεί κάτι παρόμοιο! Σοκαρίστηκα! Ένας τυφλός που άκουσε να μιλώ για τη “σχεδία”  άλλαξε την πορεία του και, με τη βοήθεια του μπαστουνιού, κατευθύνθηκε στο σημείο που άκουγε  τη φωνή μου. Συγκινήθηκα. Ένα δάκρυ δραπέτευσε από το μάτι μου. Δεν ήταν δυνατό να το δει. Το είδε, όμως, ο Βούλγαρος που πουλούσε ζουμπούλια δίπλα μου. Τον ευχαρίστησα. Συνέχισε την πορεία του. “Καλά, πώς θα το διαβάσει;» ρωτά ο Βούλγαρος. “Με τα μάτια της ψυχής”, του απάντησα. Με κοίταξε με νόημα...»
 
                                                                                                                                                                                                 
Βενιζέλου και Τσιμισκή
 
Σάββατο 1 Μαρτίου 2014. «Δουλεύω. Στην απέναντι διάβαση διακρίνω μια φίλη της πρώην γυναίκας μου. Με πλησιάζει. Προσπερνά. Δεν με γνώρισε. Φορώ σκούφο, έχω μούσι. Έχω 8 χρόνια να τη δω. “Θα στηρίξετε την προσπάθειά μας κυρία Όλια;” Παγώνει. Γυρίζει και με κοιτά. Απορεί ποιος να είναι αυτός ο άγνωστος που συμβαίνει να ξέρει το όνομά της. Την πλησιάζω. Με αναγνωρίζει από τις δυο χαρακτηριστικές ελιές που έχω στο πρόσωπο. “Νίκο, εσύ;”. “Φανταζόσουν ποτέ ότι θα βρισκόμασταν με αυτόν τον τρόπο μετά από 8 χρόνια;” τη ρώτησα. “Ποτέ!” απαντά. Με ρώτησε πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Της εξήγησα. Όπως, επίσης, και την ευκαιρία που μου έδωσε η  “σχεδία” να ξανασταθώ  στα πόδια μου. Ήταν ενημερωμένη μέσω  του ίντερνετ για το περιοδικό. Το αγόρασε και μου ευχήθηκε καλή τύχη! Την ευχαρίστησα. Με φίλησε και έφυγε. “Όλια, τη “σχεδία”” , της φώναξα. Ξεχάστηκε με τη συζήτηση...
 
*Ο κ. Νίκος, με το μικρό εισόδημα της «σχεδίας», αλλά, κυρίως, με την πίστη που ανέκτησε μέσα από αυτή την κοινωνική διαδικασία, πριν από λίγες μέρες κατάφερε να νοικιάσει μια μικρή γκαρσονιέρα στην περιοχή της Πυλαίας. Συγκάτοικός του ο Γιώργος, ένας άλλος άνθρωπος της «σχεδίας». Απέκτησαν τη δική τους εστία.
 
  
 
 
«Ναυαγός» της ζωής
 
Σε δεύτερο σημείωμα που μας έστειλε, ο κ. Νίκος Κωνσταντίνου αφηγείται τις προσωπικές του περιπέπειες. Τον Γολγοθά ενός απλού ανθρώπου. 
 
«Ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω το πόσο σημαντικό ορόσημο στη ζωή μου είναι η επαφή μου με το περιοδικό. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να εκφράσω τα συναισθήματα που με διακατέχουν. 
 
Το καράβι που επί 25 χρόνια έγγαμου βίου κυβερνούσα σχεδόν πάντα με επιτυχία, περνώντας μέσα από τρικυμίες, το οδηγούσα σε ήρεμα και απάνεμα λιμάνια. Ένα βράδυ, όμως, πριν από 7 χρόνια, κάτω από δύσκολες συνθήκες, έχασα το πηδάλιο, και το καράβι έπεσε στα βράχια. Ναυάγιο! Δυστυχώς, έχασα την οικογένειά μου. Αλλού ξέβρασε εμένα το κύμα και αλλού τη γυναίκα και τα παιδιά μου. 
 
Ευτυχώς, επιβίωσαν, με αγώνα, και μπόρεσαν να στηριχθούν και πάλι στα πόδια τους, κυβερνώντας μόνες τους το δικό τους καράβι πλέον, γιατί έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον παλιό καπετάνιο. Εγώ προσπάθησα να ξαναχτίσω τη ζωή μου από την αρχή. Για τα επόμενα 6 χρόνια, κατάφερα, απλώς, να επιβιώνω ως οδηγός ταξί. 
 
Το βράδυ, όμως, της 8ης Δεκεμβρίου 2012 (παραμονή  της Αγίας Άννης, ημέρα που γιόρταζε η ιδιοκτήτρια του ταξί και δύο μέρες μετά τη δική μου γιορτή) τράκαρα με δική μου υπαιτιότητα, παραβιάζοντας ένα «στοπ». Η ζημιά μεγάλη! Δεν είχα τη δυνατότητα να την καλύψω. Η ιδιοκτήτρια αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη δαπάνη, αλλά αποφασίζει να με κατεβάσει από το ταξί. Από τη στιγμή εκείνη, άρχισα να ανεβαίνω τον δικό μου Γολγοθά! Η ανεργία στα ύψη! Η δουλειά στο ταξί περνάει μεγάλη κρίση. Οι οδηγοί με δυσκολία καλύπτουν τα πάγια έξοδά τους. Δεν μπορώ, πλέον, να πληρώσω το νοίκι. 
 
Έξωση! Στο δρόμο! 
 
Πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα! Δεν έχω που να πάω! Ευτυχώς, βρίσκω χώρο στην αποθήκη ενός πρώην συναδέλφου να βάλω τα πράγματά μου. Κοιμάμαι δυο μέρες στο παγκάκι της πλατείας Ναυαρίνου, δίπλα σε χρήστες ουσιών. Κοιμάμαι είπα; Τρόπος του λέγειν. Προστρέχω στις υπηρεσίες του Δήμου. Ανταποκρίνονται! Υπάρχει υπνωτήριο. Στεγάζομαι, ελπίζοντας ότι κάτι θα βρεθεί σύντομα από δουλειά. Εσύ είσαι που το λες; Πήγα για κάνα-δυο μήνες, και πέρασαν δέκα! Απογοήτευση, στην αρχή, που εξελίχθηκε σε απόγνωση τελευταία! Και τότε, όταν είχα φτάσει στο τελευταίο στάδιο της απόγνωσης, εμφανίσθηκε η «σχεδία».
 
 Δεν την έφτιαξα εγώ ο ναυαγός. Την έφτιαξαν άλλοι για μένα. Μου έδωσαν το χέρι και με τράβηξαν επάνω! Μου είπαν οτι με το περιοδικό δρόμου «σχεδία» μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και πάλι! Διστακτικά στην αρχή! Βλέπω ότι ο κόσμος μάς αγκαλιάζει! Με γεμίζει δύναμη! Το πιστεύω, πλέον. Αρπάζω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Πούλησα τον πρώτο μήνα τόσα περιοδικά, ώστε ήμουν, πλέον, σε θέση να νοικιάσω σπίτι και να φύγω από το υπνωτήριο αστέγων του Δήμου, αφού ευχαρίστησα όλες τις υπηρεσίες για τη στήριξη που είχα όλο αυτό το διάστημα!      
                       
 Έκκληση! Πάρτε το περιοδικό δρόμου «σχεδία». Να είστε σίγουροι ότι τα τρία ευρώ κάθε μήνα θα βοηθήσουν ανθρώπους σαν και μένα να ξανασταθούμε στα πόδια μας! Να βρούμε και πάλι τη στράτα της ζωής! Να πάρουμε και πάλι το τιμόνι στα χέρια μας, πιο έμπειροι πλέον, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθείτε. Το βλέπω, άλλωστε, με πόση αγάπη μας περιβάλλετε  καθημερινά  στο δρόμο»!   
 
ΥΓ.: Δεν φοβάμαι, πλέον, να εκτεθώ! Το κείμενο είναι στη διάθεσή σας. Κάντε ό,τι νομίζετε. Εγώ, απλώς, έβγαλα αυτά που είχα βαθιά μέσα μου. Ξαλάφρωσα!
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ


ΓΙΝΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ

©ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΚΟ - ΝΙΚΙΟΥ 2 - 10560 ΑΘΗΝΑ

Τηλ: +30 213 023 1220 Email: info@shedia.gr

DotByDot