Shedia

EN GR

29/05/2013

Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα

Υποσχέσεις αυριανού θαυμαστού κόσμου 
 
Στιγμές από τα πρωινά του μέλλοντος όταν η θύμηση των ανθρώπων που «κάποτε διασκέδαζαν κολυμπώντας στη θάλασσα» θα είναι μια κακιά ανάμνηση. 
 
 
Ξεφεύγω απ’ την πραγματικότητα και χώνομαι στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ και από κει περνάω δίπλα στον Θείο Βάνια. Βυθίζομαι στις ζωές των άλλων, αναζητώντας παρηγοριά από ένα μίζερο σήμερα, ακούω τα θυμωμένα λόγια του γιατρού Αστρώβ στον απελπισμένο Θείο Βάνια: «Εκείνοι που θα ζήσουν έπειτα από εκατό διακόσια χρόνια ύστερ’ από μας –και που θα μας περιφρονούνε γιατί ζήσαμε τη ζωή μας τόσο κουτά, τόσο άχαρα– εκείνοι, ίσως ανακαλύψουνε τον τρόπο να ’ναι ευτυχισμένοι…» 
 
Νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν, αναζητώ έναν λυτρωτικό μακάριο ύπνο… 
 
Ξυπνάω απότομα, και βρίσκομαι σ’ ένα απειλητικά στενάχωρο δωμάτιο που νιώθω να με πνίγει. Η ματιά μου σέρνεται στη γυναίκα που αναπνέει βαριά απ’ την άλλη μεριά του κρεβατιού. Το κομοδίνο δίπλα μου στριγγλίζει με αναίτιο ενθουσιασμό: «Ξυπνήστε, φίλοι! Η ώρα είναι 7:15 ακριβώς και...».
Το χτυπάω με μανία κι εκείνο κυλάει ένα χάπι στη θήκη δίπλα μου. Το πρωινό μου χάπι ευεξίας. Το καταπίνω βιαστικά και νιώθω πόσο τυχερός είμαι και πόσο σπουδαία θέση κατέχω στην κοινωνία –τουλάχιστον σε σχέση με ορισμένους άλλους. Μια τρυφερότητα με πλημμυρίζει και λέω στη γυναίκα: «Καλημέρα, αγάπη μου».
 
«Έχεις όρεξη για καυγά πρωί πρωί;...», μουγκρίζει εκείνη.
 
Όχι, δεν έχω. Έχω κουράγιο για να πάω μόνο ως στην τουαλέτα να παλέψω με το πρωινό καθήκον, μια πάλη που σπάνια με βρίσκει νικητή.
 
Η τουαλέτα με υποδέχεται με ένα μάλλον ξινισμένο καλημέρα. Ξέρω ότι δεν την ικανοποιώ σωστά. Περιμένω και περιμένει. Στο τέλος λέει με ενοχλημένη φωνή: «Δεν ενεργηθήκατε σήμερα. Μπορώ να μάθω το λόγο;». Όχι, δεν μπορούσε, παρόλο που είχα όλη την καλή διάθεση. Ακόμη δεν μπορώ να συνηθίσω τις ομιλούσες τουαλέτες. Εντάξει, ήταν λογικό. Ζω σ’ ένα έξυπνο σπίτι, με πλήρη αυτοματισμό και ηχητικά επικοινωνήσιμο. Ήταν γνωστό ότι τα νέα βιοτσίπ έδιναν δυνατότητα αυτοβελτίωσης και προσαρμογή των μονάδων σε ανθρώπινες συμπεριφορές. Ένα τέτοιο κυβερνοσπίτι ήταν προνόμιο που έπρεπε να κατακτήσεις. Η εναλλακτική λύση ήταν ο δρόμος.
 
Μπαίνω στο κίτσεν λόμπυ, τα δίδυμα είναι ήδη στο τραπέζι και τρώνε το πρωινό τους, φορώντας τις βιντεοκάσκες του κουνώντας το κεφάλι τους στον ίδιο ρυθμό. Η γυναίκα μου γνέφει με τρόπο που υπονοεί πολλά, αλλά με μικρή πιθανότητα να συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτά το χαίρομαι που σε βλέπω. Την κοιτάζω διερευνητικά, διερωτώμενος αν πήρε το πρωινό της χάπι ευεξίας. «Καλημέρα οικογένεια!», λέω χαρούμενα, και νιώθω πως η ίδια μου η φωνή διαμαρτύρεται για τον εμετικά αισιόδοξο τόνο. Κάποιος πρέπει να προσποιείται τον χαρούμενο σκέφτομαι μέσα μου. Το πρωινό χάπι με κάνει πάντα γενναίο, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν είναι πια αρκετό για να με κρατήσει. Να αιτηθώ ισχυρότερη δόση, αν και αυτό πιθανό να με μπλέξει με γραφειοκρατικές διαδικασίες και δυσάρεστες ερωτήσεις, που πιθανόν να οδηγήσουν σε συμπεράσματα ανεύθυνα, παράλογα και εντελώς ακριβή.
 
 
Σιωπή που πληγώνει
Παίρνω τη θέση μου στο τραπέζι. Η καφετιέρα σφυρίζει με ενθουσιασμό και παράσιτα: «Ο καφές έχει μπλαμπλακιάσει και ο αριθμομνήμων εξέπτρευσε!». Η καφετιέρα έχει αρχίσει εδώ και μέρες να λέει ασυναρτησίες. Θα πρέπει να ειδοποιήσω τη συντήρηση, σκέφτομαι απρόθυμα. Μια ενοχλητική διαδικασία πώς και γιατί και αν είπατε τίποτα που την πλήγωσε. Όχι, δεν θα το κάνω. Στο βαθμό που η καφετιέρα κατόρθωνε να δίνει υποφερτή γεύση στο υγρό που έφερνε τιμητικά τον τίτλο του καφέ μπορούσε να περιμένει. Πατάω το κουμπί επιλογής. Για κάποιο ακατανόητο λόγο όποια επιλογή και αν κάνω παρουσιάζεται το ίδιο είδος άγευστης συνθετικής πρωτεΐνης. Το πράγμα που εμφανίζεται μπροστά μου έχει ένα απωθητικό πράσινο χρώμα και απροσδιόριστο σχήμα και είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυγά και μπέικον που επέλεξα. Κοιτάζω το πιάτο της γυναίκας μου. Εκεί υπάρχει κάτι που φαίνεται φυσιολογικά όμοιο με κάτι.
 
«Θα ειδοποιήσω να το φτιάξουν!», λέει η γυναίκα μου με ένα τόνο φωνής που διέθετε μια ορισμένη ποσότητα χαιρεκακίας και υπονοούσε πως επρόκειτο για μια υπόσχεση που δεν θα τηρούσε έστω και αν τη βασάνιζαν ανηλεώς και επιμόνως. Εγώ από τη μεριά μου χάρηκα και μόνο που την άκουσα να μιλάει, γιατί ήταν σημαντική παραχώρηση από μέρους της να πει μια φράση. Εκείνη γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που με πληγώνει πραγματικά είναι η σιωπή της. Κι εγώ δεν έχω απάντηση να της δώσω στα πολλά δυσάρεστα ερωτήματά της.
 
Προσπαθώ να φάω μια κουταλιά από τον πράσινο σωρό. Σπρώχνω το δίσκο σερβιρίσματος πίσω στην υποδοχή του.
 
«Δεν φάγατε το υγιεινό και γευστικό πρωινό σας!» λέει με φαινομενικά ευχάριστη φωνή η κουζίνα. «Μπορώ να μάθω το λόγο;». Αυτό ακούστηκε ελαφρώς απειλητικό.
 
Αρχίζω να τρώω με δυσφορία μια ποσότητα ικανή να πείσει την κουζίνα ότι απόλαυσα το υγιεινό και γευστικό πρωινό μου. Ξανασπρώχνω το δίσκο πίσω. Ταλαντεύεται αναποφάσιστος και τελικά σέρνεται στην υποδοχή του απρόθυμα.
 
Κοιτάζω έξω από το τεράστιο παράθυρο της κουζίνας και αφήνω τη ματιά μου να περιπλανηθεί στην υπέροχη θέα των πράσινων λιβαδιών που φαίνονται να εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Μπροστά στο παράθυρο, τα φύλλα από την τεράστια αγριομουριά θροΐζουν καθώς ένα ανάλαφρο αεράκι παλεύει μαζί τους. Ο πανέμορφα ενοχλητικός ήχος των τζιτζικιών στέλνει το πολιτικώς ανορθόδοξο μήνυμα της ανέμελης και πιθανώς άσκοπης ζωής τους. Είναι μια γαλήνια εικόνα ικανή να μου καταστείλει το συνηθισμένο αίσθημα πρωινού πανικού που με καταλαμβάνει, παρά το χάπι ευεξίας, μπροστά στην προοπτική μιας εξουθενωτικής μέρας εξευτελιστικής υπαλληλίας. Ίσως θα πρέπει να προμηθευτώ χάπια από ελαφρώς μη νόμιμες πηγές. Ξαφνικά η εικόνα αρχίζει να χάνεται μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο από ηλεκτρικά παράσιτα.
 
«Συγγνώμη!», λέει η κουζίνα. «Βλάβη στο σύστημα. Πιθανή επαναφορά σε 75 δεύτερα. Μήπως θέλετε κάτι σε θάλασσα;».
 
«Φεύγω!», λέω. Τα παιδιά κουνούν τα κεφάλια τους, αλλά δεν είναι σίγουρο πως είναι σημάδι χαιρετισμού. Μπορεί, όμως, να τα κούνησαν πιο ζωηρά. Με καταλαμβάνει ξαφνικά ένα αίσθημα τρυφερότητας και νιώθω την ανάγκη να τα φιλήσω. Τραβάω την κάσκα του πρώτου αγοριού κι εκείνο αρχίζει να τσιρίζει σπαραχτικά. Σταματάω έγκαιρα. Η στάση της γυναίκας μου αποκλείει το ενδεχόμενο για οποιαδήποτε τρυφερότητα και η σιωπή της είναι πάλι γεμάτη τρομαχτικά υπονοούμενα ότι έχει χαραμίσει για χάρη μου τα καλύτερά της χρόνια, ότι η ποσότητα και η ποιότητα σεξουαλικής απόλαυσης που δικαιούταν σ’ αυτή τη ζωή έχει απελπιστικά χαμηλή στάθμη, και ότι έχει θυσιάσει τη δική της καριέρα για να μεγαλώσει δυο παιδιά, που όχι απλώς μας μισούσαν, όχι μόνο μας περιφρονούσαν, αλλά τους ήμασταν και απολύτως αδιάφοροι, και ότι πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτό θεέ μου, και να μην ξεχνάω, φυσικά, πως είμαι ένα άθλιο και ανίκανο μηδενικό.
 
 
Η Νέα Μύκονος
Φτάνω στην πόρτα όταν ακούγεται ο ήχος του συναγερμού. Οι τηλεοπτικές οθόνες φωτίζονται σε όλο το σπίτι. «Προσοχή! Προσοχή! Έκτακτο δελτίο ακραίων καιρικών φαινομένων! Επερχόμενη Μαγνητική θύελλα πιθανώς να επηρεάσει τα ηλεκτρονικά συστήματα. Μην εξέλθετε. Επαναλαμβάνω μην βγείτε από τα καταφύγιά σας. Το επίπεδο μόλυνσης έχει ανέλθει. Επικίνδυνη όξινη βροχή. Μην κυκλοφορήσετε χωρίς ενεργή αντιραδιενεργή προφύλαξη. Όσοι βρίσκονται στο δρόμο να σπεύσουν σε κοινοτικά καταφύγια. Απαραίτητα τα φίλτρα αέρα για όλους ανεξαιρέτους. Θα διακοπεί προς το παρόν η διανομή χυλού από τους διανεμητές για τον άπορο πληθυσμό. Και τώρα, φίλοι αγαπητοί πίσω στο κανονικό μας πρόγραμμα».
 
«Καλημέρα, καλημέρα! Είναι μια ακόμη θαυμάσια μέρα, υπέροχα γκρίζα κι ο ήλιος ευτυχώς δεν πρόκειται να μας επηρεάσει ούτε φέτος με τις βλαβερές κι επικίνδυνες ακτινοβολίες του...».
 
Κοιτάζω αφηρημένος. Ακούω αφηρημένος. Για αδιευκρίνιστους λόγους νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή του. Δεν έχω σοβαρές ενδείξεις γι’ αυτό, απλώς μια προαίσθηση. 
 
«Αν έχετε σκοπό να ταξιδέψετε φέτος στη Βενετία, μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας πλήρη υποβρυχιακό εξοπλισμό...».
 
Μια διαφήμιση κάποιας ξενοδοχειακής μονάδας αναψυχής. «Κάποτε οι άνθρωποι προσπαθούσαν να διασκεδάσουν κολυμπώντας στη θάλασσα. Το πιστεύετε; Μόλυνση, φρικτές αρρώστιες, απίστευτη ταλαιπωρία. Τώρα η Νέα Μύκονος σας προσφέρει την πραγματική απόλαυση των διακοπών. Τα μεγαλύτερα σολάριουμ, τα πιο χλωριωμένα νερά. Η Απόλαυση που πρέπει να απολαύσετε... Όλο το χρόνο»
 
«Μόλις επέστρεψε από τον Ποσειδώνα ο πρώτος εξερευνητής των Βορείων Πολιτειών της Αμερικής. Μίλησε αποκλειστικά στην κάμερα του σταθμού μας... Λοιπόν, υπάρχει ζωή στον Ποσειδώνα;... Τι να σας πω... Τα Σαββατοκύριακα κάτι γίνεται, αλλά τις καθημερινές είναι νέκρα... Χα, χα... Μείνετε μαζί μας. Σε λίγο το νεότερο δελτίο ατμοσφαιρικής μόλυνσης και οι σημερινές τιμές της ραδιενέργειας...».
 
Στέκομαι όρθιος και αναποφάσιστος. Οι πόρτες έχουν κλειδώσει αυτόματα. Δεν μπορώ να βγω. Πρέπει να μείνω στο διαμέρισμα. Να μείνω μαζί τους; Χριστέ μου! Και νιώθω πως το χάπι εξασθενεί. Όλα αρχίζουν να μοιάζουν άσχημα, φρικτά, απωθητικά. Πνίγομαι. Μοιάζει σαν εφιάλτης, ένας εφιάλτης χωρίς τέλος. Ουρλιάζω. 
 
Τινάζομαι τρομαγμένος. Αποκοιμήθηκα με τον Τσέχωφ στα χέρια μου. Υποσχέσεις ενός αυριανού θαυμαστού κόσμου; Αναστενάζω με ανακούφιση. Και για ακατανόητους λόγους νιώθω ευτυχής.
 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ